அத்தியாயம்-1
‘கீச் கீச்’ என்ற பறவைகளின் ஒலியும்,,,,, பட படவென்று இறக்கைகளை அடித்தபடி எழுந்த சேவல்களின் கொக்கரக்கோ சத்தமும்….. பசுக்களை ‘ம்மா” வென்று ஆர்ப்பரிக்க வைக்க …. அந்த சிற்றூரின் அதிகாலை அழகாக ஆரம்பம் ஆகி இருந்தது…. நகரத்தின் அதிகாலைப் பொழுதுகள் இந்த அளவுக்கு பரபரப்பாக இருந்திருக்குமோ…கிராமத்தின் பரபரப்பான இந்த அதிகாலைப் பொழுது அழகே என்று அடித்துச் சொல்லலாம்….
அதிலும் மார்கழி மாத அதிகாலைப் பொழுது…. கேட்கவே வேண்டாம்….. தெருவுக்கு தெரு இருந்த கோவில்களில் பக்தி பரவச பாடல்கள் ஒலிப் பெருக்கியின் வழியே தெய்வீகத்தைப் பரப்பிக் கொண்டிருக்க,…. அறுவடைக் காலம் என்பதால் ட்ராக்டர் மற்றும் அறுவடை இயந்திரங்களின் ஓசைகளும் தெருவை ஆக்கிரமிக்க….. இயந்திரங்களுக்கும் பறவை விலங்களுக்கும் மட்டும் தானா இந்த பரபரப்பு…. எங்களுக்கும் உண்டு… என்று மனித குலம் சொல்வது போல…. ஆண்களும் பெண்களும் அங்கும் இங்குமாக தங்கள் அறுவடை வேலைகளை பார்க்க கிளம்ப ஆரம்பித்து இருந்தனர்…..
தமிழகத்தின் தெற்கே…. கிராமம் என்றும் சொல்லில் முடியாமலும் நகரம் என்று சொல்லில் ஆரம்பிக்காமலும் அந்த சிற்றூர் இரண்டும் கெட்டானாக இருந்தது… ஒருபுறம் வயல் விவசாயம்…. என்று இருக்க… மறுபுறம் வணிகம் , வங்கி, ஆரம்ப பள்ளி முதல் உயர்நிலைப் பள்ளி என ஊரை விட்டு வெளியேறிச் சென்று அடிப்படை தேவைகளை நிறைவேற்ற கடினப்படாமல் மக்கள் நிம்மதியாக இருந்தனர்…
உயர்கல்விக்கு அதாவது கல்லூரிக்கு மட்டுமே அருகிலிருக்கும் நகரத்துக்கு செல்ல வேண்டிய நிலை… அதுவும் இப்போது இருக்கும் வாகன வசதிக்கு தொல்லை இல்லாமல் இருக்க…. அந்தச் சுற்று வட்டாரத்தில் அந்த சிற்றூர் பரம்பரை பரம்பரையாக இருப்பவர்களையும் ஏன் வந்தாரையும்… வாழ வைக்க ஏற்ற ஊராக அமைந்திருக்க…. அதன் மகிழ்ச்சியோ என்னவோ... எப்போதும் அங்கு வளமையே….. அப்படிப்பட்ட ஊரின் மையத்தில் இருந்த தெருவினில் இருந்த அந்த பெரிய சுத்துக்கட்டு வீடும் இந்த அதிகாலைப் பரபரப்புக்குத் தன் பங்கினை அளிக்க ஆரம்ப்பிக்க தொடங்கி இருக்க…. ஒவ்வொரு அறையாக விளக்குகள் உயிர்பிக்க ஆரம்பித்து இருந்தன.
“தனா…. ஏய் தனா” பொக்கை வாயின் தீனக் குரலில் எழுந்த ஒலி அலை ஆராதனாவின் செவிகளில் நலிவடைந்த அலைக்கற்றைகளாய் பயணத்தை ஆரம்பித்து….. ஒரு கட்டத்தில் வலிமை பெற…. மெதுவாக கண் விழித்தாள்….
