சந்திக்க வருவாயோ?-43

அத்தியாயம் 43:

/*பகலெல்லாம் பைத்தியமாய்

உன்னை எண்ணி ஏங்கி

ராத்திரிக்கு காத்திருந்த ரதி நானே

வெண்ணிலாவை அள்ளி வீசி

வெளிச்சங்கள் ஆக்கி

சிரிப்பது இயற்கையின் சதி தானே

ஆணங்கே சிணுங்கலாமா

நெருங்கி அணைக்க நானிருக்க

இது தான் தருணம் தனியே வரணும்

தெரிந்தே நடிக்கலாமா

இதழை துணிந்து யார் கொடுக்க

முதலில் தரணும் பிறகே பெறனும்*/

ராகவ் அவளையே பார்த்தபடியே நின்றிருந்தான்…. வெள்ளை நிற சிம்பிளான எம்ப்ராய்டரி டாப்ஸ்… அவளுக்கென்றே அளவாக… அவள் தேகத்தின் வளைவுகளில் சரியாக நேர்த்தியாக பொருந்தி இருந்ததே மிகவும் அழகாக எடுத்துக்காட்ட… அணிந்திருந்த துப்பட்டாவோ… கண்ணாடி… எம்ப்ராய்டரி என பல வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த பீச் வண்ண துப்பட்டா… துப்பட்டாவின் வண்ணத்திலேயே லெக்கிங்ஸ்… கால்களிலோ பாயிண்டட் ஹீல்ஸ்… வலது கையில் சிறு வெண் கற்கள் பதித்த மெல்லிய ப்ரேஸ்லெட்… இடது கையில் ப்ரௌன் வண்ண ஸ்ட்ராப் வாட்ச்… நேர்த்தியாக பின்னப்பட்ட கூந்தல்…. முன்னால் சில முடிகள் அழகாக கலைந்திருக்க அது கூட அவள் அழகை மிகைப்படுத்தி எடுத்துகாட்டியதோ… காதில் தங்கத்தில் சிறு வளையங்கள்… கழுத்தில் மஞ்சள் கயிறு கூடவே… இருக்கிறதா இல்லையா என்று தெரியாமல் சிறு மெல்லிய ஜெயின்… நெற்றியில் இவனின் திருமதி ஆகி விட்ட அடையாளம்… திருத்தப்பட்ட புருவங்கள்… அதன் நடுவே சின்னதாக பொட்டு…. சில நிமிடங்களுக்கு முன் பீச் வண்ண ஷேட் லிப் கிளாசில் மினுமினுத்த இதழ்களோ…… இப்போது பிங்க் வண்ணத்தில் அதன் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பியிருந்தது இவன் கைவண்ணத்தில்.. இல்லையில்லை இதழ்வண்ணத்தில்… முகமோ திருமணத்திற்காக அழகுநிலையத்திற்கு சென்று ஃபேஷியல் செய்யப்பட்டதாலோ என்னவோ பளீரென்று… பளபளத்தது… அதிலும் சற்று முன் இவனின் திருவிளையாடல்களினால் இன்னும் முகம் சிவந்திருக்க… அதுவும் அவள் அழகை எடுத்துக்காட்ட… அன்றோ சேற்றில் மூழ்கி எடுத்திருந்தான் இந்த வெள்ளை நிற தேவதையை… இன்றோ அதே வெண்ணிற தேவதையிடம் மொத்தமாக மூழ்கி இருந்தான்…

அணுஅணுவாய் அவளை ரசித்தவன்… இவள் தன்னவள் என்ற பெருமையில்… இன்னும் அவனின் அணைப்பின் இறுக்கம் அதிகமாக… அவளைக் கட்டிக்கொண்டபடியே

“என் அழகுடி நீ…” அனுபவித்துச் சொன்னவன்… அந்த கிறக்கம் மாறாமல்…

“உன்னை மாதிரியே… எனக்கு பேபி கேர்ள் வேணும்டி…” எனக் கொஞ்ச ஆரம்பிக்கும் போதே…

சட்டென்று அவனை அடித்தவள்…

“நான் என்ன கன்சீவா இருக்கேன்னா சொன்னேன்… இப்போ இவ்ளோ சீன் காட்ற… கன்சீவ் ஆனால் என்ன பண்றதுன்னு நானே பயந்துட்டு இருக்கேன்.. இவருக்கு இப்போதான் பொண்ணு குழந்தை வேணுமாம்” அவள் கவலை அவளுக்கு…

வேகமாக பெருமூச்சு விட்டவன்… தனது ரசிகன் மோடை மாற்றியபடி….

