கண்மணி... என் கண்ணின் மணி- 44-1

அத்தியாயம் 44-1

/*நீ அந்த மாணிக்க வானம் இந்த ஏழைக்கு நீ ரொம்ப தூரம்

உன்னிடம் நான் கொண்ட மோகம் இந்த ஜென்மத்தில் தீராத பாவம்

மேடைக்கு ராஜாபோல் வேசங்கள் போட்டாலும் ஏழைக்கு பல்லாக்கு ஏறும் நாளேது*/

ரிஷியும் நட்ராஜும் ஆஸ்திரேலியா கிளம்பும் தினமும் வந்திருக்க… இதோ லட்சுமியைத் தவிர ரிஷியின் குடும்பம் நட்ராஜோடு ஏர்போர்ட் நோக்கிய பயணத்தில்…

ரிஷி ஓட்டுனர் இருக்கையின் அருகில் அமர்ந்திருக்க… மற்ற அனைவரும் பின்னால் அமர்ந்திருந்தனர்…

அனைவருமே அமைதியின் உருவமாக பயணித்து கொண்டிருக்க… ரித்விகா மட்டுமே அங்கு பேசிக் கொண்டிருக்க… எவ்வளவு நேரம் அவள் ஒருத்தியே பேசிப் பேசி மற்றவர்களிடம் இருந்து பதிலை வாங்குவது… ரித்விகாவும் ஒரு கட்டத்தில் ஓய்ந்து அமைதி ஆகி… வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தாள்…

ஒருவழியாக விமானநிலையமும் வந்திருக்க.. அனைவரும் இறங்க ஆரம்பித்த தருணத்தில் சரியாக ரிஷியின் அலைபேசி ஒலிக்க… எடுத்துப் பார்க்க… சத்யாவாக இருக்க… ரிஷி மற்ற அனைவரையும் முன்னே செல்லச் சொல்லிவிட்டு… சத்யாவோடு பேச வசதியாக தனியிடம் நோக்கிச் சென்று விட்டான் …

அலைபேசியை காதில் வைத்தபடியே ரிஷி அவர்களை விட்டு சென்று கொண்டிருந்தபோதே

”அண்ணி… நோட் பண்ணீங்களா… அண்ணாவோட ரிங் டோன் மாறிருச்சு கேட்டீங்களா…” இப்போது இதுதான் முக்கியம் என்பது போல ரித்விகா தன் அண்ணியிடம் கிசுகிசுத்தவள்…

“ஃபீலிங்க்ஸ் ஆஃப் ஆஸ்திரேலியா போல… உங்க ஞாபகம் வரும்னு எங்க அண்ணன் ரிங்டோனை மாத்திட்டாங்க போல… அப்படியா அண்ணி…” தன் அண்ணியை ஓட்ட ஆரம்பிக்க... கண்மணி இதற்கெல்லாம் பதில் சொல்லி விடுவாளா என்ன… மென்னகை மட்டுமே பதிலாக ரித்விகாவிற்கு கிடைத்தது

“ஆனால்… எங்க அண்ணா முகத்தைப் பார்த்தால் ஃபீலிங்ஸ் இருக்க மூஞ்சி மாதிரியும் தெரியலை… என்னவோ போங்க…. எங்க உங்க ஃபேஸ் காட்டுங்க பார்க்கலாம்… அதுலயாவது ஏதாவது ஃபீலிங்க்ஸ் இருக்கான்னு” என்ற ரித்விகா… தன் அண்ணி கண்மணியைப் பார்க்க…

அவள் அண்ணி இவளைக் கவனித்தால் தானே… அவளோ சற்று தள்ளி நின்று அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்த அவள் கணவனை அல்லவா பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…

அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தாலும் எதையோ யோசிக்க ஆரம்பித்திருந்த அவனது முகம் , நெறிந்த புருவ முடிச்சு என அவனின் தீவிர பாவத்தை கண்மணிக்கு உணர்த்த ஆரம்பிக்க… ரித்விகா பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டே நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தவள் ரித்விகாவிடம் கவனம் சிதறி… தன் கணவனைப் பார்த்து அப்படியே நின்று விட்டாள்…