இந்த உலகத்தில் மற்ற மனித ஆதாரங்களுக்கெல்லாம் விழிப்பதற்கு தனியாக இயந்திரம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்க…. நம் ஆராதனாவுக்கோ…. அவளது கொள்ளுப் பாட்டியின் தீனமான அழைப்புதான் அவளின் விடிகாலை அலார்ம்….
”அடியேய்… சீக்கிரம் எந்திரி….. நான் பின் வாசலுக்கு போகனும்” என்று கையில் இருந்த தடியில் தரையினை அடித்தபடி வயோதிகத்தின் மறுக்க முடியாத தள்ளாட்டத்துடன் எழுந்து அமர்ந்தார் கண்ணாத்தாள் பாட்டி…..
95க்கு மேல் இருக்கும் வயது… குத்து மதிப்பாகத்தான் அதுவும்…. 14 வயதில் திருமணம் செய்து இந்த ஊருக்கு வந்தவர்…. தன் வாழ்வின் இறுதி அத்தியாயத்தின் கடைசிப் பக்கங்களில் இருக்க…. செவி மட்டுமே அவருக்கு இன்றும் ஒழுங்காக இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் உடல் உறுப்பு…. கண்கள் பத்து சதவீத பணியை ஆற்றிக் கொண்டிருக்க…. பேத்தி எழுந்து விட்டாளா?? என்று கண்கள் சுருக்கிப் பார்த்தும் மங்கலான காட்சி மட்டுமே அவரின் கண்கள் காண
கண்ணாத்தாள் பாட்டியால் பார்க்க முடியாமல் போன அவரது கொள்ளுப் பேத்தியை நம்மால் பார்க்க முடியாத என்ன….
பாட்டியின் வார்த்தைகள் எப்போது ஆராதனாவை வந்தடைந்தனவோ…. அந்தக் கணமே கட்டிலில் இருந்து துள்ளி எழுந்தவள்….. அவள் இஷ்ட தெய்வமான… அந்த ஊரின் பெண் தெய்வமாக இருந்த அம்மனை முழுமனதோடு பிரார்த்தனை செய்வதையும் மறக்க வில்லை….
”இருங்க பாட்டி” ஒரு நிமிடம்…. என்றபடி…. கொடியில் நேற்றிரவு மடித்து போட்ட தாவணி பாவாடையை கைகளிலெடுத்தவள்…. தனது இரவு உடையை களைய ஆரம்பிக்க…
நாம் ஆராதனாவைத் தொடராமல்….. அவள் யாரென தெரிந்து கொள்வோம்…
ஆராதனா- ராஜசேகர் மற்றும் மேகலாவின் இளைய பெண் வாரிசு…. பையோகெமிஸ்ட்ரி முதலாம் ஆண்டு இரண்டாம் பருவத்தில் இருப்பவள்… அழகிய பெண்களின் வரிசையில் நிற்க பிரம்மன் எந்தவொரு இட ஒதுக்கீடும் இல்லாமல்…. நேரடியாக சேரும்படி தன் கடைமையை நிறைவேற்றி இருந்ததாலோ… இல்லை…. அவள் அழகினை ஆராய ஏற்கனவே நாயகனை அந்தப் பொறுப்பில் அமர்த்தியதாலோ…. நாம் அவள் அழகைப் பற்றி ஆராயும் பணியில் மேற்கொண்டு பேசாமல் அவளைப்பார்க்க…
மின்னல் வேகத்தில் உடை மாற்றி இருந்தாள் ஆராதனா…. அதே வேகத்தில் தான் போட்டிருந்த இரவு உடையையும் நேர்த்தியாக மடித்து கொடியில் போட்டவள்…. வாயில் ஊக்கை வைத்தபடியே தாவனியின் மடிப்பை சரிசெய்தபடி… தாவணியின் நுனியை இழுத்து இடுப்பில் சொருகியவளின் கைகள் இப்போது கட்டிலில் அமர்ந்திருந்த கண்ணாத்தாள் பாட்டியை பற்றி தூக்கியது….