“உனக்கு என்னதாண்டி இப்போ பிரச்சனை” என்றபடி

”நீ ரொமான்ஸ் புக்ஸ் அதிகமா படிப்பியா…. சினிமா… புக்ஸ் பார்த்து அதிகமா கெட்டுப் போயிட்டேனு நினைக்கிறேன்… சரி அதை விடு… இப்போ என்ன அப்டியே ஆனால் கூட… வீட்ல சொல்றதுக்கென்ன…. யார் என்ன சொல்வாங்க…” சந்தேகமாகக் கேட்பது இப்போது ராகவ்வின் முறையாக…

“அம்மா கேட்பாங்களே… எப்படினு” கேள்வி கேட்டவளைப் பார்த்து வந்த கடுப்புக்கு என்ன வார்த்தைகளை அவன் வாய் உரைத்திருக்குமோ…. ஆனால்

தவித்த விழிகளைப் பார்த்தவன்… வந்த வார்த்தைகளை எல்லாம் தொண்டையிலேயே விழுங்கியவன்…

திட்டுவது இப்போது முக்கியமல்ல… சமாதானப்படுத்துவதுதான் முக்கியம்… என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டு

“சகிம்மா…. அவங்க அதெல்லாம் கேட்க மாட்டாங்க….. அது மட்டுமில்லாமல்… அவங்களுக்கும் தெரியும்… உன்னை மாதிரி உங்கம்மா லூசு இல்லைன்னும் நினைக்கிறேன்” என்றவன் இருவருக்குமான திருமண நாள் இரவை அவளுக்கு ஞாபகப்படுத்தியவன்…. சந்தடி சாக்கில் தன் மாமியார் மீதான திருப்தியின்மையை சொல்லி மனதை ஆற்றுப்படுத்திக் கொண்டான்…

ஏனோ அந்த வார்த்தைகள்… தன் அன்னையைத் அவன் திட்டுவது போலத் தோன்றவில்லை சந்தியாவுக்கு… நல்லவேளை சாமர்த்தியமாகச் சொன்ன வார்த்தைகளினால் தப்பித்துக் கொண்டான் ராகவ்…

இப்போது சந்தியா…

“அதுதான் அன்னைக்கு ஒண்ணுமே நடக்கலையே” என்று அப்பாவியாக விழி விரித்த போது…. ராகவ்வுக்கு சற்று முன் தான் ரசித்த.. மயங்கி கிறங்கிய… இளம்பெண் சந்தியா போல் தோன்றவில்லை அவன் மனைவி…. அன்று கையில் கடலை பொட்டலத்துடன் தன் முன் அமர்ந்திருந்த சிறுமியாகத் தோன்ற….

இப்போது புன்னகை முகமாக…

“நீ மட்டும் 4 வருசம் முன்னால பிறந்திருந்த…. ரயில்வே ஸ்டேசன்ல பார்த்த அன்னைக்கே உன்னைக் கடத்திட்டு போயிருப்பேன்டி... வேற யாருக்கோ உன்னைத் தூதுக்கு அனுப்பி இருக்க மாட்டேன்….” என்றவனின் வார்த்தைகளில் உண்மையோடு நேசமும் வழிந்து ஓட…

சந்தியாவோ அவனைக் கிண்டல் செய்ய ஆரம்பித்து இருந்தாள்…

”நான்… என்னை… காமெடிலாம் பண்ணாதடா… அப்போ நான்லாம் உன் கண்ணுக்கு அவுட் ஆஃப் ஃபோகஸ் பாஸ்… பார்த்தேனே…. அன்னைக்கு உன் வழிசலைத்தான்…. ’காது’ போட்ருந்த ஹைஹீல்ஸ்ல இருந்து…. அவ ஹேர் ஸ்டைல் வரை இந்த கண்ணால அலசுன அலசு…. இதுல இந்த டைலாக் வேறயா…” என்றவளின் வார்த்தைகளில் கொஞ்சம் கோபமும் மனைவிக்கே உரித்தான பொறாமையும் வழிந்தோடியது என்றே சொல்லலாம்…

இவனுக்கோ மொத்த மோன நிலையும் அப்படியே வடிந்து போய் விட்டது போல தோன்ற… இதழ்களும்… கரங்களும் தானாகவே தளர்ந்தன…. மனைவியின் வார்த்தைகளிலேயே… அவள் விவரித்த அழகிலேயே

“உண்மையிலேயே உனக்கு நான் உன் மேல காட்ற காதல் தெரியலையா சந்தியா…” ராகவ் மனதில் இருந்த ஆதங்கம் வார்த்தைகளில் வெளி வந்து விட…

சந்தியா வேண்டுமென்றே சொல்ல நினைக்கவில்லை… உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் சந்தியாவுக்கு ரகுவின் அன்றைய நடத்தைகள் இன்று உறுத்தலாகவே இல்லை தான்… ஆனால் மறக்கவும் முடியவில்லையே… அதுதான் அவள் செய்து கொண்டிருக்கும் பிழை என்று அவளுக்கும் தெரியவில்லை… ஆனால் அது அவள் தவறும் இல்லை..

ரகு என்று நினைக்கும் போதே திவாகர் திருமண நிகழ்ச்சிகள் தான் அவள் ஞாபகத்தில் வரும்… அந்த அளவுக்கு பசுமரத்தாணி போல் பதிந்திருந்தது அந்த நினைவுகள்…. இப்போது கேட்டாலும் சொல்வாள்… செய்து காட்டுவாள்…. ராகவ் காதம்பரிக்கு காதல் சொன்ன விதத்தை…. ஏனென்றால் காதம்பரியை வைத்து ஒரு நாடகமே நடத்திக் காட்டி விளையாட்டு காட்டுவாளே…

”காது நீ இப்படி நிற்கிற… … நான் தான் அந்த ரகு… கதவை லாக் பண்றேன். இப்போ ப்ரப்போஸ் பண்ண போறேன்…

காதம்பரியை, ரகுவை வைத்து ஓட்டியது, இப்போது நினைவுக்கு வர… அதை நினைத்து சிரிக்க…. ராகவ்வுக்கு சொல்லாமலே புரிந்தது… அவள் தன்னைப் பற்றியும் காதம்பரியையும் பற்றியும் ஏதோ நினைத்துதான் சிரிக்கிறாள் என்று நினைத்து… நன்றாகவே முறைத்தான் ….

