கண்மணி... என் கண்ணின் மணி- 77

அத்தியாயம் 77

நட்சத்திரங்கள் அற்ற இருண்ட வானம்… அதில் மின்னிக் கொண்டிருந்த மின்னல் ஒளி… பேரிடி… இதோடு வீசிய பலத்த காற்று என நகரமே இயற்கையால் கட்டுப்பட்டிருக்க… ரிஷியோ அவை அனைத்துக்கும் சவால் விட்டவனாக ஆர் கே இண்டஸ்டிரீசை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தான்…

இருசக்கர வாகனத்தில் படு வேகத்தோடு வந்தவனின் ஆக்ரோஷத்தில்… வேகத்தில்… கம்பெனியின் வாயில் காவலாளி… வேக வேகமாக ஓடோடி வந்து பிரதானக் கதவைத் திறந்து விட… உள்ளே நுழைந்தவன் வண்டியை நிறுத்தியும் நிறுத்தாமலும்… காவலாளியைப் பார்க்க…

அவனது பார்வை புரிந்தவனாக…

“சார்…. ஒரு யூனிட் மட்டும் கிளம்பல சார்… நீங்க சொன்னதை சொன்னேன்… ஜெனரேட்டர் எல்லாம் ஸ்டாப் ஆகிருச்சு… இவங்க மட்டும் பவர் இருக்கிற வரை வேல பார்க்கிறோம்னு சொல்லிட்டாங்க… பத்து பேர்தான் இருப்பாங்க அதிகமா இல்லை” ரிஷி அனைவரையுக் கிளம்பச் சொல்லி… கம்பெனியை மூடச் சொல்லி இருந்ததால்… காவலாளி இவ்வளவு விளக்கம் கொடுக்க…

அவனிடம் பதிலேதும் பேசாமல்… மின்சாரம் இருந்த யூனிட்டை நோக்கிச் செல்ல… அங்கு இருந்த தொழிலாளார்கள்… ரிஷியைப் பார்த்ததும்… ரிஷியை நோக்கி வந்தனர்…

“எல்லோரும் கிளம்புங்க… நாளைக்கு வாங்க” கொதிநிலையில் இருந்த தன் மனநிலையை அவர்களிடம் காட்டிக் கொள்ளாமல்… வந்தவர்களிடம் சொல்ல ..அங்கிருந்தவர்களோ அவனது நிலை அறிவார்களா என்ன…

”சார்… கொஞ்ச வேலை இருக்கு… மெஷின் வொர்க் இல்லாமல்… நாங்களே பண்ணலாம்னு” எனும் போதே… ரிஷியின் பார்வை அவனிடம் மையம் கொள்ள.. அதில் தகித்த உக்கிரத்தில்… தானாகப் பேச்சை நிறுத்தியவன்

சரி சார் கிளம்புறோம்…” என்றபடி மற்ற நபர்களையும் கூட்டிக் கொண்டு வெளியேறியது மட்டுமல்லாமல்… சத்யாவுக்கும் தகவலைச் சொல்லி விட்டுத்தான் கிளம்பினான்…

அங்கு சத்யாவோ யோசனைக்குச் சென்றிருந்தான்…

“ரிஷிக்கு இப்போது கம்பெனியில் என்ன வேலை… அதுமட்டுமில்லாமல்… புயல் என்ற செய்தியைக் கேட்டு… விடுமுறை விடச் சொன்னதே அவன் தான்… அவ்வாறு சொல்லிவிட்டு… அவன் மட்டும் இப்போது ஏன் வந்திருக்கின்றான்” யோசனையுடன் இருந்த போதே… அலைபேசி அழைக்க… அவனே… அதாவது அவன் யோசனையின் நாயகன் ரிஷியே

“ப்ளீஸ் வந்துறாதீங்க… எனக்குத் தனியா இருக்கனும்… எனக்குத் தனிமை வேணும்னுதான் வந்தேன்… கெடுத்துறாதீங்க” எடுத்த எடுப்பிலேயே பட படவென பேச… அந்தத் தொணியில் நிலவிய விரக்தி… கடுமை… இயலாமை… வருத்தம்… கோபம் அத்தனையும் அலைபேசியில் கேட்ட சத்யாவுக்கும் கடத்தப்பட்ட்டிருக்க… அதில் வார்த்தைகளின்றி சத்யா திகைத்து நின்றிருக்க… பதில் வார்த்தை சத்யாவிடமிருந்து வரும் முன்னேயே… அதை எதிர்பார்க்கமாலும்.. அலைபேசியை ரிஷி வைத்துவிட,,, சத்யாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை…

அவன் அப்படி வைத்து விட… போவதா வேண்டாமா… இல்லை கண்மணிக்கு அழைத்து என்னவென்று கேட்போமா… தன்னைத்தானே குழம்பியவனாக… ஒருகட்டத்தில்… ரிஷிக்கு கோபம் வந்தால் எந்த அளவுக்கு தன்னை வருத்திக் கொள்வான் என நன்றாகத் தெரிந்தவன் அவனே… அதே நேரம் இப்போது தான் போனாலும் ரிஷியின் கோபத்தின் அளவு அதிகரிக்குமே தவிர குறையாது…

கண்மணியிடம் சொல்லி வைப்போம்… என முடிவு செய்தவன்… நள்ளிரவாக இருந்த போதிலும் கண்மணிக்கே அழைக்க முடிவு செய்தவனாக… கண்மணியை அழைக்க ஆரம்பித்திருந்தான் சத்யா…

---

’கண்மணி’ இல்லத்தின் வெளியே புயல் ஆரம்பிக்கப் போகும் அறிகுறிகள் ஆரம்பித்திருக்க… உள்புறமோ… புயல் அடித்து ஓய்ந்ததற்காக அறிகுறிகள்…

எங்கும் அமைதி… எல்லோரிடமும் அமைதி… தனது ஆக்ரோஷத்தை எல்லாம் கொட்டி விட்டு… ஒருவன் மட்டும் அங்கிருந்து சென்றிருக்க… அங்கிருந்த அனைவரிடமும்… மௌனம் மௌனம் மட்டுமே…

அப்போது கண்மணியின் அலைபேசி ஒலிக்க ஆரம்பிக்க… அதுவும் சத்யாவிடமிருந்து…

அதைப் பார்த்த போதே கண்மணிக்குத் துணுக்குற்றது மனம்….

சற்று முன் ரிஷி அவள் கழுத்தை நெறித்த போது வராத நடுக்கம்… இப்போது அவளிடம் வந்திருக்க… அந்த அலைபேசியை எடுக்கவே முடியாமல் கை நடுங்க ஆரம்பித்திருந்தது கண்மணிக்கு….