“பார்த்து வாங்க… பாட்டி” அவளைக் கைத்தாங்கலாக அழைத்துச் சென்றவள்…. அவர் காலைக் கடன்களை முடிக்கும் வரை பொறுமையாகக் காத்திருந்து மீண்டும் உள்ளே அழைத்துச் சென்று அடுப்பங்கரை அருகில் இருக்கும் முற்றத்தின் தூண்களின் அமர்த்தி விட்டுத் தன் வேலைகளை கவனிக்க ஆரம்பிக்கலானாள்…
இப்படித்தான் ஆராதனாவின் ஒவ்வொரு காலைப்பொழுதும் ஆரம்பிக்கும் இன்றும் அப்படித்தான்… அவள் இன்னொரு வீட்டுக்கு செல்லும்வரையிலும் இது அவளது கடமை…. எங்கு எந்த வயதில் ஆரம்பித்தது என்று சொல்ல முடியாது... கண்ணாத்தாள் பாட்டி எப்போது கால் தவறி கீழே விழுந்தாரோ அன்றிலிருந்து இது ஆராதனாவின் வழக்கமாகிப் போன பழக்கம்….
ஆராதனாவின் தோழி செல்வி சொல்வாள்…. “ உனக்கு சீர் அனுப்பும்போது அலாரம் கொடுக்கிறதுக்குப் பதிலா உங்க வீட்டுக் கிழவியை உன்னோட அனுப்பிடப் போறாங்கடி… பாத்துடி… ” என்று கிண்டலடிப்பாள்…
“ஏன் அனுப்பினால் என்ன…. என் வீட்டுக்காரருக்கும் பையோ அலார்ம் பழக்கி விட்றலாம்” என்று சிரிக்காமல் கண்ணடித்தபடி ஆராதனா சொல்வாள்
“அது சரி… பழக்கி விடு… இது பையோ அலார்ம்… அதை மட்டும் ஞாபகம் வச்சுக்கோ... ரூம் உள்ள வச்சுறாத… ” செல்வியும் ஆராதனாவை விட மாட்டாள்…
தன் தோழியின் பெயரை நினைத்த உடனேயே…. ”கும்பகர்ணி… தூங்கிட்டு இருப்பா….” என்று தனக்குள் சொல்லியவளுக்கு… அப்போதுதான் ஞாபகம் வந்தது…. இன்று செல்வி தன்னை அழைக்க வர மாட்டாள் என்பது…
சென்னையில் இருந்து செல்வியின் அண்ணன் நரேன் வந்திருக்கும் காரணத்தினால் அல்ல…. இன்று அவர்கள் கல்லூரியில் பொங்கல் விழா… அனைவரும் தாவணியில் வர வேண்டும் என்று சொல்லப்பட்டிருந்தது…. ஆராதனாவுக்கு தாவணி வழக்கமான உடை… செல்விக்கோ அது அசௌகரியாமான உடை… தாவணியைப் போட்டுக் கொண்டு சாதாரணமாக வளைய வரும் ஆராதனாயைப் பார்த்து எப்போதுமே ஆச்சரியப்படுவாள்…
எப்படி ‘தனா’ இதப் போட்டுட்டு இப்படி சாதரணமாக நடக்கிற… எனக்கு என்னமோ… இந்த தாவணி ட்ரெஸ்ஸே போடாத மாதிரி ஒரு மாதிரி அன் ஈசியா இருக்கு… இங்க இது தெரியுதோ அங்க அது தெரியுதோன்னு…“ என்று நெளிபவளை பார்த்து ஆச்சரியப்படுவது ஆராதனாவின் முறையாக இருக்கும்…
ஆக தாவணி கட்டிக் கொண்டு நடந்து வருவதே செல்விக்கு உலகச் சாதனையாக இருக்கும் போது… அவளது ஸ்கூட்டியை எடுத்து வந்து இவளை பின்னால் அமர்த்தி ஊரின் வெளியே அமைந்திருக்கும் பேருந்து நிலையம் வரை போவாளா என்ன…
இரவே குறுஞ்செய்தியும் அனுப்பி விட்டாள்…. “நரேன் … வந்துட்டான்…. அவனோட கார்ல வந்துவிடுகிறேன்… நீ என் கார்த்திக் மச்சானோட வந்துரு”
’திங்க் ஆஃப் டெவில்” என்பார்களே… அது போல… கார்த்திகேயனும் வீட்டினுள் நுழைந்திருந்தான்…