“சந்தியா என்னை ஓட்டுறேன்ற பேர்ல டென்சன் பண்ணிட்டு இருக்க… உனக்குத் தெரியலை என்னை எந்த அளவுக்கு அது ஹர்ட் பண்ணுதுனு…. என்னைக்கு நீ வாங்கிக் கட்டிக்கப்போறேனு தெரியலை…” கோபத்துடனே சொல்ல…

“சாரி…. ரகு…. சாரி…. சாரி… ஒகே ஒகே நான் சிரிக்கலை” என்ற போதே அடக்கப்பட்ட அவளின் சிரிப்பு அவனுக்கு இன்னும் கோபத்தை அதிகரிக்க… அது முகத்தில் அப்பட்டமாக தெரிய… அவன் கண்களில் வந்திருந்த சிவப்பே கோபத்தைக் காட்ட

சந்தியா இப்போது சுதாரித்தாள்…

”ஒகே… நோ மோர் பிளாஸ்பேக்….” என்றவள் அவனைப் பார்க்க… அருகினில் தெரிந்த அவன் கண்களில் காதலும் இல்லை… மோகமும் இல்லை தாபமும் இல்லை… கொலை வெறி இருக்க…

”ஹையோ… சிங்கம் சிலிர்த்துட்டு இருக்கே… சந்தியா ரூட்டை மாத்து…. இப்போ என்ன சொல்லி இவனை மலை இறக்குறது” என்று யோசனையில் உழன்றவளுக்கு…

சற்று முன் அவன் பேசியது ஞாபகத்துக்கு வர…

“ரகு…. போலாமா நம்ம வீட்டுக்கு…” அவன் சொன்னது போலவே அதே விதத்தில் கேட்டாள்…. எந்த இடத்தில் ரகுவின் பேச்சினை திசை திருப்பினாளோ அந்த இடத்தில் இருந்து இப்போது சந்தியா ஆரம்பிக்க…

ராகவ் அப்போது வார்த்தைகளை விளையாட்டாகத்தான் கேட்டான்…. ஆனால் சந்தியா கேட்டபோது … அவஸ்தையோடு பார்த்தான்…

“அவளை மிகவும் ஏங்க விடுகிறோமோ என்று” …

அதுமட்டும் இல்லாமல்… இன்று அவனுக்கு மதியம் ஒரு மீட்டிங் வேறு… மாலை 5 மணி வரை…. தள்ளிப் போடக் கூட முடியாது….. பல பிரபலங்கள் கலந்து கொள்ளும் சந்திப்பு என்பதால்…. யோசித்தவன்…. தனக்கு வேலை இருக்கிறது என்பதைச் சொல்லாமல்….

“சகி மேடம்…. இப்படி சல்வார் ட்ரெஸ் போட்டுட்டு வந்து…. இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்கிற…. நீ சேலை கட்டிட்டி வந்திருந்தேன்னா…. அப்படியே உன் மாம்ஸ் அள்ளிட்டு போயிருப்பேன்...” என்ற போதே முறைத்தாள்…

“ஓ… சார்க்கு சேலை கட்டின்னாத்தான் பொண்ணா தெரிவோமா…. போடா…. உனக்கு வேலை இருக்குனு டேரெக்டா சொல்லு” என்று வேகமாக அவனை விட்டு விலகப் போக... இவனோ விடாமல் வம்பிழுக்க ஆரம்பிக்க,... அதே நேரம் அவன் போன் ஒலிக்க… அவளை விட்டு விலகியபடி…

“வரச் சொல்லுங்க” என்றவன்… அவன் எந்த அறையில் இருக்கின்றான்…. என்பதைச் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டு.. மீண்டும் மனைவியிடம் விட்ட வேலையை தொடரப் போக… மீண்டும் அழைப்பு…

அவன் அலுவலக வேலை தொடர்பாக போல… ஏதோ இவன் மறுக்க… எதிர்முனை கட்டாயப்படுத்துவது போல பேச… கடைசியில் சந்தியாவை ஓரக்கண்ணில் பார்த்தபடியே… யோசனையுடன்…. ”ஒகே ரூபன்… நீங்க அரேன்ஞ்ச் பண்ணுங்க…” என்று சொல்லி முடிக்க…

அதே நேரம்

இவர்கள் இருந்த அறையின் கதவு தட்டப்படும் ஓசை கேட்க… வரும் நபர் யாரென்று தெரிந்தே ராகவ் கதவைத் திறக்க…

அங்கு திவாகர் நின்றிருந்தான்…. சந்தோஷ் திவாகரையும் வரச் சொல்லி இருப்பான் போல….. ராகவ்வுக்கு அது புரிய…. வந்தவனைப் பார்த்து புன்னகை முகமாக