அவள் மனமெங்கும் தறிகெட்டு ஓடியது ஏதேதோ எண்ணங்கள்…

ரிஷியின் ஆக்ரோஷம்… கோபம்… இதெல்லாம் மற்றவர்களுக்கு வேண்டுமென்றால் வித்தியாசமாகப்பட்டிருக்கலாம்… ஆனால் கண்மணிக்கு அது புதிதல்ல… ஆனால் அவளிடமே காட்டப்பட்ட விதம்தான் புதிது… நினைத்த போதே ரிஷியின் கைகள் இன்னும் அவள் கழுத்தில் அழுத்துவது போன்ற பிரமை…

கண்கள் தானகவே நீரைக் கோர்க்க ஆரம்பிக்க… பிரயத்தனப்பட்டு அடக்கிக் கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தாள்

ரிஷியின் தந்தை முதல் ரிஷியின் காதல் வரை… ரிஷி என்பவனின் வாழ்க்கை ரகசியங்களை… அறிந்தவள் அவளே… அதே போல கணவனாக… ரிஷியின் காதல் முதல் காமல் வரை அனைத்து பக்கங்களும் மனைவியாக அவளே அறிவாள்… தான் மட்டுமே…. கண்மணி என்பவளே அவனின் உச்சக்கட்ட சரணடைதல்… நிம்மதி… உடலளவிலும் மனதளவிலும்… எல்லாம் புரிந்து கொண்டவள்தான்… ஆனால் நிதானம் தவறி விட்டாளே… அவள் தவற விட்ட நிதானத்தின் விளைவு… எங்கு வந்து நிறுத்தியிருக்கின்றது… துடித்த இதழ் கடித்து தன்னை அடக்கிக் கொள்ள நினைத்தாலும்…. முடியவில்லை

’எல்லாம் என்னாலே தான்… தான் கொஞ்சம் பொறுமையாக இருந்திருக்கலாமோ…

மருத்துவமனையில் இருந்து திரும்பி வந்த தருணங்களை நினைத்து… கண்மணி மீண்டும் கலங்க ஆரம்பித்திருந்தாள்….

---

கண்மணி கண் விழித்த போதே…. அவள் எங்கிருக்கின்றாள் என்று அவளால் உணர முடியாமல் எல்லாம் இல்லை… தன் தந்தையின் வீட்டில்…. தன் அறையில் உள்ள கட்டிலின் மெத்தையில் படுத்திருக்கின்றோம் என்பதை நொடியில் உணர்ந்தவள் சட்டென்று எழுந்து அமர… அதே நேரம் பலத்த காற்றினால்… மரங்களில் இருந்து வந்த ஓசை… அவள் செவியை அடைய… தூக்க கலக்கம் எல்லாம் மறைந்து சுற்றுப்புறம் பார்க்க… இன்னும் எங்கும் இருள்… இன்னும் விடியவில்லையா… மணியைப் பார்க்க… நள்ளிரவு 12-ஐத்தான் தாண்டியிருந்தது…

கைகளில் வலி சற்று மட்டுப்பட்டிருந்தார்ப் போல உணர்வு…. தன்னை மீட்டெடுத்த போதே… அவள் கண்கள் ரிஷியைத்தான் தேட ஆரம்பித்திருந்தது…

”கண்கள் அவனைத் தேட… செவிகளிலோ… அவன் குரல் மட்டுமே இப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது… மருத்துவமனையில் ஏன் அப்படி கத்தினான்… யாரோடு சண்டை போட்டான்… என்ன பிரச்சனை… ”

மனதில் படபடப்பு தானாக வந்திருக்க… ரிஷியினைப் பற்றி நினைப்போடு… யோசனையோடு… வெளியே வந்தவள் அவள் கண்ட காட்சியில் ஒரு நிமிடம் அப்படியே உறைந்து நின்று விட்டாள்… காரணம் அவளது பாட்டி வைதேகி…

“பாட்டி” கண்மணியின் குரல் விசும்பலாக வெளிவர… வைதேகி உறங்கவில்லை… அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து… அவர் மகளின் புகைப்படத்தைப் பார்த்தபடியே இருந்தவர்…… திரும்ப… திரும்பிய வைதேகியின் கண்களிலோ கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓட ஆரம்பித்திருக்க…

வேகமாக தன் பாட்டியை ஓடிப் போய்க் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டவளிடம்…

“என் பொண்ணு எங்கள விட்டு போனதை நெனச்சு இன்னுமே மனசு ஆற மாட்டேங்குது கண்மணி… வீட்டை விட்டு போனதை… உலகத்தையும் விட்டுட்டு போனதை… எங்ககிட்ட என்ன இல்லைனு… இந்த இடத்துல என்ன இருக்குனு.. அப்போதும் தெரியல…. இதோ இப்போ கூட புரியலை“ நிதானமின்றி புலம்ப ஆரம்பிக்க… கண்மணி அவரை தன்னோடு ஆதுரமாக அணைத்துக் கொள்ள.. அடுத்த நொடி சட்டென்று நடப்புக்கு வந்தவர்…

“விடு… இனி எதை மாத்தப் போறோம்… அவ போட்டோவை பார்த்த உடனே நான் புலம்ப ஆரம்பிச்சுட்டேன்… உன்னைக்கூட பார்க்காமல்…” என்று தன் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு…

“எப்படிடா இருக்கு” என தன் பேத்தியின் கைகளைப் பார்க்க… கண்மணியோ

‘பாட்டி” என்றபடி வைதேகியின் அருகில் அமர்ந்து ஆச்சரியமாகப் பார்த்தபடி இருக்க… வைதேகியோ இப்போது சிரித்தார்…

“என்ன… பார்வை… பொண்ணுக்காக கூட வராதவங்க… உனக்காக வந்திருக்காங்கன்னா…. “ என்று செல்லமான மிரட்டலுடன் கேட்க

“ஹ்ம்ம்… ம்ம்ம்” வார்த்தைகளின்றி வேகமாக கண்மணி தலை ஆட்டினாள் மேலும் கீழுமாக…… அதில் சந்தோசம்… சந்தோசம்… மட்டுமே…

“தாத்தாவும் வந்திருக்காங்களா” அதே சந்தோசத்தோடு… வெளியே பார்வைத் தேடலை தொடங்கியபடி கண்மணி கேட்க …