தோழியின் வார்த்தைகள் நினைத்தபடியே வந்த ஆராதனாவோ… தன் அண்ணன் தன் முன்னால் வருவது தெரியாமல்… அவன் மேல் மோதிவிட… அந்த ஊர்க் குளத்தில் அப்போதுதான் குளித்து விட்டு வந்திருந்தவனின் தோளில் போட்டிருந்த துண்டின் ஈரம் ஆராதனாவை நிகழ்உலகிற்கு இழுத்து வர
”இன்னும் தூக்கம் போகலையா… முன்னால யார் வர்றாங்க… என்ன இருக்குனு கூட பார்க்காம அப்படி என்ன மண்ணாங்கட்டி எண்ணம்” என்று காலையிலேயே தங்கைக்கு அர்ச்சனைகளை கார்த்திக் ஆரம்பிக்க…
”தன்னையே தனக்குள் திட்டிக் கொண்டவள்”
“சாரிண்ணா” என்று சொல்ல…
“சூதானமா இருக்கனும் பொம்பளப் புள்ள… போ டீ எடுத்துட்டு வா” என்று கண்டிப்பும் பாசமும் சரிவிகித கலவையாகச் சொல்ல...
“சரிண்ணா” என்று சொன்னபடி தன் அன்னையிடம் வந்தாள்….
“அம்மா… அண்ணனுக்கு டீ வேணுமாம்” என்று கேட்க வரும் போதே
ஒரு தட்டில் நான்கு டம்ளர்களை வைத்தபடி
“அப்பா, தாத்தா, அப்பத்தா எல்லோருக்கும் சேர்த்து எடுத்துட்டுபோ…. உன் பாட்டிக்கு சுக்கு காபி போட்டு அடுப்புல வச்சுருக்கேன்… அது கொதிச்சதும் எடுத்து அவங்களுக்கு நல்லா ஆத்திக் கொடு…. அப்புறம் மத்தியானத்துக்கு என்ன சமைக்கனும்னு அப்பா… அப்பாத்தாக்கிட்ட கேட்டுட்டு வா” என்று வரிசையாக அவளுக்கான வேலைகளை அடுக்கிய மேகலா…
”ரங்கம்மா வாசலைக் கூட்டிட்டான்னு நினைக்கிறேன்…. கோலம் போட வரச்சொன்னா” என்று இன்னும் அடுத்த வேலையைச் சேர்க்க…
அந்த அடுக்கல்கள் எல்லாம் ஆராதனாவுக்கு எப்போதும் வழக்கம் என்பது அவள் முகத்தில் எந்தவொரு மாற்றமும் இல்லாமல் இருந்ததே காட்டியது…
இவள் உள்ளே நுழையும் போதே…. டாக்டர்… கமலி…. பெரிய அத்தை பேர்… தை முகூர்த்தம் என அத்தனையும் அரசல் புரசலாக காதில் விழாமல் இல்லை… ஆனால் அதை எல்லாம் கவனிக்காதவள் போல…. அப்பத்தாவின் கைகளில் டீ டம்ளரை கொடுத்தவள்…
“அப்பத்தா…. இன்னைக்கு எங்க காலேஜ்ல கோலப் போட்டி….எந்தக் கோலம் போட்டா செமையா இருக்கும்” என்று ஆராதனா ஆரம்பிக்க…
“இங்க என்ன பேசிட்டு இருக்கோம்… நீ என்ன ஆரம்பிக்கிற… கோலம் முக்கியமா என்ன” என்று திட்டியபடியே… தான் பேசிக் கொண்டிருந்த பேச்சை ஆராதனாவின் அப்பத்தா மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தார்தான்…
ஆனால் பேத்தியின் முகம் சுருங்க ஆரம்பிக்க… அது தாளாமல்
”உன் அம்மா போடாத கோலமா தனா… அவ கிட்ட கேட்காமல் என்கிட்ட வந்து கேட்கிற… கார்த்தி-கமலி கல்யாண விசயம் பேசிட்டு இருக்கோம்ல ” என்றபோதே மருமகளை நினைத்து பெருமை கொண்ட பாவம் அவர் முகத்தில் தெரிந்தது…
”மேகலாக்கு தெரியாத வேலை எதுவும் இருக்கா என்ன” என்று ஊரே மெச்சும்… அந்த அளவுக்கு சமையலில் இருந்து மேலாண்மை வரை ஆராதனாவின் அம்மா மேகலாவுக்கு அத்துபடி…. என்ன ஒரே குறை என்றால் படிப்பறிவு இல்லை… பட்டறிவு தான்…