ரிஷியின் ஒரு சிறு புருவச் சுழிப்பு பார்த்த நொடி அவனை விட்டு அவளால் நீங்கிச் செல்ல முடியவில்லை… அடுத்த அடி எடுத்து வைக்காமல் நின்று விட்டாள்…

கண்மணியைக் கவனிக்காமல் பேசிக் கொண்டே நடந்து சென்றுகொண்டிருந்த ரித்விகா அப்போதுதான் கண்மணி தன்னோடு வராததைக் கவனித்தவளாக நின்று தன் அண்ணியை அழைக்க…

ரிஷியுடன் வருவதாகக் கூறி மற்ற மூவரையும் முன்னே அனுப்பியவள்… ரிஷியின் அருகேயும் செல்லாமல் இங்கிருந்தபடியே அவனைப் பார்த்தபடியே அவனுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பிக்க…

ரிஷியும் தான் நின்று கொண்டிருந்த இடத்தில் இருந்தே தன் குடும்பத்தைப் பார்த்தபடியேதான் பேசிக் கொண்டிருந்தான்… இப்போது கண்மணி மட்டும் அவர்களோடு போகாமல் அங்கேயே நின்று இவனுக்காகக் காத்திருக்க ஆரம்பிக்க… அதைக் கவனித்தவனாக

“ஒரு நிமிசம் சத்யா” என்று சத்யாவிடம் சொல்லியபடியே… காதில் இருந்து அலைபேசியை எடுத்தவன்… தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கண்மணியிடம்… அவளையும் அவர்களோடு போகச் சொல்லி தான் இருந்த இடத்தில் இருந்தே சைகையில் கைகளை ஆட்டிச் சொல்ல… கண்மணியோ… அதைக் கேட்டும்… தான் அவனுக்காக காத்திருப்பதாகவும் அவன் வந்த பின் இருவருமாக செல்லலாம் என்று அதே சைகை மொழியால் அவனுக்கு பதில் அனுப்பி இருந்தாள்….

உடனடி முறைப்பு அவள் கணவனிடமிருந்து அவளுக்கு பறிமாற்றம் செய்யப்பட்டிருக்க… அதை எல்லாம் கண்டுகொண்டால் அவள் கண்மணி ஆகிவிடுவாளா என்ன…

‘நீ என்ன சொல்வது நான் என்ன கேட்பது’ என அக்மார்க் மனைவியாக உடனடி அலட்சியமும் அவன் கணவனுக்கு பறிமாற்றம் செய்யப்பட்டிருந்தது

ரிஷியும் அதற்கு மேல் அவளைக் கண்டுகொள்ளவில்லை… திரும்பி விட்டான்… காரணம் சத்யாவோடு அவன் பேசிக் கொண்டிருந்த விசயம் அப்படிப்பட்ட விசயம்…

“எப்போ ரிலீஸ் ஆனாங்க சத்யா… அதுவும் சென்னைக்கு வந்துட்டாங்கன்னு வேற சொல்றீங்க…” கட்டை விரலால் புருவத்தை நீவியபடியே யோசிக்க ஆரம்பித்தவன் மனம் முழுவதும்… தான் சென்னையை விட்டும் கிளம்பும் நேரத்தில் இவர்கள் வேறா என்ற எண்ணம் மட்டுமே… ஆனால் அதே நேரத்தில் இன்னொன்றும் தோன்ற மனம் நிம்மதியானது… அது அவன் வார்த்தைகளிலும் வந்தது

”சத்யா… விடுங்க… நாம டென்ஷன் ஆகத் தேவையில்ல… நான் இங்க இல்லாததும் இப்போதைக்கு நல்லதுதான்… அவனுங்க மனசுல இன்னும் பழி வாங்குற எண்ணம் இருந்துச்சுன்னா… என்னைத்தான் அவங்க பாளோ பண்ண நினைப்பாங்க… நானே இங்க இல்லாதப்போ… பெருசா அவங்களால ஏதும் வராதுன்னு தான் நினைக்கிறேன்…

சொன்னபோதே தன் அலைபேசியின் திரையைப் பார்த்து அவர்கள் தன்னை எச்சரித்த விதம் ஞாபகம் வர… மீண்டும் மனம் தவிக்க ஆரம்பித்திருந்தது ரிஷியின் மனம்

“ஜஸ்ட் மொபைல் ஸ்க்ரீன்ல பார்த்து அன்னைக்கு சொன்னாங்கதான்… ரித்விகா, ரிதன்யா அப்புறம் மகிளா இவங்களாம் இன்னும் ஞாபகம் இருக்குமா என்ன சத்யா??”