“வந்துருக்காரு… ஆனால் கார்ல இருக்கார்… அர்ஜூனும் வந்துருக்கான்… “ என்றபடியே…

“அர்ஜூனும்…. ரிஷிக்கும்… ஹாஸ்பிட்டல்ல அவ்ளோ வாக்குவாதம்” என்ற போதே கண்மணி திகைத்துப் பார்த்தாள்…. இதில் இன்னொரு திகைப்பு அவளுக்கு என்ன என்றால்… ரிஷிக்கும் அர்ஜூனுக்கு வாக்குவாதம் என்றால்… அர்ஜூனும் பேசி இருப்பானே… ஆனால் மயக்க நிலையில் அவள் கேட்டது… உணர்ந்தது எல்லாமே ரிஷியின் குரல் மட்டும் தானே… இதை உணர்ந்த போதே… இதற்குப் பெயர்தான் காதலா… ??? அவளையுமறியாமல் கண்மணியின் தேகம் சிலிர்க்க… அவள் கண்களோ சந்தோசமாக ரிஷியை தேட ஆரம்பித்திருந்தது… இப்போது ரிஷி வந்து நின்றால்… என்ன ஆவது தங்களைச் சுற்றி இத்தனை பேர் இருக்கின்றார்கள் என்றெல்லாம் நினைப்பாளோ என்னவோ… ரிஷி தன் முன்னால் வராமல் இருப்பதுதான் இப்போதைக்கு நல்லது… தனக்குள் நினைத்தவளாக… தன் உணர்வுகளை கடிவாளமிட்டு அடக்கிக் கொண்டிருக்க

வைதேகியோ தன் பேத்தியின் நிலை அறியாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தார்

“எனக்கு… இந்த ஈகோலாம் நீன்னு வரும்போது போயிருச்சு கண்மணி… எனக்கு நீ மட்டும் தான் முக்கியம்… உன் அப்பா மேல கூட எனக்கு கோபம் இல்லை… ஆனால் உன் தாத்தா பேச்சை நான் மீற முடியாதே கண்மணி…” விரக்தியான குரலில் சொன்னவர்… அதோடு அந்தப் பேச்சை நிறுத்தியவராக

“இலட்சுமி… அம்மா இலட்சுமி… வாம்மா இங்க… ” வைதேகி குரல் கொடுக்க… இலட்சுமியும் வர… அடுத்த சில நிமிடங்களில் அந்த இடம் மீண்டும் பரபரப்பாகி இருந்தது…

மாமரத் திண்டில் ரிஷி இப்போதும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்… கண்மணி எழுந்து விட்டாள் என அனைவரும் அவளைப் போய்ப் பார்க்கப் போக… அவன் போகவில்லை… விக்கியும் நண்பனைப் பார்த்தபடி அவன் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தான்…

உறங்கிய நிலையிலேயே… கண்மணியை… ’கண்மணி’ இல்லத்துக்கு அழைத்து வந்தவன்… அவளது அறையில் கட்டிலில் அவளைப் படுக்கவைத்து விட்டு… மாமரத்தின் அடியில் வந்து அமர்ந்தவன் தான் இதுவரை யாரிடமும் வாய் திறக்கவில்லை…

ஒரு புறம்… அர்ஜுனும் அவனது தாத்தாவும்… தங்கள் பங்குக்கு… கண்மணிக்குத் தேவையான சத்தான் உணவை வழங்க… ஊட்டச்சத்து நிபுனர் மேற்பார்வையோடு…. வேலை ஆட்களைக் கூட்டி வந்து ரிஷியின் வீட்டில் அமர்த்தி இருக்க.. இன்னொரு புறம் நட்ராஜோ… தன் தாயை அந்த இரவிலும்… வரச் சொல்லி… தன் மகளுக்குத் தேவையான உணவைச் செய்ய சொல்லி இருக்க… விக்கிக்கு இவர்களை எல்லாம் நினைத்து பார்த்து கோபம் கொள்வதா…இல்லை சிரிப்பதா என்றே தெரியவில்லை…

இதில் நட்ராஜின் தாய் கந்தம்மாள் வேறு…

“உன் பொண்ணுக்குத்தான் சேவகம் பார்க்க… இறக்கியிருக்காங்களே… அப்புறம் ஏன் என்னை வயசான காலத்துல இப்படி கஷ்டப்படுத்துற… எனக்கு இதெல்லாம் தேவையா… உனக்குனா கூட பரவாயில்ல… உன் ராங்கிப் பொண்ணுக்கு செய்யனுமா என்ன… ” நொடித்துக் கொண்டே கண்மணிக்காக கஞ்சி தயார் செய்ய… விக்கி இப்போது ரிஷியைத் திரும்பிப் பார்த்தான் …

இப்போதுமே அவன் சிலையென அமர்ந்திருக்க… ரிஷியை விட்டுவிட்டு ’கண்மணி இல்லத்தில்’ கண்மணிக்காக நடப்பதை எல்லாம் ஒரு வித சுவாரசியத்தோடு பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தான் விக்கி……

கண்மணிக்கு பெரிய அடி எல்லாம் இல்லை… இரண்டு நாளில் சரி ஆகிவிடும் காயம் தான்.. அதற்கு இந்த ஆர்ப்பாட்டமா… இனி கண்மணி எழுந்தவுடன் என்ன நடக்கும் என ஒரு வித எதிர்ப்பார்ப்போடு பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தான்… இதோ… கண்மணியும் எழுந்து விட்டாள்… அவன் ஆர்வம் இன்னும் அதிகமாகியிருக்க… செவிகளை கூர் தீட்டினான்…

“என் பொண்ணுக்கு இதெல்லாம் வேண்டாம்… என் அம்மா பண்ணியிருக்காங்க… அதுதான் அவளுக்கு நான் வழக்கமா கொடுப்பேன்… “ நட்ராஜின் குரல் ஓங்கி ஒலிக்க…

”அதானே… எங்கயிருந்த வந்தாங்க இவங்கள்ளாம்… இவ பொறந்த அன்னைக்கு அனாதையா போட்டுட்டு… அவங்க பொண்ணை மட்டும் தூக்கிட்டு போனவங்க தானே… குயிலா காக்காவான்னு… காத்திருந்து நாடி பிடிச்சுப் பார்த்துட்டு சொந்தக் கொண்டாட வந்தவங்கதானே இந்தக் கூட்டமெல்லாம்…” கந்தம்மாள் ஒரு புறம் கத்த…

ரிஷி என்ற சிலை இப்போது அசைந்தது…

”மாமா…” தான் இருந்த இடத்தில் இருந்தே நட்ராஜை அழைக்க…. நட்ராஜும் வேகமாக அவன் அருகில் வர…

“கண்மணி நம்ம வீட்லதானே இருக்கா… அவங்க பிரச்சனை பண்ணாம விட்டாங்கதானே… விடுங்க… கந்தம்மாள் பாட்டிய பேசாமல் இருக்கச் சொல்லுங்க… அவ அவளோட பாட்டி கொடுக்கிற சாப்பாட்டை சாப்பிடட்டும்” ரிஷி சொல்லி விட… நட்ராஜோ தயங்க…