அதனால் தான் என்னவோ அந்தக் குடும்பத்துக்கு கல்வி பெரிதாகத் தோன்றவில்லை… கார்த்திக் ஏழாவது படிக்கும் போது பள்ளிக்கூடம் போக மாட்டேன் என்ற போது அந்தக் குடும்பத்துக்குப் பெரிதாகத் தெரியவில்லை…
“இப்போ என்ன… நம்ம மில்… கடைனு எல்லாத்துக்கும் இவன் தான் முதலாளி… கால்குலேட்டர்ல பட்டனை அழுத்த தெரிஞ்சா பத்தாதா…. அதுவே கணக்கைச் சொல்லப் போகுது…” தோதாக மேகலா வேறு மகனுக்கு ஆதரவாகப் பேச… அன்று படிப்பை விட்டு பொறுப்பேற்றவன் தான்… இன்று லாபகரமான பல தொழில்களுக்கு முதலாளி ஆகி இருந்தான்… ஆக மேகலாவின் கணக்கு அவர் மகன் கார்த்திக் விசயத்திலும் தப்பவில்லை…
அதுமட்டுமல்லாமல் அவர்கள் சாதிக் கட்சியின் இளைஞர் அணி மாவட்டத் தலைவர் பதவிக்கு இன்னும் சில ஆண்டுகளில் கார்த்திகேயன் சிபாரிசிக்கப்படுவான் என்று எதிர்பார்க்கப்படும் அளவுக்கு உயர்ந்திருந்தான்… அந்தளவுக்கு அவனின் செல்வாக்கை சுற்று வட்டாரங்களில் மட்டுமல்லாமல் மாவட்ட அளவில் விரிவாக்கி இருந்தான் கார்த்திக்.
இவர்கள் சாதியில் இருப்பவர்களுக்கெல்லாம் இவன் சொல்வதுதான் சட்டம்… அதற்கு முழு முதல் காரணம்…. தங்கள் இனப் பெண்களை பாதுக்காக்கும் காவலன் கார்த்திகேயன் என்பதால் தான்…
இவன் காதுக்கு எட்டாமல் எந்தவொரு காதலும் அங்கு திருமணத்தில் முடியாது….
அவர்கள் இனம் என்றால் பிரச்சனை இல்லை… இல்லையென்றால் அந்த ஜோடி அடுத்த ஜென்மத்தில் தான் தங்கள் காதலை திருமணத்தில் கொண்டு வந்து நிறுத்த முடியும்…. அந்த அளவுக்கு பிரச்சனைகளை கொண்டு வந்து அந்த ஜோடிகளை பிரித்து விட்டிருக்கிறான்… அந்த அளவுக்கு மிக மிக நல்லவன்…. இன்னும் சொல்லப் போனால்… பெற்றவர்களுக்குக் கூட அவர்கள் பிள்ளைகளின் காதல் பெரிதாகப்படாமல் சேர்த்து வைக்க நினைத்தால் கூட… கார்த்திக் அந்தக் குடும்பத்தில் நுழைந்து… அந்த ஜோடிகளை பிரித்து தனது பணியை செவ்வனே செய்து தன் இன மானம் காத்தவனை… அவனது சாதிக் கட்சித்தலைவர் தன் அரசியல் வாரிசு ஆக்கி விடலாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருப்பதாக ஒரு செய்தி வேறு சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது…
நம் நாயகி ஆராதனாவை எல்லாம் சுற்று வட்டாரத்தில் ஒருவன் கூட தவறாக… தவறாக என்ன… தெரியாமல் கூட பார்க்கமாட்டார்கள் கார்த்திக்கைப் அவள் அண்ணனைப் பற்றித் தெரிந்தவர்கள்… அந்த அளவு அவள் அண்ணனின் செல்வாக்கு வட்டம் அந்த வட்டார ஆண்மகன்களை ஆராதனாவிடமிருந்து தள்ளி வைத்திருக்க… நம் நாயகன் செழியனுக்கு அதுவே பெரிய வசதியாகப் போனது…. அவனது வேலையில் முக்கால்வாசியை அவனது மச்சானே கவனித்துக் கொண்டான்….