“சின்னப் பாப்பாவை இப்போ பார்த்தால் அவங்களுக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை… ஆனால் ரிதன்யா மகிளா…” என்று சத்யா இழுக்க

விக்கி எத்தனையோ முறை சொல்லி எச்சரிப்பானே… இப்படி தங்கைகள் போட்டோவை எல்லோரும் பார்க்கும்படி அலைபேசி திரையில் வைக்காதே என்று… அடிக்கடி விக்கியின் இந்த அறிவுரை ஞாபகத்திற்கு வந்து குற்ற உணர்ச்சியில் ரிஷியைத் தள்ளும்… இன்றும் அப்படியே

“ரிதன்யா ரித்விகாவை விடுங்க கண்மணி பார்த்துப்பா… ப்ச்ச் மகிளா.. என்னால அவளுக்கும் பிரச்சனை…” என்றவனிடம்

“சார் அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் வராது… இப்போதைக்கு அவங்க ரெண்டு பேரும் வெளிய வர முடியாது வந்தாலும் போலிஸ் கண்காணிப்பு வட்டத்துக்குள்ள தான் இருப்பாங்க… மொத்தமா வெளிய வரும் போதுதான் நமக்கு பிரச்சனை… அதுவும் உங்களை பழி வாங்க நினைத்தால் மட்டுமே… அதெல்லாம் மறந்துருப்பாங்க விடுங்க… ஆயிரம் ரிஷி அவங்க வாழ்க்கைல பார்த்திருப்பாங்க… அவங்க வெளிய வந்துட்டா என்னாகும்னு நீங்கதான் தேவையில்லாமல் கவலைப்படுறீங்க…”

இப்போது சத்யாவின் வார்த்தைகள் ரிஷிக்குமே ஆறுதலாக இருக்க

”இருந்தாலும் அலட்சியமா நாம இருக்கக் கூடாது சத்யா… நானும் இங்கே இல்லை… கேசவனுக்கு வேற திருமூர்த்தி விசயம் தெரிந்தால்… அவனும் நம்மைக் குறி வைப்பான்… இப்போ இவங்களும்… ” என்றவன்

“ஆனால் கண்மணியைத் தாண்டி யாரும் என் தங்கைகளை நெருங்க முடியாது… மகிளா தான் தனியா இருக்கா… பிரேம்கிட்டயும் சொல்லி வைக்கிறேன்… பார்த்துக்கலாம் விடுங்க… அல்ரெடி சொன்னதுதான்… நீங்க கம்பெனிய மட்டும் பார்த்துக்கங்க… நானும் நட்ராஜ் சாரும் வருகிற வரை… அதே போல கண்மணிக்கு சப்போர்ட்டா நீங்க இருப்பீங்கன்னு நினைக்கிறேன்… அவளுக்கு யாரும் தேவையில்லைதான்… அவ அதை விரும்பவும் மாட்டா… ஆனால் அவ பக்கத்தில நீங்க இருந்தால் எனக்கு நிம்மதி.. ரொம்ப அவள ப்ரொடெக்ட் பண்ற மாதிரி நடக்காதீங்க... அவளுக்கு அது பிடிக்காது… அப்புறம் லிமிட்டா பேசுங்க… சில சமயம் கொஞ்சம் சட்டுனு கோபம் வரும்… ஆனால் அது கூட நியாயமாத்தான் இருக்கும்… நீங்க அவகிட்ட கரெக்டா இருந்தால் அவளும் உங்கள சரியா ஹேண்டில் பண்ணுவா… “ ரிஷி கண்மணியைப் பற்றி அடுக்கிக் கொண்டே போக

”நீங்க கவலைப்படாமல் போங்க ஆர்கே…. நீங்கதான் மேடம்கிட்ட எனக்கு இண்ட்ரோ கொடுத்துட்டீங்களே… நான் பார்த்துக்கறேன்” என்று சொல்ல

கேட்ட ரிஷிக்கும் மனம் நிம்மதி ஆகி இருந்தது … அதன் பிறகு சாதரணமாக இருவரும் பேசி முடித்த போது… நிமிடம் கால் மணி நேரத்தையும் தாண்டி இருந்தது.