“மாமா… நான் சொன்னா கேட்பீங்கதானே… அவளுக்கு அவ வைதேகி பாட்டிகிட்டதான் கொஞ்சம் நெருக்கம்… அவங்ககிட்டயே சாப்பிடட்டும்… எல்லாத்துக்கு பிரச்சனை பண்ணாதீங்க” அவன் குரலில் அப்படி ஒரு களைப்பு… ஆயாசமாக… சுரத்தின்றி ரிஷி சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே…

அர்ஜூனும் அவனது தாத்தாவும் இப்போது உள்ளே வந்திருக்க… ரிஷியின் கண்கள் சிவப்பேற ஆரம்பித்திருந்தது… அர்ஜூனைப் பார்த்த நிமிடத்திலேயே… ரிஷியின் உடல் விறைக்க… அருகில் அமர்ந்திருந்த விக்கி ரிஷியை ஒரு விதக் கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்…

“பாட்டி… என்ன… என்ன ஆச்சு… என்ன பிரச்சனை யார் இங்க பிரச்சனை பண்றாங்க” என அர்ஜூன்… கத்த ஆரம்பிக்கப் போக… ரித்விகா அர்ஜூன் அருகில் வந்தவளாக…

“ஒண்ணும் இல்லை அர்ஜூன் அங்கிள்… வைதேகி பாட்டி கொண்டு வந்த சாப்பாட்டைத்தான் அண்ணி சாப்பிடப் போறாங்க…. நீங்க வாங்க…. தாத்தா நீங்களும்… வீட்டுக்குள்ள வாங்க… இந்த காத்து உங்களுக்கு ஒத்துக்காது… அண்ணி நம்ம வீட்டுக்கு சாப்பிட்டு வருவாங்க… அப்போ பார்த்துக்கலாம்” என பெரிய மனுசி போல் சூழ்நிலையைச் சமாளித்து.. இருவரையும் வீட்டுக்குள் கூட்டிப் போக நினைக்க…

அர்ஜூனோ அவளிடம் மறுத்தபடி…

“இல்ல ரித்வி…. நாங்க இங்கேயே இருக்கோம்… கண்மணிக்காக வந்தோம்… அவளைப் பார்த்துட்டு கிளம்புகிறோம் “ எனும் போதே ரித்விகாவின் முகம் சுருங்கியது…

தன் அண்ணனை என்னதான் அவன் வெறுத்தாலும் அவளிடம் எப்போதும் பாசமாகத்தான் இருப்பான் அர்ஜூன்… இன்று மருத்துவமனையில் தன் அண்ணனிடம் அர்ஜூன் சண்டையிட்ட போதும்… கோபம் இருந்த போதிலும்… அர்ஜூன் இங்கு வந்த போது தான் மட்டுமே அவனோடு நன்றாகப் பேசிப் பழகி இருக்கின்றோம்… என்ற உணர்வில்… உரிமையான பாசத்தோடு நடக்கவே நினைக்க… ஆனால் அர்ஜூன் மறுத்து ஒதுங்கியதில் ரித்விகாவின் மனம் சுணங்கத்தான் செய்தது….

அர்ஜூன் ரித்விகாவிடம் பேசியபடியே… ரிஷியைப் பார்க்க… அவனோ… அலட்சியமான எரிச்சல்…கோபம் எல்லாம் கலந்த பார்வையைத் கொட்டி விட்டு… வேறு புறம் திரும்பிக் கொள்ள

விக்கிக்கோ தர்மசங்கடமான நிலை… அர்ஜூனைப் பார்த்து பேசுவதா … வேண்டாமா என்று தடுமாறிக் கொண்டிருக்க…

அதே நேரம்… ஓங்கரிக்கும் சப்தம்… அனைவரும் அந்த ஒலி வந்த திசையை நோக்கிப் பார்க்க… கண்மணிதான் வாந்தி எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்…

நட்ராஜ்… அர்ஜூன் முதல்…. கண்மணியின் தாத்தா பாட்டி என அத்தனை பேரும் அவளைச் சூழ்ந்து கொள்ள ஆரம்பிக்க…

“தண்ணி எடுத்துட்டு வாங்க”

“தண்ணி குடிம்மா”

“என் பேத்திக்கு என்ன ஆச்சு”

ஆளாளுக்கு பதறிக் கொண்டிருக்க… விக்கிக்கு அந்த சூழ்நிலை மிக மிக அசாதாராணமாகப் பட்டது.. ஒரு சின்ன காயம்… இதோ இப்போது வாந்தி… இந்த அளவுக்கு உணர்ச்சிகளைக் கொட்ட வேண்டுமா… ஒரு மாதிரி அவனுக்கே வித்தியாசமாக இருந்தது…

உண்மையிலேயே இவர்களுக்கு கண்மணி மேல் இவ்வளவு பாசமா…. இல்லை உன்னை விட நாங்கள் அவள் மேல் பாசமாக இருக்கிறோம் என அர்ஜூன் குடும்பமும்… உங்கள் அனைவரையும் விட நான் தான் அவளுக்கு எல்லாமே என நட்ராஜும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு கண்மணியிடம் தங்கள் பாசத்தைக் காட்டுகிறார்களா… புரியாமல் அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன்… இப்போது நண்பனைத் திரும்பிப் பார்த்தான்… அவனோ அனைத்தையும் பார்த்தபடி கல்லென அமர்ந்திருந்தான்…

”நல்ல வேளை இவனாவது இப்படி இருக்கின்றானே… ஓவர் ரியாக்‌ஷன் எல்லாம் இல்லாமல்…”

தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டபடி தங்கள் அருகில் வந்த ரிதன்யாவைப் பார்க்க..

“என்ன விக்கி… இதெல்லாம் பார்க்க காமெடியா இருக்கா… இஙக் அப்படித்தான்… இதெல்லாம் சகஜமா எடுத்துகிட்டு நீங்க நார்மல் பெர்சன் மாதிரி ரியாக்ட் பண்ணனும்… அப்போதான் நீங்க நல்லவங்க கூட்டத்தில வருவீங்க… இல்லை… என்னை மாதிரி வில்லிங்க கூட்டத்துக்கு உங்களையும் மாத்திருவாங்க… கண்மணிக்கு எதிரா இருக்கீங்கன்னு” ரிதன்யா சலிப்போடு சொல்ல…

ரிஷி முறைத்தான் அவள் பேச்சைக் கேட்டு…

“முறைக்காத அண்ணா… பார்க்கிறதுக்கே… ட்ராமாட்டிக்கா இருக்கு… ஒரு அளவுக்குத்தான் இதெல்லாம் சகிக்க முடியும்” என்ற போதே விக்கி கொடுத்த அழுத்தமான முறைப்பில்… தானாகவேப் பேச்சை நிறுத்தினாள் ரிதன்யா…

அங்கு கண்மணிக்கோ சுத்தமாக முடியவில்லை… அடிபட்ட காயத்தாலா… மருந்தின் விளைவா… இல்லை… சாப்பாடு ஒத்துக்கொள்ளவில்லையா… காரணம் தெரியவில்லை… இரண்டு வாய்தான் சாப்பிட்டிருப்பாள்… ஆனால் காலையில் இருந்து சாப்பிட்டதில் இருந்து இப்போது கடைசியாகச் சாப்பிட்ட கவளம் வரை மொத்தமும் வெளிவந்திருக்க… நிற்கக்கூட முடியவில்லை… தடுமாற ஆரம்பிக்க…

அதே நேரம்…

“நர்ஸ்… இங்க வாம்மா… என்னன்னு பாரும்மா… நீங்க சொன்னபடிதானே எல்லாம் செஞ்சோம்.. இப்போ என் பேத்திக்கு ஏன் இப்படி… மயங்குறாளே” வைதேகி சத்தமாக கத்திக் கொண்டிருக்க….

