சந்திக்க வருவாயோ?-51-1

அத்தியாயம்:51- 1

“சந்தியா” என்ற ராகவ்வின் அதட்டலான குரலில் கூட அதிராமல் அசையாமல் சந்தியா அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள்…

இவனின் கோபத்திற்கு அவளின் பிரதிபலிப்பு சுத்தமாக இல்லாமல் போக… அது ராகவ்வுக்கு இன்னுமே கோபத்தை அவனுக்குள் அதிகரித்து இருக்க

வேகமாக அவளை கைகளால் இழுத்து தன் முன் நிறுத்தியவன்…

“முடிவுகள் எடுக்க நீ ஒண்ணும் தனியாள் இல்லை சந்தியா….. இப்போ என் மனைவி… புருசன்னு ஒருத்தன் இங்கே நான் இருக்கேன்றது தெரியுதா…” என்று முகத்தைப் பற்றி நிமிர்த்தியவனின் கை அழுத்தத்திலேயே இவள் மீதான அவனின் கோபம் புரிய… இருந்தும் அப்படியே நின்றிருந்தவள்… விழி மட்டும் உயர்த்தி…

“அப்போ அன்னைக்கு என் அம்மா வீட்டுக்கு என்னை அனுப்பினது என்னைக் கேட்டா முடிவெடுத்த ராகவ்… அன்னைக்கு நான் தனியாளா ராகவ்” சில நேரங்களில்.. சில முடிவுகள்… சில வார்த்தைகள் தனக்கே திரும்பி வரும் போது எதிராளியை வார்த்தைகளின்றி நிராயுதபாணியாக்கி விடுகின்றன…

ராகவ்வும் இப்போது அதே நிலையில் இருந்தான்… சந்தியா தன்னிடம் திருப்பிக் கேட்ட கேள்வியில்…

“நீ அன்னைக்கு சொன்ன போது… நீ என்ன சொன்னாலும் நம்ம நல்லதுக்குன்னு… ஒரு வார்த்தை கூட திருப்பி பேசலையே ரகு… இப்போ உனக்கு ஏன் என் மேல நம்பிக்கை இல்லை” வலியோடு தன்னைப் பார்த்த தன்னவனின் அதிர்ந்த பார்வையோடு கூடிய மௌனமான நிலை இவளுக்குமே மனதில் வலியைத்தான் ஏற்படுத்தியது… அவனைக் குத்திக் காட்ட வேண்டுமென்று இவள் ஒரு நாளும் அவள் நினைத்ததில்லை… இப்போதும் நினைக்கவில்லைதான்… ஆனால் இன்று சூழ்நிலை அந்த நிலைக்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியதில் அவளுக்கும் வருத்தமே… ஆனால் வேறு வழியில்லையே…

தொடர்ந்தாள் சந்தியா…

”அந்த போட்டொஸ் வீடியோஸ் லீக் ஆகிடும்னு பயந்து நான் ஒத்துக்கலை ரகு… சிவா சார் நெனச்சிருந்தார்னா… உன்னை அன்னைக்கு போதை மருந்து கேஸ்ல மாட்டி விடாமல்… அந்த போட்டோசையே யூஸ் பண்ணி உனக்கும் எனக்குமான நிச்சயத்தை நிறுத்தி இருக்கலாமே… ஏன் பண்ணலை”

நிறுத்தியவள் கேள்வியாக அவனைப் பார்க்க… இவனோ இதழ் வளைந்த எரிச்சல் கலந்த ஏளனத்தோடு

“ஏன்னா அது பொய்…” என்றவனை வேதனையாகப் பார்த்தவள்..

“பொய்யை பொய்னு நீ நிருபிக்கிற வரையில் நான் உனக்காக காத்திருந்திருப்பேனா ரகு… இப்போ என் ரகுவா… சந்தியாவோட புருசனா நான் உன்னை நம்புவேன்… அப்போ சுகுமார் பையனா… காதம்பரிக்கு லவ் சொன்ன ரகுவா உன்னை பார்த்தவ… உன்னை நம்பி இருப்பேனா… நம்பி இருக்க மாட்டேன் ரகு… அது சர்வ நிச்சயம்” என்றவளின் கண்களில் இப்போது நீர் வடிய ஆரம்பித்து இருக்க…

அவள் வேதனை தாங்காது… தன் வேதனை தாங்க முடியாமலும்… அவளை இழுத்து… தன் மார்போடு சேர்த்து அணைக்க..