சத்யாவிடம் பேசி முடிந்த ரிஷி இப்போது கண்மணியின் அருகில் வந்திருந்தான்… வந்தவன் பாசமாகவா பேசி இருப்பான்…

“நான் தான் போன்னு சொன்னேன்ல கண்மணி… ஒண்ணு புரிஞ்சுக்கோ நான் ஒண்ணும் சின்னக் குழந்தை இல்லை… திருவிழாக் கூட்டத்தில் விட்டால் காணாமல் போகிறதுக்கு…. என்னமோ நீ விட்டுட்டு போனால் காணாமல் போய்டுவேன்ற மாதிரி என்னைக் காவல் காத்துட்டு இருக்க… முதல்ல இந்தக் குழந்தை மாதிரி என்னை ட்ரீட் பண்றதை நிறுத்து… என்னவோ எனக்கு ஆபத்பாந்தவன் மாதிரி… எப்போதுமே கண்காணிச்சுட்டு“ கடுகடுவென வார்த்தைகளைக் கொட்டிக் கொண்டிருக்க…

ரிஷியின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் கண்மணிக்கு எங்கோ சுட்டது… அன்று இவள் அர்ஜூனிடம் இதைத்தானே சொன்னாள்… அவனின் அக்கறை தனக்கு விலங்கு என்பது போல….

இதே வார்த்தைகளை தான் அர்ஜுனிடம் சொன்ன போது… அவனுக்கும் இப்படித்தானே இருந்திருக்கும்… சொன்ன வார்த்தைகளின் வீரியம் அப்போது தெரியவில்லை… கேட்கும் போது அதன் வீரியம் புரிய… தான் சொன்ன போது அர்ஜூன் என்ன நினைத்திருப்பான் என்று அவனைப் பற்றி இப்போது நினைக்க ஆரம்பித்தாள் தான்…

தன்னையே பார்த்தபடி யோசித்தபடியே நின்று கொண்டிருந்தவளைப் பார்த்த ரிஷி…. அவள் முகம் மாறி விட்டதை உணர்ந்தவனாக… சட்டென்று குரலை மாற்றினான் ரிஷி…

“சரி சரி வா போகலாம்… போகிற நேரத்தில ரெண்டும் பேரும் மூட் அப்செட் ஆக வேண்டாம்… நீ மட்டும் தனியா நின்னுட்டு இருந்த அது என்னவோ மாதிரி இருந்துச்சு எனக்கு… அதைச் சொல்ல வந்து எங்கேயோ போய்ட்டேன்… உன் மேல கோபம்லாம் இல்லம்மா… சாரி… கோபமா” என்று சமாதான உடன்படிக்கைக்கு ரிஷியாகவே முன் வர… அவனுக்கு அது இயல்பான குரல் தான்… ஆனால் அது கண்மணிக்கு மிகவும் ஸ்பெஷல்… ரிஷி அவனாக இருக்கும் போது அவன் காட்டும் இந்த அக்கறை அவளுக்கு எப்போதுமே ஸ்பெஷல் தான்…

ரிஷி என்ற ஒருவனின் இயல்பான அக்கறை கலந்த குரலுக்கு மட்டுமே உண்டு… கண்மணி என்பவளை எங்கிருந்தாலும் காந்தமாக தன்னை நோக்கி இழுத்துக் கொண்டு வரும் மாயம்...

இதோ இப்போதும் அர்ஜூன்… அவனது எண்ணங்கள் என அனைத்தையும் கண்மணியிடமிருந்து ஒரே நொடியில் மறக்க வைத்த மாயாஜாலத்தை அவன் குரல் நடத்தி வைக்க….