கார்த்திக் என்ற கார்த்திகேயன்… இவனுக்கு காதல் என்றால் அவ்வளவு கசப்பா என்று யோசித்தவர்கள் ஏராளம்… ஏன் அவன் தங்கை ஆராதனாவுக்கே அந்த எண்ணம் தான்…
தன் அப்பத்தா தன் அண்ணனின் திருமண விசயம் பற்றி பேசியைதைக் கேட்டதால் அதை யோசித்தபடியே அறையை விட்டு வெளியெ வந்தவள்…
“கமலி அக்கா… எப்படித்தான் இவரோட குப்பை கொட்டப்போறாங்களோ” என்று தான் தோன்றியது… கூடவே தன் தோழி செல்வியின் ஞாபகமும் வந்தது….
“ப்ச்ச்ச்… உங்க வீட்டு பெரியவங்க எல்லாம் வாய வச்சுட்டு சும்மா இருக்க மாட்டாங்களா என்ன… பெறக்கும் போதே ஜோடி சேர்த்து வச்சுட்டு…. ” என்று இவளிடம் புலம்பாத நாள் இல்லை…
“கமலி அக்கா மட்டும் இல்லைனா நான் என் கார்த்தி மச்சானை கடத்திட்டு போயிருப்பேன்” என்றவளை விழி விரிய பார்ப்பாள் ஆராதனா….
ஊரே வில்லனாக பார்ப்பவனை… கதாநாயகனாக பார்ப்பவளை என்னவென்று சொல்வது…. என்று யோசிக்கும் போதே
“உங்க அண்ணனுக்கு கமலிக்காவப் பேசுனதுக்கு பதிலா செழியா அண்ணனுக்கு உன்னப் பேசி முடிச்சுருக்கலாம்.,… அதைச் செய்யாமல் இந்த கிழடுங்க என ஆள லாக் பண்ணிருச்சுங்க” செல்வி அடிக்கடி ஆதங்கப்படுவதும் இப்போது ஞாபகத்துக்கு வந்து போக… ஆராதனாவுக்கோ முகம் அஷ்ட கோணல் ஆகியது…..
“மக்கு… இது கூட தெரியலையா….” செழியனின் உதாசீனபடுத்திய வார்த்தைகள் முன்னே வர தனக்குள்ளே அவமானத்தில் குன்றினாள்…
“இன்னொரு தடவை செழியன் மாமா…. செழியன் மச்சான்னு என் முன்னாடி வந்து ஸ்கூல்ல நின்ன… மூஞ்சி மொகரை எல்லாம் பேந்துடும்” கோபத்தில் சிவந்த அவன் முகம் வார்த்தைகளை தீயாக உமிழ்ந்து அவளை எரிக்க… அதன் கனல் தாங்காமல் இப்போதும் துடித்தாள்….
”நீ பத்தாவது மட்டும் பாசாகல…. உன்னை கொன்னு போட்ருவேன்… என்றவனின் உச்ச கட்ட கோபத்தில் உயிர் பயம் உணர்ந்தவளுக்கு…
“நான் அடுத்த வருசம் படிச்சுக்கறேன்… உனக்கு இங்க வந்து சொல்லித்தரவா அப்போ நீ பாஸ் ஆகிடுவ ” என்ற அவன் நாயகனின் வார்த்தைகளில் இருந்த காதலை மட்டும் கடைசி வரை உணர முடியாமல் ஆராதனாவின் குற்றமா… இல்லை விதியின் குற்றமா…
---
‘பட் பட்’ என்ற புல்லட்டின் சத்தத்தில்…. சட்டென்று அறுபட்டது முன் வாசலில் கோலம் போட்டுக் கொண்டிருந்த ஆராதனாவின் எண்ணங்களின் இணைப்புச் சங்கிலி….