“வாங்கண்ணா” என்ற போதே

“திவா மாமா” என்றாள் சத்தமாக அவனைப் பார்த்த சந்தோச மிகுதியில் தான் உட்கார்ந்த இடத்தில் இருந்தே… அவளுக்கு எப்போதுமே திவாகர் சம்திங் ஸ்பெஷல் தான்… அதிலும் திவாகரை ராகவ் அலுவலகத்தில் வைத்துப் பார்த்ததில் ஏனோ இன்னும் மகிழ்ச்சி பொங்க… உற்சாகமாகவே திவாகரை நோக்கி வர…

இப்போது அவள் நாயகனுக்கோ….. இரயில்வே ஸ்டேசனில் திவாகரைப் பார்த்தவுடன் ஓடிப்போய்க் கட்டிக் கொண்ட காட்சி நினைவுக்கு வர…. ஒரு நிமிடம் மூச்சடைத்தாற் போல் இருந்தவன் சுதாரித்து எச்சரிக்கையாக ஆரம்பித்தான்…. திவாகரின் மிக அருகில் நின்று கொண்டான்…. சந்தியா ஓடி வந்தால் தன் பக்கம் இழுப்பதற்கு ஏதுவாக…

நல்ல வேளை…. அவளது மனைவி வளர்ந்து விட்டாள் போல…. திவாகரை கட்டி எல்லாம் அணைக்காமல் அருகில் வந்து நின்றதோடு நிறுத்திக் கொண்டாள்…

இப்போது… ராகவ்வும் இழுத்து வைத்திருந்த மூச்சை நிம்மதியாக விட…. இதெல்லாம் அறியாமல் அவனவளோ...

“திவா மாமா…. நீங்க எங்க இங்க….. “ என்ற போதே சந்தோஷ்தான் வரச் சொல்லி இருப்பான் என்பது சந்தியாவுக்கும் புரிய…

“திவா மாமா... இந்த ரூல்ஸ் ராமானுஜி… டைவர்ஸ் அப்ளை பண்ண போ..” என்று எரிச்சல் பாதி வருத்தம் பாதி…. என ஆரம்பித்தவள்…. பழக்க தோஷத்தில் மிருணாளினியின் பட்டப் பெயரை சொல்லி விட்டு ஓரக்கண்ணில் ராகவ்வைப் பார்க்க….

நினைத்தபடியே அவன் கண்களில்… இலேசாக ருத்திர தாண்டவம் தெரிந்ததோ…

ராகவ்வின் முறைப்பில்.. நாக்கைக் கடித்தவள்… அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் நிறுத்த… அது திவாகருக்கும் புரிய….

சந்தியாவின் தலையில் செல்லமாகக் குட்டியவன்… அவன் அருகில் நின்றவளின் தோள்மேல் கை போட்டபடி

“செப்பி… . நீ இன்னும் சின்ன குழந்தை இல்லடா…. என்ன பேசுறோம் ஏது பேசுறோம்னு புரிந்து பேசனும்…. “ என்ற போதே

ராகவ்வோ…

“திவாண்ணா… அவ சின்னக் குழந்தை இல்லைன்னு உங்களுக்குத்தான் சொல்லனும் போல “ என்று மனதுக்குள் பொருமிக் கொண்டிருந்தான்….

இதெல்லாம் திவாகரின் கண்ணுக்கும் கருத்துக்கும் பதியவில்லை…

சந்தியாவை ராகவ்வோடு இங்கு… அதிலும் இத்தனை சந்தோசமாக பார்ப்போம் என்று திவாகர் நினைத்துப் பார்க்கவே இல்லை…. அன்று ராகவ் சந்தியாவை அவள் பிறந்த வீட்டுக்கு போகச் சொன்ன போது… ராகவ் மேல் அவ்வளவு கோபமாக இருந்தான்…. இதில் மோகனாவிடம் கூட அவனின் அதிருப்தியைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தான்…. ஆனால் இன்று அவன் மனம் சந்தோஷத்தில் திளைக்க ஆரம்பித்து இருந்தது…

’தன் வீட்டுப் பெண் சந்தோசமாக இருக்கிறாள்’ என்ற எண்ணம் தந்த நிம்மதியில்…

“ரகு… அந்த ரூம்க்குதான் முதல்ல போனேன்…. உள்ள போயிருந்தேன்னா…. அந்த யுத்த களத்தில எனக்கு சேதாரம் அதிகம் ஆகிரும்னு அப்டியே யூடேர்ன் அடிச்சு… உன்னத் தேடி வந்தேன்…. ஆனா இங்க …. கரடி ரோல் போல எனக்கு” என நமுட்டுச் சிரிப்புடன் சொல்ல…

“ஹப்பா… என் பொண்டாட்டி மாதிரி இல்லண்ணா…. நீங்க…. கொஞ்சம் புத்திசாலி தான்” என்றபடி.. முறைத்த சந்தியாவை லாவகமாக திவாகர் கூட அறியாமல் அவளை அவனிடமிருந்து விலக்கி தன் கைவளைவுக்குள் கொண்டு வந்திருக்க….