தன்னைச் சுற்றி ஒரே கூட்டம்… அவளைச் சூழ்ந்திருந்த அத்தனை பேரின் முகத்திலும் தேவையில்லாத மிதமிஞ்சிய பதட்டம்… இதெல்லாம் பார்த்த… கண்மணிக்கு வந்த கோபத்திற்கு அளவே இல்லை எனலாம்…

இந்த அதிகப்படியான உரிமை… பாசத்திற்கு பயந்துதான் உணர்வுகளைக் காட்டாமல்… இவர்களை விட்டு தள்ளியே இருப்பாள்… இன்று எல்லாமே தலைகீழாக ஆகி விட்டது… இது அனைத்துக்கும் காரணம்… என யோசித்த போதே… ரிஷியை நோக்கி அவளது பார்வை மையம் கொள்ள… அவனும் அவள் பார்வையை சரியாக தன் பார்வையின் நேர்க்கோட்டோடு மாற்றி்க் கொள்ள முயல… கண்மணிக்கு முணுக்கென்று கண்ணைக் கரித்தது… கூடவே கோபமும் ஒட்டிக் கொள்ள… ரிஷியை பார்வையாலே எரிக்க ஆரம்பித்தவளுக்கு

“இன்று… இது வேறு…. ஆ ஊ என்றால்… சட்டென கண்களில் அணை கட்டுகிறது” மூக்கை உறிஞ்சி.. கண்ணீரைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவளுக்கு…

“எப்படி இப்படி இவனால் தன்னை விட்டு தள்ளி அமர்ந்திருக்க முடிகிறது… இத்தனை பேர் என்னைச் சுற்றி நின்று எனக்காக தவிக்கிறார்கள்…ஆனால் இவனோ… யாரோ எவரோ என தள்ளி நிற்கிறானே…” மனம் மீண்டும் வேதாளம் ஏறத் தொடங்கி இருக்க… ரிஷியின் மேல் மீண்டும் கட்டுக்கடங்காத கோபம் வந்திருந்தது…

அவன் தன் அருகில் வராத கோபம்… அதை அவனிடம் காட்ட முடியாத நிலை… வெடித்தாள் கண்மணி… அவனுக்குப் பதிலாக மற்றவர்களிடம்

“நான் என்ன செத்தா போயிட்டேன்… இப்போ என்ன ஆச்சுன்னு… இவ்ளோ சீன் போடறீங்க எல்லாரும்… கொஞ்ச என்னை தனியா விடறேளா…” ஒரு மாதிரியான உச்சக்கட்ட எரிச்சல்… என்ன நடக்கிறது தனக்குள்… என்ன எதிர்ப்பார்க்கிறாள் அவள்… அவளுக்கே தெரியவில்லை… களைப்பாக இருந்த போதிலும்… கோபமாக சத்தமாக ஆவேசத்தோடு கண்மணி கத்த ஆரம்பித்திருந்தாள்… தன்னைப் பிடித்திருந்தவர்களையும் வெறியோடு தள்ளி விட…. அவளின் ஆவேசத்தில் அனைவரும் கல்லாகச் சமைந்திருக்க… அர்ஜூனும் வைதேகியும்… அவள் அருகே மீண்டும் வர முயற்சிக்க…

அவளோ காளி அவதாரம் எடுத்திருந்தாள்….

“வராதீங்க… நான் செத்துப் போகலையே… உயிரோடத்தானே இருக்கேன்… எனக்காக நீங்க எல்லோரும் இருக்கீங்கன்னு எனக்கு இப்படி எல்லாம் காட்டினாத்தான் தெரியுமா… எனக்குத்தான் யாரும் வேண்டாம்னு… இந்த பாசம் உரிமை எல்லாம் வேண்டாம்னு… ஒதுங்கித்தானே இருக்கேன்… அநாதையாத்தானே பிறந்தேன்… அப்படியே செத்து தொலஞ்சாத்தான்” எனும் போதே… அடுத்த வார்த்தை அவளால் பேச முடியவில்லை… காரணம் ரிஷியின் கரம் அவளது கழுத்தில் அழுத்தி இருக்க… அவளால் அடுத்த வார்த்தை அவளால் பேச முடியவில்லை… கண்மணி… இரும ஆரம்பித்திருக்க

”டேய்… அவளை விடுடா” அர்ஜூன் கத்த… கண்மணியிடம் ரிஷியின் அத்துமீறலைப் பார்த்து... மற்ற அனைவரும் ஸ்தம்பித்து நின்று... மெல்ல மெல்ல... அதிர்ச்சியில் இருந்து மீண்டு வர முயற்சித்துக் கொண்டிருக்க… விக்கிதான் ரிஷியின் அருகே வந்து கண்மணியின் கழுத்தில் இருந்த ரிஷியின் கரங்களை பிரிக்க முயற்சிக்க…

அவனால் ரிஷியைக் கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை…

ரிஷி.. தன் மற்றொரு கரத்தால் அவனை அநாயசமாக தள்ளி விட்டு விட்டு…. கண்மணியை… முற்றிலும் தன் வசம் கொண்டு வந்திருக்க… இப்போது யாராலும் அவர்கள் இருவருக்கு இடையே வர முடியவில்லை..