“ஏன் சகிம்மா… உனக்கு என்ன ஆச்சுடா…” என்றவனின் வார்த்தைகளில் ஓரளவு தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்டவள்…. கணவனையே பார்த்து… வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்தபடி….

“எவ்ளோ ஆசையா வந்திருப்ப ரகு… ஆனால் அது எல்லாம் நிறைவேறாமல் உனக்கு எத்தனை தடைக்கல்… உன் மனசு எவ்ளோ பாடுபட்ருக்கும் ரகு… அதை மறைக்கிறதுக்கு அடுக்கடுக்கா எவ்வளவு பொய்… அப்போ உனக்கு ஆறுதலா.. உன் கவலையைப் போக்க… ஒரு சின்ன விரல் கூட கிடைச்சிருக்காது… ஆனால் நான் அன்னைக்கு பெரிய இவ மாதிரி உன்னை எவ்ளோ திட்டி இருப்பேன் தெரியுமா”

”அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைல சிவா சார் உனக்கு பண்ணினது எவ்ளோ பெரிய ஹெல்ப்ப்னு எனக்கு மட்டுமே தெரியும் ரகு…. என் புருசனோட மானத்தைக் காப்பாத்தினவங்களுக்கு ஒரு கைமாறு… அவ்ளோதான் ரகு… எனக்குத் தெரிஞ்சது” என்றபடியே

”என்ன ஒரு பத்து நாள்… விடு ஒரு மாசம்னே வச்சுக்கலாம்… என்ன பண்ணிருவாங்க… அந்த பொண்ணுக்கு பதிலா அவங்க சொல்லிக் கொடுக்கிற டைலாக்ஸ்லாம் சொல்லணும் அவ்வளவுதான்…. எனக்கு எங்க அம்மாகிட்ட பொய் சொல்லத்தான் பயம்… மத்தவங்ககிட்டலாம் சும்மா அடிச்சு விடுவேன்…” என்றவள் சிரித்தபடி…

“உனக்குத் தெரியாததா… 2 வயசு கம்மினு நான் சொன்ன ஒரு பொய்யில ஆன ரணகளம்லாம்,” என்றவளை முறைத்தவன்…

“பேசிட்டியா… பேசி முடிச்சுட்டியா… என்னை என்ன கையலாகதவன்னு நெனச்சுட்டு இருக்கியா… கிளம்பலாம் வா… என்னோட ஃப்ரெண்ட் வெங்கட்கிட்ட பேசலாம்… இதுக்கு வழி கிடைக்கும்… வரும் போதே அவனோடத்தான் வந்திருப்பேன்… நீ இங்க மாட்டிக்கிட்ட… ரெண்டாவது” என்று அதற்கு மேல் பேசவில்லை…

அந்த இரண்டாவது…. “ராகவ்வுக்கு சிவாவின் மேல் இருந்த நம்பிக்கை”

ஏனென்றால் சிவாவை அந்த அளவுக்கு நம்பியிருந்தான்… ஆனால் இப்போது அதை வாய் வார்த்தையால் கூட சொல்ல ராகவ்வுக்கு மனம் வரவில்லை... தன் மனைவியை அவன் அறைந்ததை அவனால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை…

சந்தியாவை அழைத்துக் கொண்டு வெளியே வர…

இதுவரை தான் பேசியது என்ன… இவன் நடந்து கொள்வது என்ன என்று ராகவ்வை பார்வை பார்த்தபடியே சந்தியா அவனோடு வர…

இவர்களுக்கு தனிமை கொடுத்து வெளியே அமர்ந்திருந்த சிவாவும் நிரஞ்சனாவும்… வெளியே வந்த இவர்களைப் பார்க்க…

“சாரி சிவா சார்… “ என்றபடியே ராகவ் தன்னவளோடு வாசலை நோக்கி நடக்க…

”ராகவ்… ஒரு நிமிசம்” என்ற சிவாவின் வார்த்தைகள் காதில் விழுந்தாலும் அலட்சியத்துடன் கடந்தவன்… சில அடிகள் எடுத்து பின் நின்றவன்