ரிஷியோடு கூட நடந்தபடியே…

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல… ஆ..னால் ரிஷிம்ம்மா!!!!… போ போன்னு இங்க யாரோ சொல்வாங்க… நாமளும் போக நினைத்தால்… நான் போன்னு சொன்னா போய்ருவியான்னு பாவமா முகத்தை வச்சுட்டு வேற கேட்பாங்க… அவங்க யார்னு தெரியுமா உங்களுக்கு” கண்மணி படுதீவிரமாக முகத்தை வைத்துக் கேட்ட போது ரிஷியின் முகத்தில் ஆயிரம் வால்ட்ஸ் பல்பைப் போல ஒளிவட்டம்…

அதை மறைக்க நினைக்கும் போதே… மனைவியின் குத்தலான வார்த்தைகள் கோபத்தைத் தருவதற்கு பதிலாக புன்னகையையும் வரவழைத்து விட… என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல்… அவனையுமறியாமல் அவன் கைகளை அவள் புறம் நீட்ட… இவளோ அவன் கைகளைப் பிடிக்கவில்லை இப்போது

”குழந்தை மாதிரி நினைக்காதேன்னு சொல்றவங்க.. இப்போ என் முன்னால கையை நீட்டிட்டு நிற்கிற அழகை என்ன சொல்றது… நான் பிடிக்க மாட்டேன் போங்க” என்று கைகளை கட்டியபடி பொய்க் கோபம் காட்ட ஆரம்பித்தவளின் உதட்டுச் சுழிப்பும்… கன்னத்துக் குழியும்… ரிஷி என்பவனை கண்மணியின் ரிஷியாக மட்டுமே மாற்றிக் கொண்டிருக்க… இருந்தும்…

“கோபமா இருக்கியாம்மா… சொல்லிட்டு செய்…” என்று கிண்டல் செய்தவனை இவள் இன்னுமே முறைத்தபடியே இருக்க…

அவள் முகம் குனிந்தவன்…. சிவந்திருந்த அவளின் மூக்கின் நுனியைத் பட்டும் படாமலும் தொட்டவன்

“கோபமா… ஆனால் இது எனக்கு வேற என்னமோ சொல்லுதே… இந்த மூக்குநுனி சிவப்பும்… இதோ இங்க இருக்கிற இந்த மூக்குத்தி ஸ்டோனும் எப்டி இருக்கு தெரியுமா… ரோஸ் பட்ல சிங்கிள் ஸ்னோ ட்ராப் இருக்கிற மாதிரி “ என்ற போதே கண்மணியின் கோபப் சிவப்பு மெல்லக் குறைய ஆரம்பித்திருக்க… அதன் காரணம் புரிந்தவனாக ரிஷி உறைய ஆரம்பித்திருந்தான் அவனுக்குள்… இருந்தும்…. இருக்கும் இடம் உணர்ந்து மீள முயற்சித்தும் அவனால் முடியவில்லை… விரல்களை அவளிடமிருந்து திருப்பி எடுக்க முடியாமல் தடுமாற…

கண்மணியோ அவன் நிலை எல்லாம் புரியாமல்… “நீங்க கேடி ரிஷி… என்னை இப்படிலாம் டைவர்ட் பண்ண முடியாது” கண்மணியோ கோபத்தோடு அவன் கைகளைத் பட்டென்று தட்டி விட…

“ஆ அவுச் வலிக்குதுடி…“ அந்த மென்கரம் அடித்த வலி தாங்காமல் தன் வன்கரத்தை உதறியபடியே

”ரவுடி… ரவுடியிசத்தை ஸ்டார்ட் பண்ணிராத…. லேட் ஆகிருச்சு… வா… போகலாம் “ அவள் மார்புக்கு குறுக்காகக் கட்டியிருந்த அவளது கைகளை தானே விலக்கி… தன் கரத்தோடு கோர்த்துக் கொண்டவன்… கண்மணியைத் தன்னோடு அழைத்துக் கொண்டு போக அவனின் மித வேக நடை அவளுக்கோ… அதி வேக நடையைக் கொடுத்திருக்க… வெளியே இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு என்னவோ கண்மணியை அவன் இழுத்துக் கொண்டு போவது போல்தான் தெரியும்… கண்மணியையும் பார்க்காமல்… சுற்றி இருந்த சூழலையும் பார்க்காமல் ரிஷி அந்த வேகத்தில் போய்க் கொண்டிருக்க… கண்மணியும் அவனைப் போல சுற்றி இருந்த சூழலைப் பார்க்கவில்லை… மாறாக அவனை மட்டுமே பார்த்தபடி சென்று கொண்டிருந்தாள்…