“என்னடி சொன்ன… என்ன சொன்ன… இன்னொரு தடவை இப்படி பேசுன…” அவள் கழுத்தை இறுக்க… கண்மணியோ திணற ஆரம்பித்திருந்தாள்…

”நீ பிறக்கும் போது எப்படி வேணும்னாலும் பிறந்திருக்கலாம்… ஆனால் இப்போ… என்னோட கண்மணி… சாகணும்னாலும் வாழனும்னாலும் நான்… நான் தான் முடிவு செய்யனும்…”

“செத்தாத்தான் என்னவா… தொலச்சுருவேன் உன்னை…” கைகள் இன்னும் அதிக அழுத்தத்துடன் அவள் கழுத்தில் பதிய… அதே நேரம் கண்மணியின் மெல்ல கண்களைச் சொருக ஆரம்பித்திருக்க… ரிஷியும் இப்போது கைகளைத் தளர்த்தி இருக்க … மீண்டும் குரல் வளைக்கு பாதை கிடைக்க… அதில் கண்மணியோ இரும ஆரம்பித்திருந்தாள்

“டேய் பைத்தியக்காரனாடா நீ… ராஸ்கல்… இவனை எல்லாம்… உயிரோட விட்டதே தப்பு” என அர்ஜூன் கத்தியபடி ரிஷியின் மேல் பாய

“இவனைப் போயா நம்புறீங்க… இவன் நம்ம பொண்ணைக் கொன்னுருவான் தாத்தா… இந்த நாய் பார்த்த மாப்பிள்ளை தானே…. இவன் மட்டும் யார் மாதிரி இருப்பான்… அன்னைக்கு என் அத்தைக்கு ஏற்பட்ட நிலைதான் என்… “ ஆரம்பித்தவன்… என்ன நினைத்தானோ

“உங்க பேத்திக்கும்… அது மாதிரி நடக்கனும்னு ஆசைப்படறீங்களா… நான் விட மாட்டேன்… “ என்றபடி ரிஷிக்கும் கண்மணிக்கும் இடையில் வரப் ஓக… ரிஷி இப்போது கண்மணியைத் தள்ளி விட்டு விட்டி அவளிடமிருந்து இருந்து விலகி…. அர்ஜூனிடம் மல்லுக்கட்ட ஆரம்பித்திருந்தான்…

“என்னடா… ரொம்பத்தான் துள்ளுற… யார் பைத்தியக்காரன்… நானா நீயா… இங்க இருக்கிற எல்லார்கிட்டயும் கேட்போமே…” அர்ஜூனின் சட்டையைப் பிடித்தபடி… ஆக்ரோசத்தில் ஆரம்பித்து நக்கலாக முடித்தவன்…

“கல்யாணம் ஆகிருச்சுனு தெரிஞ்சும்… இன்னும் என் கண்மணி… என் பிரின்சஸ்னு… அவ பின்னால சுத்திட்டு இருக்க… அமெரிக்காவுக்கும்… இவ இருக்கிற ஏரியாக்கும்… ரூட் போட்டுட்டு இருக்க… இப்போ சொல்லு… நீ பைத்தியக்காரனா… இல்லை நானா” என்றபடியே… விக்கியிடம் திரும்பியவன்

‘இவனாடா… உன் ரோல் மாடல்… இவனுக்கு வாழ்க்கையே எப்படி மாத்திக்கனும்னு தெரியலை… இவன்லாம் பிஸ்னஸ் டைகூனாம்” மீண்டும் அர்ஜூனிடம் திரும்பியவன்

“என் கண்மணி… என் பிரின்சஸ்… இப்படி எல்லாம் சொல்லிட்டு திரியுறது உனக்கு நல்லா இருக்கலாம்… ஆனால் இவளுக்கு… இவளைக் கொஞ்சமாவாது யோசிச்சுப் பார்த்துருக்கியா நீ… இன்னும் என்ன இவகிட்ட இருந்து எதிர்பார்க்கிற நீ… பைத்தியக்காரன் யார் … இப்போ சொல்லு…” அர்ஜூனைத் தன் புறம் கொண்டு வந்து முகத்தோடு முகம் நோக்கிக் கேட்க

“டேய்… ரொம்ப அதிகமா பேசிட்டு இருக்க நீ….”

“அப்படித்தாண்டா பேசுவேன்… என் பொண்டாட்டி இவ… நானே அங்க ஒரு ஓரமாத்தானே உட்கார்ந்து இருக்கேன்… என்னமோ இந்தத் துள்ளு துள்ளுற… யார் கொடுத்தா இந்த உரிமை உனக்கு… நீ என்னை விட்டு வைக்கிற… நான் சொல்லனு… இப்போ சொல்றேம்… உன்னலாம் இவ்ளோ நாள் விட்டு வச்சதே தப்பு… அதுதான் எங்க ரெண்டு பேருக்கும் இடையில வந்து நிற்கிற…” என அவனைத் தள்ளி நிறுத்த… அர்ஜூனும் அடங்க வில்லை

“உரிமையா எனக்கா… நேத்து வந்தவன் நீ… உனக்கே இவ்ளோனா… எனக்கு எவ்ளோ இருக்கும்… என்னமோ வருசக்கணக்கா காதலிச்சவன் மாதிரி பேசுற… என் உரிமையைப் பற்றி நீயெல்லாம் பேசுற… அவகிட்ட கேளு… அவளுக்கு என்னைப் பிடிக்காதுன்னு சொல்லச் சொல்லு…. சொல்ல மாட்டா… கேளுடா அவகிட்ட ” அர்ஜூனும் ஆக்ரோஷத்தின் உச்சத்திற்கு சென்றிருக்க… அதில் அவனது கைகள் ரிஷியை நோக்கி உயர்ந்திருக்க…

கண்மணி இப்போது… அர்ஜூன் பேசியதெல்லாம் கேட்டும்… மற்றதெல்லாம் மறந்தவளாக.. அர்ஜூன் ரிஷியை தாக்கப் போகிறான் என அது மட்டுமே உணர்ந்தவளாக… வேகமாக அர்ஜூனின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டவள்…

“அர்ஜூன்… கெளம்புங்க இங்கயிருந்து… நீங்க இங்க இருந்தால் தேவையில்லாத பிரச்சனைதான் வரும்” கண்மணி அர்ஜூனின் கைகளைப் பற்றியபடியே பேச…

ரிஷியின் நிலையை இப்போது சொல்லவா வேண்டும்

“கையை எடுடி… “ ரிஷி மிருகத்தனமாக கத்தியபடியே கண்மணியைப் பார்க்க… அவளோ அவனைப் பார்த்தால் தானே…

“நான் தான் அவனைக் கொல்லப் போறேன்… அந்த அளவு மிருகமா இருக்கேன்… என் கையைப் பிடிச்சு தடுத்து நிறுத்தாமல்… அவன் கையை பிடிக்கிற…. கையை எடுடி… கையை எடுன்னு சொல்றேன்ல” கழுத்து நரம்புகள் விடைக்க கத்த ஆரம்பித்திருக்க…

அப்போதும் கண்மணி அர்ஜூனை விடாமல் இருக்க… இப்போது அர்ஜூன் ரிஷியைக் கர்வத்துடன் பார்க்க… ரிஷிக்கோ… என்ன செய்கிறோம் … என்றே புரியாத நிலைக்குச் சென்று கொண்டிருந்தான்… ரிதன்யா… விக்கி…இலட்சுமி என அவனைத் தடுத்து நிறுத்த முயற்சிக்க… யாராலும் அவனைத் தடுத்து நிறுத்த முடியவில்லை… ஒரு கட்டத்தில் அர்ஜூனை அடிக்க கையை ஓங்க ஆரம்பித்து உயர்த்தியவன்… அதே நொடி… கைகளை இறக்கியவன்….அதே வேகத்தில் அர்ஜுனைத் தள்ளி விட்டவன்..