”We will face Together whatever problems will come in our way… if it can be thought, it can be done, a problem can be overcome” சந்தியாவுக்கு சொன்னானா… தனக்கே சொல்லிக் கொண்டானா… இல்லை சிவாவுக்கு தங்கள் தைரியத்தைக் காட்டிக் கொண்டானா…

சொன்னவனின் கரங்கள்… தன் கரங்களோடு கோர்த்திருந்த மனைவியின் கரங்களுக்கு இன்னும் அழுத்தமாக தன் இருப்பை பதிவு செய்ய… அவனை அமைதியாக சலனமில்லாத பார்வை பார்த்த சந்தியாவோ… அவனைப் பார்த்தபடியே… ஒவ்வொன்றாக தன் விரல்களைப் பிரித்து எடுக்க…. அதிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவன்.. அவள் விரல்களை விடாமல் மீண்டும் சேர்க்க… இவளோ தன் மறுகையினால் அவன் கரங்களை விலக்கிவிட்டு அவனைப் பார்க்க..

கட்டுங்கடங்காத கோபத்தில் செவ்வானமாக ராகவ்வின் முகம் சிவந்திருக்க…

சிரித்தபடி…

”எத்தனை தடைக்கல்கள் வந்தாலும்… உனக்காக வருவேன் ரகு… நீ யாரோ நான் யாரோவா இருக்கும் போதே… யார் யாரோ நம்மளச் சேர்த்து வைக்க போராடியிருக்காங்க… இப்போ நான் உன் சந்தியா ரகு…. எனக்காக நீ போராட மாட்டியா… உனக்காக நான் போராட மாட்டேனா…” என்றவள் திரும்பி… சிவாவைப் பார்த்து…

”சார் நான் என்ன பண்ணனும்… அந்த அதீனாவா மாற…“ என்று தைரியாகத் தீர்க்கமாக சிவாவிடம் கேட்க…

சிவா முகத்தில் அப்படி ஒரு நிம்மதி…. எங்கெங்கோ போராடி… திசை மாறி ஓடிய வேகமெல்லாம் நிறுத்தம் பெற்றது போல் அப்படி ஒரு நிம்மதி…

அந்த மகிழ்ச்சியில் நிரஞ்சனாவைப் பார்க்க… அங்கு வழக்கம் போல கலக்கம்… குழப்பம் மட்டுமே…

அதே நேரம்…. மனைவியின் வார்த்தைகளில்… இவ்வளவு சொல்லியும் தன் வார்த்தைகளைக் கேட்காத அவளின் முடிவில்… சந்தியாவை முறைத்தபடி உக்கிரமாக ராகவ் நின்றிருக்க…

ராகவ்வைக் கவனித்த சிவா… கோபத்தில் தகிக்கும் ராகவ்வோடு பேசுவது முக்கியம் என்பதை உணர்ந்து…

நிரஞ்சனாவிடம் திரும்பியவன்

”சந்தியாவை உள்ள கூட்டிட்டு போ நிரஞ்சனா” என்றபடி… ராகவ்வின் அருகில் வந்தவன்

“உங்க கூட நான் பேசனும்…” என்ற சிவாவிடம்… இப்போதும் முறைத்தபடியே இறுக்கமாகவே நிற்க…

”உங்களுக்கு பிடிக்கைலைனா கூட என் கூட பேசியே ஆக வேண்டும்” என்று ராகவ்வை இழுத்துக் கொண்டு…. முன்னால் இருந்த தோட்டத்துக்கு அழைத்துச் செல்ல…

அறையில் சந்தியாவோ… தன் அருகில் வந்த நிரஞ்சனாவை… ஒரு பார்வை கூட பாராமல்… ப்ரொஜெக்டர் ஸ்கீரினை மீண்டும் ஆன் செய்தவள்… தன் புகைப்படங்களை ஒவ்வொன்றாக பார்க்க ஆரம்பித்து இருந்தாள்…