அது மட்டும் அல்லாமல் முதன் முதலாக அவள் உணர்ந்த அவனது கரங்களின் இறுக்கமான அந்தப் பிடியின் உரிமையை ரசித்தபடியே சென்று கொண்டிருந்தவளுக்கு இன்னும் ரிஷியை புரிந்து கொள்ளத்தான் முடியவில்லை…

காரணம் ரிஷியிடம் இன்றுமே ஒரு அலைப்புறுதல் இருக்கத்தான் செய்தது… ஆனால் சில வாரங்களுக்கு முன்பு இருந்தது போல இறுக்கமான ரிஷியாக இல்லாமல் கண்மணியிடம் வழக்கம் போல இலகுவாக பேச ஆரம்பித்திருந்தான்தான்… இருந்தும் அதிலும் ஒரு மாறுதல்… ஆனாலும் அதுவுமே நிலையாக இல்லை… திடிரென்று கோபம்… மறுநிமிடமே அக்கறை… அடுத்து கிண்டல்… சிறு கள்ளத்தனம்… சிறு தடுமாற்றம் என நிமிடத்துக்கு ஒரு குணம் என அவன் அவனாகவே இல்லை இவளருகில்… என்ன ஆயிற்று இவனுக்கு…

இதுகூட அவன் அப்பாவைப் பற்றி அவன் இவளிடம் மனம் திறந்த பின்னால் என்றாலும்… அவன் மனதினுள் ஏதோ ஒன்று இருந்து இன்னும் அவனை அலைக்கழிக்கின்றது என்பது கண்மணிக்கு புரிந்ததோடு மட்டுமல்லாமல்… அந்த அலைகழிப்பு அவளைப் பற்றியது என்ற உண்மையையும் கண்மணியும் கண்டுகொண்டாள்…

ரிஷி அவனது இலக்கை எட்ட இன்னும் சில அடி தூரங்களே இருக்கும் போது… தான் அவனுக்கு பிரச்சனையாக மாறி விட்டோமோ… தன்னைப் பற்றி அதிகமாக நினைக்கிறானோ…. என்பதுதான் கண்மணிக்கு இப்போதைய மிகப் பெரிய மன வருத்தம்…

ஒரு வேளை தன்னைப் பற்றி… தன் இள வயது காலத்தைப் பற்றி தன் தந்தை ஏதாவது சொல்லி விட்டாரோ… என்ற எண்ணம் தோன்ற.. ஆனால் அது வந்த கணமே மறைந்தும் போயிருந்தது… காரணம் ஒரு வேளை ரிஷிக்குத் தெரிந்திருந்தால் கண்டிப்பாக தன் மேல் கோபம் கொண்டிருக்கவோ இல்லை கிண்டல் செய்யவோ மாட்டானே… பரிதாபம் மட்டுமே அவளிடம் வந்திருக்கும்.. அதைவிட… கண்டிப்பாக தன்னிடம் வந்து அனைத்தையும் வந்து கேட்டிருப்பான்…

இதற்கெல்லாம் மேலாக நட்ராஜ்… வைதேகி, நாராயண குருக்கள், அர்ஜூன் வரிசையில் இவளைக் கையில் வைத்து தாங்கும் நபர்களின் வரிசையில் அவனும் அல்லவா சேர்ந்திருப்பான்…

அப்படி எல்லாம் ரிஷி நடக்கவில்லை… அப்படி என்றால் வேறு என்னவாக இருக்கும்… என்னவாக இருந்தாலும் ரிஷி தன்னால் மனம் வருந்தக் கூடாது… அதற்கு நாம் என்ன செய்யலாம்…. இதே யோசனையோடு வந்து கொண்டிருந்தவள்… ரிஷியோடு தனியே பேசும் வாய்ப்பையும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்க… அந்தத் தனிமையும் கிடைத்திருந்தது இப்போது…