சந்தியா இப்போது சங்கட்டத்துடனும்…. அவஸ்தையுடனும் தன் திவா மாமாவைப் பார்க்க… அவனோ

“சந்தோசமா இருக்கு செப்பி…. என்னவெல்லாமோ நடந்துருச்சேனு எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு…. கணேசன் மாமாவால எப்போதுமே பிரச்சனைதான் உனக்கு….. “ என்று உள்ளம் நெகிழ பேச ஆரம்பித்தவன்…

“தேங்க்ஸ் ரகு…. சந்தியாக்கு உன்னை மேரேஜ் பண்றதுல பல குழப்பம்… என்கிட்ட ஒரே புலம்பல்… ’எனக்கும் ரகுவுக்கும் ஒத்து வருமான்னு’… எப்போலாம் இந்த டவுட் வருதோ… அப்போலாம் என்னதான்டா வச்சு செய்வா… இவளுக்கு அட்வைஸ் பண்ணியே… சோர்ந்து போய்ட்டேன்… அந்த முகத்தில் இன்னைக்கு இவ்ளோ சந்தோஷம்னா இப்போதான் எனக்கு நிம்மதி… அவ முகத்தில இருக்கிற மகிழ்ச்சிதான் எனக்கு சந்தோசம்…. அதே போல அவள சீக்கிரம் உங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டேனா…. எனக்கும் வசந்தி அத்தைக்கும் அதை விட பெரிய சந்தோசம் இல்லை… கணேசன் மாமாவோட கோபத்தை எல்லாம் மனசுல வச்சுக்காத… அவர் எப்போதுமே அப்படித்தான்… அவர் கோபத்துக்கெல்லாம் நாம ரியாக்ட் பண்ண ஆரம்பிச்சோம்னா…. நமக்குதான் பாதிப்பு அதிகம்” என்ற போதே

“சந்தியா…. என் மனைவிண்ணா… யார்க்காகவும் அவள விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்… மிருணாளினிக்காத்தான் கொஞ்சம் யோசித்தேன்….ஆனால் அது கூட இப்போ கிடையாது…. டெல்லி லொகேஷன் வொர்க் முடித்த பின்னால எங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்திருவேன்…”

இருவரும் மிகத் தீவிரமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்க….

சந்தியாவோ ராகவ்விடம்

“எந்த வீட்டுக்கு ரகு…” அப்பாவியாக முகம் இருந்த போதும்.,... சந்தியா தன் கணவனிடம் சில்மிஷமாக கண் சிமிட்ட… ராகவ் திவாகர் அறியாமல்… தன் வழிசலை மறைக்க பெரும்பாடு பட…

சந்தியா புது வீட்டைப் பற்றி கேட்கிறாள் என்று திவாகருக்கும் புரிய…

திவாகர் சிரித்தபடி…

“வீட்டு வேலை எல்லாம் முடிஞ்சுருச்சுனு மோகனா சொன்னா…. எப்போ பால் காய்ச்சப் போற… ” ராகவ்விடம் கேட்க

“சந்தியா டெல்லில இருந்து வந்தவுடனே அண்ணா” என்று முடித்தான் ரகு… ஆனால் மனைவியை முறைத்தபடியே…

ஆனாலும் சந்தியா விடவில்லை…

“திவா மாமா…. புது வீட்டுக்கு கூட்டிட்டுப் போங்கனு இவர்கிட்ட சொன்ன கூட்டிட்டுப் போக மாட்டேங்கிறார்…. கொஞ்சம் ரெகமண்ட் பண்ணுங்க மாமா… இன்னைக்கு கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்லுங்களேன்” என்று ஒன்றுமே தெரியாத சிறு குழந்தை போல பேச….

இவர்கள் பற்றி அறியதோ திவாகரோ

“ரகு…. சந்தியாதான் கேட்கிறாள்ள…. ஒரு நாள் கூட்டிட்டு போய்க் காமிங்களேன்” சந்தியாவின் மாமனாகப் பேச….

சந்தியாவோ இன்னும் அடங்க வில்லை

“இன்னைக்கு திவா மாமா… இன்னைக்கேனு சொல்லுங்க….. ரெண்டு நாள்ள டெல்லிக்குப் போயிருவேன்னு சொல்லுங்க” இன்றைக்கே என்பதில் அழுத்தக் கொடுக்க…. திவாரிடம் சொன்னாலும் பார்வை ரகுவிடம் இருக்க….

திவாகர்… இப்போது…. ராகவ்விடம் எதுவும் சொல்லாமல்… சந்தியாவிடம்

“ரகு … ரொம்ப நல்ல பையன் செப்பி… இன்னைக்கே உன்னைக் கூட்டிட்டு போவான்… ரகு நான் சொல்லி எதையும் மறுக்க மாட்டான்” என்று சொல்லிவிட்டு ராகவ்விடம்…

“டேய் ரகு... உன்னை நம்பி பிராமிஸ் பண்ணிட்டேண்டா…. என்னை இவகிட்ட இருந்து காப்பாத்திரு… 2 ஹவர் ஆகுமாடா… ப்ளீஸ்டா… கூட்டிட்டு போய் காமிச்சுட்டு வந்திரு…. இல்லை என்னை ஒரு வழி பண்ணிருவா…” என்றவனிடம்

இப்போது ரகு…

“ஹ்ம்ம்ம் … கூட்டிட்டுப் போயிறலாம் திவாண்ணா… ” என்ற போதே அவன் தொணியே வேறு மாதிரி இருக்க…. கூடவே தன்னோடு சந்தியாவை இறுக்கி… அவள் இடையில் அழுத்தம் கூட்ட… சந்தியா யோசனையோடு ராகவ்வைப் பார்க்க….