ஹரியோடு இவளின் சில புகைப்படங்கள்… அலுவலகத்திலேயே வைத்து எடுக்கப்பட்டடிருக்க… நிரஞ்சனாவைப் புருவங்கள் நெறிந்தன கோபத்தில்… இவளுக்கான ரகசியங்கள் எதுவுமே இல்லை போல என்று பல் இளித்தன பார்த்த ஒவ்வொரு புகைப்படமும்… சோர்ந்து அமர்ந்தவளுக்கு அதற்கு மேல் அவளுக்கு அதைப் பார்க்க பிடிக்கவில்லை…

மனச் சோர்ந்து போக… ரிமோட்டை எடுத்து ஆஃப் செய்தவளுக்கு மனம் எங்கும் பல ரண வேதனை… அதே வேதனையோடு அருகில் இருந்த மேஜையைப் பார்த்தவள்… அங்கு பல கவர்கள்… அதில் மனம் போக.. திடுக்கிட்டது…

அங்கிருந்த புகைப்படங்களில்தான் ராகவ்-சாதனா புகைப்படங்களும் இருக்கும்… முதலில் தான் எடுத்துப் பார்த்த சாதனாவின் புகைப்படம் இருந்த கவர் இப்போதும் இவள் முன் இருக்க… அதையே வெறித்தவளின் கரங்கள்… அவளையுமறியாமல்… அந்த கவரை நோக்கி் நீள… கைகள் தானாக நடுநடுங்கியது…

வேண்டாம் என்று ஒரு மனம் சொன்னது… அது ராகவ்வே இல்லை எனும் போது அதைப் எதற்கு பார்க்க வேண்டும் என்று சொன்னாலும்… ஆனால் அந்த சாதனாவின் வெறித்தனம் ஞாபகம் வர… அவள் எந்த அளவுக்கு தன்னவன் மேல் காதல் கொண்டிருப்பாள்… அது தோற்ற ஆத்திரத்தில் இந்த முடிவெடுத்திருப்பாள்… என்று தோன்ற…

”ச்சேய் அதற்கு பேர் காதலா” என்று யோசித்த போதே… அவற்றை எல்லாம் பார்த்த பின் தன்னவன் துடித்த வேதனைகளை சொன்ன விதம்…இவளுக்கும் வேதனையை இன்னும் அதிகரித்தது…

“எனக்கும் உனக்குமான அத்தனை வழிகளும் அடைபட்டாற்போல சந்தியா.. உயிரே போன மாதிரி ஒரு வலி… இதெல்லாம் பார்த்து என்னை விட்டுப் போயிருவியோன்னு பைத்தியமே பிடிக்கிற மாதிரி ஒரு ஃபீல்… ஒரு வாரமா உன்னை மட்டுமே நினைத்து வந்த என் மனதில்… இந்த போட்டோஸ் வீடியோஸ் இதுனால எனக்கு அவமானம் வரப்போகிறது என்பதை விட… நீ என்னை விட்டு விலகிருவியோன்ற பயம் தான் மரண வலியா இருந்துச்சு சந்தியா… ”

மெதுவாக புகைப்படங்களை வெளியே எடுக்கப் போக… நிரஞ்சனா அருகில் வந்தவளாக…

“இது ரகு இருக்கிற போட்டோஸ் இல்லை சந்தியா” என்ற போதே…

அவளை நிமிர்ந்து கூட பார்க்காமல்…

“அவர் முகம் இதில் இருந்தாலும் அது என்னை ஒண்ணும் பண்ணாது” முகத்தில் அடித்தார் போல சந்தியா சொன்னாள்…

இப்போது விரல்களில் நடுக்கம் இல்லை… வெளியே எடுத்தவள்…ரேண்டமாக ஏதோ ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்துப் பார்க்க… எவனோ ஒருவன்… சாதனாவுடன்… புகைப்படத்தை முழுவதுமாக பார்த்த வினாடியே… பதட்டத்தில் அப்படியே உள்ளேயும் வைத்துவிட்டாள்…

அப்படி ஒரு கேவலமானப் புகைப்படம்… உச்சக்கட்ட கோணங்கள்.. என்னவோ சாதாரணமாக இருக்கும்... சேர்ந்து இருக்கும் புகைப்படம் என்றுதான் நினைத்தாள் சந்தியா… அந்த சாதாரணத்துக்கே கை நடுங்கி எடுத்தவள்… இப்போது உடல் நடுங்கி… அப்படியே குறுகிப் போனவளாக… மாறி இருந்தாள்