அவனோடு அவன் இழுத்த இழுப்பிற்குச் சென்று கொண்டிருந்தவள்… அவனோடு பேச வேண்டும் என்று தோன்றியவுடனேயே சட்டென்று நிற்க.. அதுவரை அவளை தன்னோடு பிடித்து தன் வேகத்தில் நடந்து கொண்டிருந்த ரிஷி கண்மணியின் எதிர்பாராத நிறுத்தத்தில் அந்த நிறுத்தத்தை சற்றும் எதிர்பார்க்காமல் சற்று நிலை தடுமாறினான் தான்… ஆனால் எப்படியோ தன்னை நிலைப்படுத்தி நின்று… கண்மணியைப் பார்த்தவன்…

“என்ன… ஏன் என்னாச்சு… நின்னுட்ட” என்று முடித்தபோது கைக்கடிகாரத்தைப் பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தான்

“மணி… அங்க எல்லாரும் வெயிட் பண்றாங்கம்மா… ஃப்ளைட் வருகிற டைம் வேற… இது என்ன சின்னக் குழந்தையாட்டம் விளையாட்டு” என்றபடியே பேசிக் கொண்டிருந்தவனிடம்…

“கொஞ்சம் மெதுவா போகலாமா… நான் என்ன லக்கேஜ் ட்ராலியா என்ன… நீங்க இழுக்கிற ஸ்பீடுக்கு வர…” கண்மணி கேட்ட போதுதான் ரிஷிக்கே தெரிந்தது அவனது வேகம்….

“சாரிம்மா… சாரிம்மா… எங்கயாச்சும் அடிப்பட்டுருச்சா” பதட்டமாக வார்த்தைகள் வெளி வந்த போதே அவனது பார்வை கண்மணியை அலச ஆரம்பிக்க…

“அதுலாம் ஒண்ணுமில்ல… வேகமா நடக்க முடியலை” அவனது பதட்டத்தையும் அக்கறையையும் அனுபவித்தபடியே சொன்னாலும்… அதே நேரம் அவனின் பதட்டம் உணர்ந்தவள்… தன்னையே கடிந்து கொண்டவளாக…

“சாரி ரிஷி… உங்க ஸ்பீடுக்கு என்னால உங்களுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியலை… நீங்க முன்னால போங்க… நான் மெதுவா நடந்து வர்றேன்… உங்க வேகம் என்னால என்னைக்கும் தடைபடக்கூடாது…” அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே ரிஷி அவள் புறம் வந்திருந்தான்…

“என்னால உங்க வேகத்துக்கு உங்க கூட வர முடியலேன்னாலும்… என்னோட பயணம் உங்கள நோக்கித்தான் இருக்கும் ரிஷி… எனக்காக நீங்க எங்கேயும் தேங்கி நிற்கக் கூடாது… நீங்க போங்க“ என்றவள் அவனது கைகளை விட்டு தன் கைகளை விலக்கிக் கொள்ள… ரிஷியும் அவள் கரங்களை மீண்டும் பிடிக்கவில்லை… ஆனால் அவன் அவளது வேகத்துக்கு ஈடுகொடுத்து அமைதியாக மெல்ல நடக்க ஆரம்பிக்க…

இருவருமே அதன் பின் மௌனமாகத்தான் நடக்க ஆரம்பித்து இருந்தனர்… ஒரே மாற்றம் ரிஷி இப்போது தன் வேகத்தை அவள் வேகத்துக்கு மாற்றி இருந்தான்

கண்மணியுன் அதைப் புரிந்தவளாக… கொஞ்சம் தன் வேகத்தை அதிகப்படுத்தி அவனோடு நடந்தவள்…

“ரிஷிக்கண்ணா” என்று மெல்ல அழைத்தாள்…

அவள் அப்படி குழைவாக அழைத்த போதே ஏதோ பெரிய விசயம் உள்ளது என்பதைப் புரிந்தவனாக ரிஷியும் அவளைப் பார்த்தான்