கோலத்தை போட்டு நிமிர்ந்த ஆராதனா… புல்லட்டில் அமர்ந்திருந்த கார்த்திகேயனை நோக்கி ஓடினாள்…
“அண்ணா… நீதான் என்னை காலேஸ் பஸ்ஸுக்கு விட போகனும்” சத்தமாகச் சொன்னாள்… புல்லட் சத்தம் மீறி தன் அண்ணன் காதில் விழுமாறு,…
”ஏன் எப்போதும் உன் ஃப்ரெண்டோடத்தான போவ… அவளுக்கு என்னாச்சு” கேட்க நினைத்து வாய் வரை வந்த வார்த்தைகளை நிறுத்தியவன்…. நரேன் ஊரில் இருந்து வந்திருக்கிறான் என்பது ஞாபகம் வர…
அவன் வந்தால் கூட அவ வராமல் இருக்க மாட்டாளே… என்னவாக இருக்கும்…. என்று யோசித்தபடியே…. ஆனால் எதுவும் தங்கையிடம் கேட்காமல் இருக்க…
அவனது மௌனத்தையே கேள்வியாக நினைத்தபடி…
“இன்னைக்கு காலேஜ்ல பொங்கல் ஃபெஸ்டிவல்…. எல்லோரும் தாவணி பாவாடைல வரனும்னு சொல்லிருக்காங்க…. செல்விக்கு அதைப் போட்டுட்டு ஓட்ட முடியாது” என்று அண்ணனின் முகம்பார்க்க… அவன் புரிந்து கொண்டு விட்டதால்…. அதற்கு மேலும் பேச்சை வளர்க்காமல் முடித்துக் கொள்ள.
“இன்னைக்காவது பொண்ணுனு அவ நெனச்சுக்கிட்டா சரி… திமிர் பிடிச்சவ” என்று தோன்றிய எண்ணத்தை.... தன் முகத்திற்கு கொண்டு வராமல் மனதோடே வடிகட்டியவனின் மனதின் வலிகளுக்கெல்லாம் வலி நிவாரணியாகி… தேவதையாக அவனை அவள் காதல் மழையில் மூழ்கடித்தாள் தமிழ்ச்செல்வி…..
”சரி 7.30 க்கு தானே ரெடியா இரு” என்று புல்லட்டை முறுக்கியவனின் வலது கையில் பச்சை குத்தப்பட்டிருந்த “கமழி” என்ற பெயரைப் பார்த்தபடியே…. ஆராதனா தலையாட்ட…. கார்த்திக் அவளை கடந்து போக… எதிர் வீட்டில் இருந்து அவர்களைப் பார்த்தபடியே இருந்த முகிலன்… கார்த்திக் போனதும் சிரித்தபடியே வந்து ஆராதனாவின் முன் வந்து நின்றான் ….
“முகிலண்ணா…. என்ன சிரிப்பு” தன் எதிரில் வந்து நின்ற ஒன்று விட்ட பெரியப்பா மகனின் சிரிப்பை பார்த்து இடுப்பில் கைவைத்து முறைக்க…
“டாக்டரம்மா கார்த்திக்கு செமயா மருந்து கொடுத்திருக்கும்போல…. உங்க அண்ணன் ஒரு மார்க்கமா சுத்திட்டு இருக்கான்… கமலிக்கிட்ட போன் பண்ணிக் கேட்ருவோமா…“ என்று கார்த்திக் போன திசையைப் பார்த்தபடியே முகிலன் சொல்ல….