அவனது முகம் தீவிரமாக இருந்தது…. அவன் பொய் சொல்லவில்லை உண்மையைத்தான் சொல்கிறான் என்பது போல… அதில் அவள் சுற்றம் மறந்து அவனை பார்க்க...

“டேய் டேய் நானும் இருக்கேண்டா …. இந்த ரூம்ல… என்னை மறந்துறாதீங்க….. நீங்க மட்டும் இல்லை இங்க…. ஒரு 5 மினிட்ஸ் முன்னாலதான் உங்க கூட ஜாயிண்ட் பண்ணினேன்…” என்று திவாகர் அலற… சந்தியா தன்னிலைக்கு வந்தவளாக… வேகமாக ராகவ்வை விட்டு தள்ளி வந்து….

“திவா மாமா… உங்கள மறக்க முடியுமா…. ரகு கூட நேத்து வந்தவர் தான்…. ஆனா நீங்க எப்போதுமே ஸ்பெஷல்தான் எனக்கு… உங்க செப்பி உங்கள மறப்பாளா” என்று திவாகர் அவளுக்கு எந்த அளவுக்கு முக்கியத்துவம் என்பதை உணர்த்த….

திவாகரின் முகத்தில் பெருமிதம் வழிய…. ராகவ்க்கோ…. பார்க்க முடியவில்லை இவர்களின் பாசப்பிணைப்பினை… சந்தோஷோடு கூட சந்தியா இந்த அளவு நெருக்கம் காட்டியதில்லை…. என்பதை அவன் உணர்ந்திருந்தான்….

சந்தியா சொன்னவுடன் ரகுவின் முகத்தைப் பார்த்த திவாகர்….

”ஆமாம் ரகு… சந்தியா மட்டும் 4 வருசம் முன்னால பிறந்திருந்தா…. இவள அப்படியே தூக்கிட்டு போயிருப்பேன்…. “ என்ற போதே

ரகு சிரித்தபடி…. “ திவாகர் அண்ணா…. ரெக்கார்டட்… அப்டியே மோகனாகிட்ட அனுப்புறேன்” என்று திவாகருக்கு வில்லனாக மாற…. திவாகரோ

“அடப்பாவி… குடும்பத்தில கும்மி அடிக்கிறியே… அப்டிலாம் பண்ணிறாதடா” என்று பயந்தவன் போல சொன்னவன்… அடுத்த நொடியே…

“போடா… டேய்… உன் பொண்டாட்டி இருக்காளே அவ பண்ணியத விடலாமா உன் ரெக்கார்டிங் மோகனாவை அஃபெக்ட் பண்ணப் போகுது… இவ என் பொண்டாட்டிய பார்க்கும் போதெல்லாம்… இது என் திவாகர் மாமா…. ஏதோ போறாத நேரம்… ரொம்ப சின்ன பொண்ணாயிட்டேன்… இல்லேண்னா… திவாகர் மாமாவ யார்கிட்டயும் விட்டுக் கொடுத்திருக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டு திரிவா… மோகனாக்கு இதெல்லாம் பழகிப் போச்சு…. சர்வ சாதாரண விசயம்” என்று நக்கலாக முடிக்க… அவன் சொல்லி முடித்த உடன் சந்தியாவும் அவனுக்கு ஹைஃபை கொடுக்க

இப்போது ராகவ்வுக்கு ஒரு எண்ணம் தான் முதலில் ஓடியது…. அது வேறு ஒன்றுமில்லை…

“நல்ல வேளை நம்ம ஆளு…. நாலு வருசம் முன்னால பிறக்கலை….” என்ற நிம்மதிதான் இப்போது…. சற்று முன் அவன் பேசிய வார்த்தைகளை அவனுக்குள்ளே வாபஸ் வாங்கிக்கொண்டான்

அதன் பிறகு கிண்டல் பேச்சு என்பதெல்லாம் போய்…. சந்தோஷ் மிருணாளினி பக்கம் அவர்கள் உரையாடலின் திசை திரும்ப….

திவாகர் சொன்னான் இப்போது….

”நான் போன போதே …. ரெண்டு பேரும் சத்தமா பேசிட்டு இருந்தாங்க…. அதிலும் சந்தோஷ்தான் ஆக்ரோசமா பேசிட்டு இருந்தான்….. மிருணாளினி கூட கொஞ்சம் நார்மலாத்தான் பேசிட்டு இருந்தா” என்று தான் பார்த்த காட்சியைத் தகவலாகக் கூற….

சந்தியா கவலையோடு திவாகரைப் பார்த்தாள்…. தன் அண்ணன் வாழ்க்கை என்ன ஆகுமோ என்ற கவலை மட்டுமே அவளுக்கு இப்போது….