“என் கையை நீ பிடிக்கவெல்லாம் வேண்டாம்டி…… நான் எப்போதுமே உன் கட்டுப்பாட்லதான் இருக்கேன் போல… என்னால அவனை அடிக்கக் கூட முடியலை… ” தழுதழுத்த குரலில் சொன்னவன்…

“நான் அவனை அடிக்கலை… போதுமா… இப்போ உனக்கு திருப்தியா… சந்தோசமா இருக்கியா…” உச்சஸ்தாயில் கத்தியவன்

“ஆனால் நான் சந்தோசமா இல்லடி… கிட்டத்தட்ட மூணு மணி நேரத்துக்கும் மேல… உன் பார்வை என் மேல படவே இல்லடி… செத்துட்டு இருக்கேண்டி… நீதான்.. உன் பார்வைதான் என் மூச்சுக்காத்துடி… அது இல்லாமல் திணறிட்டு இருக்கேன்… என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாகடிக்கிறதுக்கு பதிலா என்னை மொத்தமா கொன்று ” கண்மணியின் கைகளைப் பிடித்து தன் கழுத்தில் வைத்து நெறிக்க… கண்மணியோ அவனையேப் பார்த்தபடி மூச்சு விடக்கூட மறந்தவளாக நிற்க.. ரிஷி என்ன நினைத்தானோ…. அடுத்த நிமிடம்… அங்கு நிற்கவில்லை…. கண்மணி இல்லத்தை விட்டு வெளியேறி இருக்க…

அதன் பின் அங்கோ பலத்த அமைதி… யாருமே பேசவில்லை…

கண்மணி ரிஷி போன பாதையையே வெறித்திருக்க… அவளின் முன் வந்து நின்றவளோ ரிதன்யா…. சும்மா வந்து நிற்கவில்லை… கை கூப்பியபடியே

“அம்மா… தாயே… உன்னைக் கையெடுத்து கெஞ்சி கேட்டுக்கிறேன்… என் அண்ணனை எங்களுக்காக விட்டுக் கொடுத்துரு… உனக்காக ஆயிரம் பேர் இருக்காங்க… அவங்களுக்கெல்லாம் நீ ராணியா இரு என்னவாகவோ இரு… ஆனா எங்களுக்கு எங்க அண்ணா மட்டும் தான் இருக்காங்க”

”அப்பா இல்லை எங்களுக்கு… என் அண்ணாதான் எல்லாமே எங்களுக்கு… கிட்டத்தட்ட பைத்தியகாரனா ஆக்கிட்டதானே அவனை… என் அண்ணன் உனக்கு முக்கியமா இல்லாமல் இருக்கலாம்… எங்களுக்கு அவர் முக்கியம்… அட்லீஸ்ட் இந்த நிலைமைலனாச்சும் கொடுத்துரு… நாங்க அவரைப் பார்த்துகிறோம்… ப்ளீஸ்”

ரிதன்யா கோபமாகவெல்லாம் பேசவில்லை… அழுது கொண்டே பேச ஆரம்பித்தவள்… ஒரு கட்டத்தில் வேகமாக கண்மணியின் கால்களில் விழ… கண்மணியோ கல்லாகச் சமைந்திருந்தாள்…

ரிதன்யாவின் நடவடிக்கைகளில்… அர்ஜூன்… ஏதோ கோபமாக பேச ஆரம்பிக்கப் போக… அதற்குள் விக்கி… ரிதன்யாவைக் கண்டிக்க ஆரம்பித்திருக்க…

“என்னை எதுக்கு திட்டறீங்க விக்கி… நான் உங்ககிட்ட முதல்லயே சொல்லிருக்கேனே விக்கி… இவ என் அண்ணனை எங்ககிட்ட இருந்து பிரிச்சுட்டான்னு… அது கூட பரவாயில்லை… ஆனால் இன்னொரு நட்ராஜனா என் அண்ணனும் மாறனுமா… நட்ராஜ் மாமாவாது பரவாயில்லை… ஏதோ ஆளாவாச்சும் இருக்கார்… ஆனால் இவ என் அண்ணைன பைத்தியக்காரனா மாத்திருவா போல… ”

தேம்பலும் சொன்னபடியே… கண்மணியைப் பார்த்தவள்…

“கண்மணி… இதுவரைக்கும் உனக்கு எனக்கும் எதுவுமே ஒத்து வரலைதான்… நீ எங்களுக்கு எவ்வளவோ ஹெல்ப் பண்ணிருக்கதான்…. ஒத்துக்கறேன்… ஆனால் அதெல்லாம் எனக்குத் அப்போதும் பெருசில்ல இப்போதும் பெருசில்ல… ஆனால் இன்னைக்கு உன்கிட்ட உதவியா,,, இல்லல்ல பிச்சையா கேட்கிறேன்… என் அண்ணனை தனசேகர்-இலட்சுமி பையனா எங்களுக்குத் திருப்பிக் கொடுத்துரு… அது போதும்… நீ எதுனாலும் தாங்குவ… ஆனா என் அண்ணன் அப்படி இல்லை…” கண்மணியின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு அழ ஆரம்பித்திருந்தாள்…

“விக்கி… அந்தப் பொண்ணு ரொம்ப பேசுறா… “ அர்ஜூன் விக்கியிடம் முறையிட…

“ஆமா… நான் ரொம்பத்தான் பேசுறேன்… உங்க பணம்.. அதிகாரம் இதுக்கெல்லாம் முன்னால… நாங்க ஒண்ணுமே இல்லை… என் அண்ணனால உங்களோட போட்டி போட்டுட்டே இருக்க முடியாது… ஒரு கட்டத்துடல் ஓஞ்சு போயிருவாரு… என் அப்பாக்காக… அவர் தொலச்ச பிஸ்னஸ்காக ஓடி ஓடி… இப்போதான் கொஞ்சம் நிம்மதியா இருக்காரு… இனி இவளுக்காக ஓடனுமா… சத்தியமா என் அண்ணாவால முடியாது… விட்ருங்க… என் அண்ணனை” எனும் போதே …

கோபத்தோடு போன தன் அண்ணன் ஞாபகம் வர… விக்கியிடம் பதறினாள் ரிதன்யா

“விக்கி… அண்ணா பைக்கை எடுத்துட்டு போயிருக்காரு… கோபமா போயிருக்காரு… எனக்கு பயமா இருக்கு விக்கி… அண்ணாவைப் போய்… கொஞ்சம் பாருங்க விக்கி…” என்று விக்கியைக் கிளப்ப… விக்கியும் கிளம்பியிருந்தான்