ஆராதனவாலும் சிரிப்பை அடக்க முடியவி்ல்லை…. இருந்தும் கண்களில் மிரட்டலைக் கொண்டு வந்து ஒற்றை விரலால் பத்திரம் காட்டியவள்…
“அண்ணே உனக்கும் ஒரு காலம் வரும்… அப்போ நாங்களும் ஓட்டுவோம்… அண்ணிகிட்ட உன்னப் பத்தி சொல்லி உன் வண்டவாளத்தை எல்லாம் தண்டவாளம் ஆக்குவோம்… ஞாபகம் வச்சுப் பேசு” உரிமையான தங்கையாக தன்னை மிரட்டியவளிடம் இப்போதும் குழந்தைத்தனமே தெரிய முகிலனுக்கு செழியனின் ஞாபகம் வந்தது
”இவள் சிறுமியாக இருந்த போதே மொத்தமாக இவளிடம் விழுந்து ‘ஆராதனா’ பைத்தியமாக இருக்கும் தன் நண்பன் செழியனைப் பற்றி சொல்வானா இல்லை பைத்தியகாரத்தனமாக அவன் கேட்கும் எல்லாவற்றையும் அவனுக்காக இங்கிருந்து செய்து கொண்டிருக்கும் இவன் செய்யும் செயல்களை எல்லாம் சொல்வானா…
அப்படி என்ன இவளிடம் என்ன இருக்கிறது…. தொலை துரத்தில் இருந்தும் இவளை அனுதினம் தொடர்கின்றானே தன் நண்பன்… இந்த இரண்டு நாட்களாகத்தான் செழியனின் தொல்லை இல்லை…
நேற்றுதான் அமெரிக்காவில் இருந்து சென்னை வந்திறங்கி இருக்கிறான்….. பயணக் களைப்பில் இருப்பான் போலும்…. இல்லை என்றால்…. செழியனிடம் ’ஆராதனா’ புராணம் ஓதும் வேலை இருந்திருக்கும் இவனுக்கு…
முகிலன் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அவன் கையில் இருந்த போன் அடிக்க… அவன் போனில் பேச ஆரம்பிக்கும் போதே தெருவின் சாலையில் நின்ற ஆராதனாவும்…. கிளம்பிவிட
“டேய் செழியா… இப்போதான் உன்னை நெனச்சேன்” என்றான் முகிலன் சந்தோஷமாக
முகிலனின் உற்சாகப் பேச்சுக்கு எதிர் மாறாக எதிர் முனையில் இருந்த செழியனின் பேச்சோ சுரத்தில்லாமல் ஒலித்தது…
“முகில்… நானும் அப்பாவும் அங்கதான் மாமா வீட்டுக்கு வந்துட்டு இருக்கிறோம்… ஊருக்கு பக்கத்தில வந்துட்டோம்…” என்றவனிடம் ஏன் என்று காரணம் கேட்க தோணவில்லை முகிலனுக்கு…
தெரிந்த காரணம் தானே… கமலி-கார்த்திக் திருமண விசயமாக இருக்கும்…. அதனால் கேட்கவில்லை…. ஆனால் செழியனின் குரல் சுரத்தில்லாமல் ஒலிக்கிறதே…
அதுவும் வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு தங்கள் ஊருக்கு வருகிறான்…. ஆராதனாவை நேரடியாக பார்க்க வருகிறான் எனும் போது… தன் நண்பனிடம் உற்சாகம் கரைபுரண்டோட வேண்டுமே… எங்கோ பிசிறு தட்டியது முகிலனுக்கு…
அது மட்டும் இல்லாமல்….. கடந்த வாரம் பேசும் போது கூட சொன்னானே… தன் அக்காவின் திருமண விழாவிலேயே தன்னவளிடம் தன் மனதை.. தன் காதலை… எத்தனை வருட காத்திருப்பை… அவளுக்கான அவன் தவத்தை…
ஆனால் அதற்கான காலம் இன்னும் வெகு தூரம் இருக்கிறது என்று செழியனுக்கு மட்டுமல்ல முகிலனுக்கும் அன்று புரிந்தது…. அதற்கேற்ப நிகழ்வுகளும் அன்று அரங்கேறின….
--- தொடரும்... கண்மணி என் கண்ணின் மணி -- கதைக்குப் பிறகு
Comentarios