ராகவ் இப்போது சொன்னான்…

“இல்லண்ணா…. சந்தோஷ் ரொம்ப ஸ்ட்ராங்கா இருக்கான்…. தப்பு பண்ணிருக்கான்… எவ்ளோ தெனாவெட்டா பேசுறான் என்கிட்டயே…. போடா நீயுமாச்சு… உன் காதலுமாச்சுனு மிருணாளினி பக்கம் தான் நான் நின்னுருப்பேன்…. ஆனால் அவன் திருந்திட்டானே… மிருணாளினி பக்கம் நியாயம் இருக்குனாலும்… கூடவே பிடிவாதமும் இருக்கு… யார்க்கும் சப்போர்ட் பண்ண முடியாம…. விலகி நிற்கிறேன்…” என்று ரகு அங்கலாய்ப்பில் முடித்த போதே…..

கதவைத் தட்டி விட்டு…. வேகமாகத் கதவைத் திறந்தபடி அங்கேயே நின்றபடி…. காட்சி தந்தவள் மிருணாளினினியே…. முகமெல்லாம் சிவந்து…. கண்கள் கலங்கி அவள் நின்ற கோலமே அனைவரையும் கலவரப்படுத்த ஆரம்பிக்க…. அவளோ

“அண்ணா நான் கிளம்பறேன்” என்று பாதி அழுகையும்…. கோபமுமாக… ராகவ்வை பார்த்தும் பார்க்காமலும் சொன்னவள்… அதே வேகத்தில் கதவை மூடியபடி….. வெளியேறியும் இருக்க…

இவர்கள் யாருக்கும் பேசுவதற்கு அவள் அவகாசமே கொடுக்க வில்லை…. அதிர்ந்து நின்றவர்கள் இவர்களே… சுதாரித்து ராகவ் அவள் பின்னே ஓடிப் போய் அவளைப் பிடித்து நிறுத்தும் முன்… அவள் லிஃப்ட்டில் இறங்கிப் போய் விட்டிருக்க…

தலையில் கைவைத்து அங்கேயே நின்று விட்டான் ராகவ்…. அலைபேசியை எடுத்து அவளை அழைத்தும் பார்க்க மிருணாளினி எடுக்கவே இல்லை… கண்ணீரும் கம்பலையுமாக உள்ளே வந்த அவள் முகமே நினைவில் இருக்க…. தங்கையின் நிலையை நினைத்து….. இதுவரை இருந்த குதுகலமெல்லாம் அவன் முகத்தில் இருந்து தூர போய் விட்டிருக்க…. கவலை மட்டுமே தோய்க்கப்பட்டு வெளிறிப் போயிருக்க….

மீண்டும் தன் அறைக்கு வந்தான்….. அங்கு அவனுக்கு முன்னதாகவே சந்தியாவும் திவாகரும் சந்தோஷோடு அமர்ந்திருந்தனர்….

சந்தியா …. சந்தோஷைத் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்….

“என்னடா பண்ணித் தொலஞ்ச இப்போ… அவங்க ஏன் அழுதுட்டு போறாங்க….. உன்னைக் காதலிச்ச பாவத்துக்கு…. கண்ணீர் தான் அவங்களுக்குத் தண்டனையா….. “ என்று அவனுக்கு வசை மாறி பொழிந்து கொண்டிருக்க…

அவனோ கல் மாதிரி அமர்ந்து கொண்டிருந்தான்….. திவாகர் கேட்ட போதும் பதில் சொல்ல வில்லை…. அமைதியாகவே இருக்க… அவனைப் பார்த்தபடியே வந்த ராகவ்வின் பொறுமை இப்போது முற்றிலுமாகப் போய்விட்டிருக்க…. புயல் போல் சந்தோஷின் அருகே வந்தான்….

“யூ ராஸ்கல் என்னடா பண்ணின…. அவள அடிச்சியா என்ன...” என்று அவன் சட்டையைப் பற்ற…. திவாகரும் சந்தியாவும் அதிர்ச்சியாக ராகவ்வைப் பார்க்க…

திவாகர் இடையில் வந்து தடுப்பது போல் ஏதோ சொல்ல வர… ராகவ்வோ உக்கிரமாக மாறி இருந்தான்

“அண்ணா நீங்க ஏதும் பேசாதீங்க… என்ன நெனச்சுட்டு இருக்கான் இவன்… இந்த பத்து நாளா என் தங்கச்சி கண்ல கண்ணீரத் தவிர வேற எதையும் நாங்க பார்க்கலை… எல்லாத்துக்கும் இவன் தான் காரணம்… இப்போ இன்னைக்கும் அழுதிட்டு போறா… இவன” என்ற போதே

சந்தோஷோ நிதானமாக தன்னைப் பற்றியிருந்த ராகவ் கையை விலக்கியவன்....

”உன் தங்கச்சிய நான் அடிக்கலை….. அவதான் என்னை அறஞ்சா. ” என்று அவன் முகத்தைப் பார்த்து சொல்ல…. அதிர்ச்சியோடு மற்ற மூவரும் பார்க்க….

சந்தியா கேள்வி கேட்டாள் தன் அண்ணனைப் பார்த்து… ராகவ் கேட்ட கேள்வியேதான்… ஆனால் கொஞ்சம் மாற்றிக் கேட்டாள்… ஆனாலும் அந்தக் கேள்வியும் சந்தோஷைக் குற்றம் சாட்டும் விதமாகத்தான் இருந்தது….

“மிருணாக்கு கோபம் வருகிற அளவுக்கு என்ன பண்ணின நீ….”