விக்கி கிளம்பியிருக்க… இப்போது ரிதன்யா தளர்வாக கண்மணியின் அருகிலேயே அமர்ந்திருக்க… அப்போதுதான் சத்யாவின் அழைப்பும் கண்மணியின் அலைபேசியில் வந்திருக்க… முதல் அழைப்பு வந்தபோது எடுக்க முடியாமல் திணறியவள்… இரண்டாவது அழைப்பை எப்படியோ எடுக்க…

“மேடம்… ரிஷி இப்போ ஏன் ஃபேக்டரிக்கு போயிருக்காரு… அங்க இருந்த யூனிட் ஆளுங்களையும் போகச் சொல்லிட்டாராம்… நான் வருவேன்னு தெரிஞ்சு… என்னை வரக்கூடாதுன்னு வேற சொல்லிட்டாரு… ஏதாவது பிரச்சனையா… நான் ஏதும் புதுசா உங்களுக்கு சொல்லத் தேவையில்லை… ரிஷி டென்ஷன்… கோபம்… அதோட எக்ஸ்ட்ரீம்ல என்ன பண்ணுவார்னு எல்லாமே உங்களுக்கும் தெரியும்… ” கண்மணியிடம் இருந்து பதில் வராமல் போக…

“மேடம் மேடம்… கேட்கறீங்களா” எனும் போதே…

“ஹ்ம்ம்… பார்த்துக்கறேன் சத்யா சார்” என்றவள்… ரிதன்யாவிடம் திரும்பினாள்… அவளை அழுத்தமான பார்வை பார்த்தவள்… அவள் செவிகளில் மட்டும் விழுமாறு…

“என் ரிஷிக்கண்ணா… ஃபேக்டரில இருக்காராம்” ரிஷியின் பெயரை உச்சரித்த போது யாருக்காகவும் அவனை விட்டுக் கொடுக்க முடியாது என்ற அழுத்தம் கண்மணியின் குரலில் இருக்க…… கண்மணியின் அழுத்தமான அந்த அழுத்தமான உறுதியான வார்த்தைகளில் முதலில் அதிர்ந்து … பின் சமாளித்த ரிதன்யா.. விக்கியை அலைபேசியில் அழைத்து விசயத்தை சொல்ல… விக்கியும் ’ஆர்கே’ இன்டஸ்ட்ரிசை நோக்கி விரைந்தான்..

அடுத்த பத்து நிமிடத்திலேயே மீண்டும் ரிதன்யாவை அலைபேசியில் அழைத்தவன்…

ரிஷி கம்பெனியில் இருப்பதாகவும்… இயல்பாகத்தான் இருக்கின்றான்… யாரும் கவலைப்பட வேண்டாம்… என்று சொல்லிவிட்டு தானே ரிஷியை வீட்டுக்கு கூட்டி வருவதாகவும் சொல்ல…

ரிதன்யா அதன் பின் நிம்மதியாக ஆனவள்… தன் அன்னையிடம் விசயத்தைச் சொல்ல… அதைக் கேட்ட பின்அங்கிருந்த அனைவரும் ஓரளவு இயல்புக்குத் திரும்ப ஆரம்பிக்க.. கண்மணியோ இப்போது தன் இருசக்கர வாகனத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்திருந்தாள்…

அவளுக்குத் தெரியும்… அவள் ரிஷியைப் பற்றி… அவன் அவ்வளவு சீக்கிரம் சமாதானம் ஆகிறவன் கிடையாது… அவளால் விக்கியின் வார்த்தைகளை நம்ப முடியவில்லை… மற்ற அனைவரும்…. ஏன் ரிஷியின் தாய் கூட விக்கியின் வார்த்தைகளில் நிம்மதி அடையலாம்… ஆனால் அவளால் முடியவில்லை…

இதற்கிடையே அர்ஜூன் கண்மணியைப் போகாமல் தடுத்து நிறுத்த முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான்…

”கண்மணி… உன் கை அடிபட்ருக்கு… இதுல ஸ்கூட்டி ஓட்ட முடியுமா… முட்டாள் தனமா ஏதும் பண்ணாத… அவனோட சேர்ந்து உன் அறிவையும் கடன் கொடுத்திட்டியா… அதுதான் விக்கி சொல்றான்ல… நல்லாத்தான் இருக்கான்னு” என்றவனிடம்

“நான் போகனும்… என்னை விடுங்க… நான் போகலைனாதான்… நிலைமை மோசமாகும் அர்ஜூன்… ரிஷியைப் பற்றி உங்களுக்குத் தெரியாது” சொன்னபடியே கண்மணி தன் வண்டியை எடுக்க…

“உனக்கு இது தேவையா கண்மணி… இந்த மாதிரி ஒரு டாக்சிக் ரிலேஷன்ஷிப் தேவையா… நான் சொன்னப்போலாம் கேட்கவே இல்லையே இப்படி மாட்டிக்கிட்டு முழிக்கிற… அதை என்னை வேற பார்க்க வைக்கிற… மனசெல்லாம் வலிக்குதுடி…” வலியோடு பேசியவன்… அவள் கைகளைப் பற்ற…

அர்ஜூனைப் பார்த்தவள்… அவனிடமிருந்து தன் கைகளை விலக்கிக் கொண்டவள்…

”எனக்குத் தெரியல அர்ஜூன்… ஏன் எனக்கு ரிஷியை பிடிக்குதுனு… ஆனால் ரிஷிக்காக நான்… அதே போல எனக்காக ரிஷி அவ்ளோதான்… டாக்சிக் ரிலேஷன்ஷிப்… இதெல்லாம் வெளிய இருந்து பார்க்கிறவங்களுக்கு மட்டும்தான்… எங்க வாழ்க்கை உங்களுக்கெல்லாம் அப்படி தெரிய நான் காரணமாகிட்டேனோன்னு தோணுது… இப்போ அதை நான் தான் சரி பண்ணனும்… வழிய விடுங்க அர்ஜூன்…” யார் சொல்லையும் கேட்காமல் கண்மணி கிளம்பியிருக்க

அர்ஜூன் அவளையே அவள் போன திசையையே வெறித்தபடி நின்றிருந்தான்…

“அந்த ரிஷி கேட்டது போல… நான் ஏன் இன்னும் இவளைத் தொடர்கிறேன்… அந்த ரிஷிதான் அவளுக்கு அனைத்துமே… இவனுக்குமே அது தெரிகிறது மூளை ஏற்றுக் கொண்டாலும்… மனது ஏற்றுக்கொள்ளா வில்லையே…. ஏன் என்னால் இவளை விட்டு விலக முடியவில்லை…” மனம் தவிக்க ஆரம்பித்திருந்தது அர்ஜூனுக்கு