இந்த கேவலமான புகைப்படத்தில் தான் ராகவ்வை வைத்து பொருத்திப் பார்க்க நினைத்தாளா அந்த சாதனா…

அவன் அந்தரங்கம்… அவள் மட்டுமே அறிந்திருப்பவள்… தன்னை ஆகர்ஷிக்கும் நேரத்திலும் ஆக்கிரமிக்காமல் அவளை ஆராதிக்கும் அவள் கணவனை அந்த சாதனா அறிவாளா… அந்த உறவின் மேன்மையை இந்த குப்பை படங்கள் பிரித்து விடுமா…

கண்கள் கலங்கின சந்தியாவுக்கு… ஆனால் உலகம் ரகுவை நம்பி இருக்குமா… ரகு யார்… என்பது அவளறிந்த , அவள் மட்டுமே அறிந்த ரகசியங்கள்… தான் நம்பினால் மட்டும் போதுமா… ஊர் ஆயிரம் சொல்லுமே… எப்படிப்பட்ட வலையில் சிக்கிக் கொள்ள இருந்தான் இவள் கணவன்.. புகைப்படம் மட்டும் அல்ல… காணொளிகளும்… ரகு சொல்லியிருக்க… தன்னை அவனிடமிருந்து விலக முடியாதபடி செய்ய… அவன் நடந்த முறை தவறே இல்லை என்றே தோன்றியது அவளுக்கு… கண்கள் கண்ணீரை அருவியாகக் கொட்ட… உடனே தன்னவனைப் பார்க்கவேண்டும் போல் அவனை ஓடோடிப் போய் அணைத்துக் கொண்டு… அன்று அவன் அன்று பட்ட வேதனைகளுக்கு இன்று ஆறுதல் சொல்ல வேண்டும் என்பது போல் தோன்ற…

தன் கணவனை நினைத்தபடியே எழுந்தவளைப் பார்த்து…

ராகவ் சிவாவோடு பேசப் போய் விட்டான் என்று நிரஞ்சனா சொல்ல… உணர்வுகளை தன் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவள்… அங்கிருந்த சோஃபாவில் மீண்டும் சிலையாக அமர… ப்ராஜெக்டர் ரிமோட் மேல் உட்கார்ந்து விட தானாகவே உயிர்ப்பித்துக் கொண்டது…

ராகவ் இன்னொரு பெண்ணோடு… காரின் அருகில் நின்றபடி இருக்க… சந்தியா நிரஞ்சனா அவனுக்கு எதிராக நிற்க… நால்வருமாக இருந்த புகைப்படம் வந்து நிற்க… தன்னவனை உடனே நேரில் பார்க்க முடியாத இந்த சில நொடி பிரிவு வேதனைக்கு… அந்த புகைப்படம் மருந்தாக இருக்க அவனையே பார்த்தபடி இருக்க… இப்போது அவன் புகைப்படத்தை…. ஒவ்வொன்றாக நிறுத்தி பார்க்க ஆரம்பித்தன…

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு… ராகவ் சந்தியா சந்திப்பு அது…

சந்தோஷ் மிருணாளினி திருமணம் விசயம் பேச ஆரம்பித்த போது ஹோட்டலுக்கு போன போது எடுத்த புகைப்படம் அதிலிருந்து தான் ராகவ் புகைப்படங்கள் வர ஆரம்பித்து இருந்தன… ரசித்துப் பார்த்தாள் தன்னவனை… தன்னவனோடு தான் இருந்த புகைப்படங்களை… உளவு பார்த்தபோது எடுத்த புகைப்படங்களாகவே இருந்தாலும்…

பார்த்துக் கொண்டே வந்தபோது… ராகவ்வின் பிறந்த நாள் அன்று தெரு முனையில் அவன் காரில் ஏறிய புகைப்படம் வர… அதைப்பார்த்தவளின் இதழ்கள் அவளையுமறியாமல் விரிய… நினைவுகள் அன்றைய தினத்தை நோக்கிச் சென்றது