வெற்றுப் புன்னகை புரிந்தான் தன் தங்கையைப் பார்த்து…..

”உன்கிட்ட என்னால பதில் சொல்ல முடியாது தியா…. வேணும்னா உன் புருஷன் கிட்ட சொல்றேன்….” என்றபடி

ராகவ்வின் முகத்தை நேருக்கு நேராகப் பார்த்தவன்… இதழ் கடையில் ஏளனப் புன்னகையோடு

”உன் தங்கச்சி பெரிய அறிவாளியா இருக்கலாம்… உங்க கம்பெனியையே நிர்வக்கிக்கிற அளவுக்கு பெரிய நிர்வாகியா இருக்கலாம்…. ஆனால் நான் அவளுக்கு யாருன்னும் கொஞ்சம் உங்க குடும்பத்தில சொல்லிக் கொடுங்க மச்சான்…. இன்னும் அவ புத்திசாலித்தனத்தைப் பாராட்டிட்டும்…. குட்டிம்மானு கொஞ்சிட்டும் இருக்காதீங்க…. இல்லை இன்னைக்கு மாதிரி…. நான் அவ புருசன்னு ஞாபகப்படுத்துற மாதிரி அடிக்கடி அதிரடியா பண்ண வேண்டியதா இருக்கும்….” என்றவன்… தங்கையின் மிரண்ட விழிகளையும் பார்க்காமல் இல்லை… இருந்தும் தொடர்ந்தான்…

”அப்புறம் ரகு சார்… இன்னொரு விசயம் நான் உங்களுக்கு ஞாபகப்பபடுத்தனும் நினைக்கிறேன்… இனிமேல என் தங்கைய என்னடா பண்ணினேன்னு என் மேல கைய வைக்க உங்களுக்கு எந்த ரைட்ஸும் இல்லை… அவ மேல எனக்கு இருக்கிற அக்கறைய விட உங்க எல்லோருக்கும் கம்மிதான்… அதுனால… உங்க பாச மலர் ரீலெல்லாம் எங்கிட்ட காட்ட வேண்டாம்… உங்க பாச மலர வளர வச்சதெல்லாம் போதும்… அதை நாங்க பார்த்துக்கறோம்…” என்று நக்கலாகச் சொன்னவன்…

சந்தியாவைப் பார்த்தபடி

”உன் அக்கறையை எல்லாம் இதோ இங்க நிற்கிறாளே அவகிட்ட மட்டும் காமிங்க… அவளோட சேர்ந்து வாழப் பாருங்க…” தன் தங்கை என்ற போது

ராகவ்விடம் காட்டிய நக்கலின் வீரியம்.. குறைந்து சந்தோஷின் முகத்தில் தீவிர பாவம் வந்திருக்க… இப்போது

”இவ என்னடா பண்ணினா உனக்கு… வீட்டை விட்டு வெளிய போகச் சொல்றதுக்கு… இங்கபாரு… டெல்லி போய்ட்டு வந்தவுடனே… நேரா உன் வீட்டுக்குத்தான் வருவா… அப்போ என் தங்கச்சிய வெளில போன்னு சொல்லு.. அதுக்கப்புறம் இருக்குடா உனக்கு” என்றவன்…. அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க விரும்பாமல்…. வேக நடை போட்டவன்…. கதவின் அருகே போய் நின்றபடி

“மாமா சந்தியாவை அவ ஆஃபிஸ்ல கொண்டு போய் விட்ருங்க” என்று மட்டும் கூறி விட்டு விடு விடென்று வெளியேறி விட்டான்…

சந்தோஷுக்கு, அவன் இருந்த மனநிலை சந்தியா ராகவ் இருவரையும் கவனிக்க விடவில்லை…. கொஞ்சம் கவனித்து இருந்தாலே…. தங்கை மற்றும் அவளது கணவனுக்கும் இடையே உள்ள சுமூக நிலை புரிந்திருக்கும்… கவனத்தில் படவில்லை… அதுமட்டும் இல்லாமல் மிருணாளினியின் மேல் இருந்த கோபத்தை ராகவ்வின் மேலேயும் காட்டி விட்டு…. கிளம்பியிருக்க…

நின்று கொண்டிருந்த மற்ற மூவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி நிற்பதைத் தவிர அங்கு வேறு வழியில்லை… அதிலும் ராகவ்வோ… உக்கிர மூர்த்தியாக மாறி இருந்தான்… சந்தோஷின் நடவடிக்கைகளில்…

/*உன்னை நான் எதற்கு பார்த்தேன்

விழுங்கும் விழியை சாடுகின்றேன்

அடாடா அழகா விழிகள் கழுகா

நொடியும் பிரிய மாட்டேன்

பிரிந்தால் உதிர்ந்து போய்விடுவேன்

இதயம் எனது உத்திரம் உனது

கரை தாண்டியே வந்து

புயல் போல மோது

விழி என்பதன் பேரில்

கயல் கொண்ட மாது

இமை சாமரம் வீசி

என்னை அள்ளும் பொது

சுமை நீங்கியே

நானும் சாய்ந்தேன்

சுகம் வேறு எது

சுனந்தா பறந்து வா வா

உலகை மறந்து போய் விடலாம்*/