“நீங்க நம்ம மேரேஜ் அன்னைக்கு சொன்னீங்கள்ள… உன் மேல எனக்கு காதல் இருக்கோ இல்லையோ… அது வருமோ இல்லையோ… ஆனால் என்னோட மனைவின்னா அது நீ மட்டும் தான்னு சொன்னீங்க தானே… அது கண்மணிக்கு மட்டும் இல்லை ரிஷிக்கும் பொருந்தும்… என்னோட கணவன் அந்த உரிமை… எனக்கான உரிமை உங்களுக்கு மட்டுமே… சோ உங்களோட இந்த ட்ரிப் மட்டுமல்ல… உங்க கனவு… உங்க அப்பாவோட நிறைவேறாத ஆசைகள் எல்லாவற்றையும் முடிச்சுட்டு வாங்க… நான் எங்க போகப் போகிறேன்… அப்போ நாம நமக்கான வாழ்க்கை பற்றி பேசலாம்… சண்டை போடலாம்… சந்தோசப்படலாம்… காலம் இருக்கு ரிஷி… இப்போ நீங்களோ நானோ… அந்த கவலை எல்லாம் ஏதும் இல்லாமல்… வழக்கம் போல இப்போ எப்படி இருக்கோமோ அப்படியே இருப்போமே ரிஷி… ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு ரிஷி… நீங்க ஏதோ என்னைப் பற்றி நினைத்து குழப்பிக்கிறீங்களோன்னு….”

ரிஷி அவளை அதிர்ந்து பார்க்க…

“நீங்க என் கணவன்… நான் உங்க மனைவி… இந்த பந்தம் உங்களையோ… என்னையோ எப்போதுமே கட்டுப்படுத்தியது இல்லை… எனக்கும் தெரியும்… எதிர்பார்ப்பில்லா தாம்பத்யம்… தாம்பத்தியமே இல்லைனு… அப்போ நாம இப்போ இருக்கிற உறவுக்கு என்ன பெயர்… தெரியலைதான்… ஆனால் இது அப்படியே தொடரப் போவது இல்லை… கண்டிப்பாக அடுத்த கட்டத்துக்கு ஒரு நாள் போகாமல் இருக்கப் போவதில்லை… அந்த நாள் ஒரு நாள் வரும்…”

”நீங்க முற்றும் துறந்த ரிஷியும் இல்லை… வானத்தில இருந்து குதித்த தேவதையும் நான் இல்லை… ரெண்டு பேருமே சராசரி மனிதர்கள் தான்… உயிருள்ள உணர்வுள்ள இரத்தமும் சதையும் சூழ்ந்த மனுசங்கதான்… உங்களுக்கும் எனக்கும் மட்டும் நமக்குள்ள இருக்கிற ’ஜோனா ரெட்டிகுலாரிசிஸ்’ க்ளாண்ட் வேற வேலையா பார்க்கப் போறாங்க… அவங்களாம் அல்ரெடி ஃபார்முலேட்டட் தான்…”

சொன்னவளை பார்த்து இப்போது முறைத்தான் ரிஷி…

“முறைக்காதீங்க… உண்மை ரிஷி… இன்னைக்கு ஐவிஎஃப்… ஐசிஎஸ்ஐ… ஐயுஐ… சரோகேசின்னு…. இந்த ஃபெர்டிலிட்டி ஃபார்முலா தெரிந்ததுனால…”

“ப்ச்ச் அதை விடுங்க…. இதெல்லாம் ஏன் சொல்றேன்னா… இப்போ உங்க பெர்சனலை விட ப்ரொபெஷனல் முக்கியம்… சோ அதுல கான்செண்ட்ரேட் பண்ணுங்க ” என்று ஆரம்பித்த போதே ரிஷி வேறு விதமாக புரிந்து கொண்டவன்…

“இப்போ என்னடி சொல்ல வர்ற… இவன் எப்படியும் நம்மகிட்ட வரும் போது… எதுக்கும் லாயக்கில்லாதவனாத்தான் வருவான்னு இப்போதே முன்னெச்சரிக்கை முத்தம்மாவா பேசுறியா என்ன… ஏற்கனவே நான் கடுப்புல இருக்கேன்…” என்று ஏகத்துக்கும் கடுப்பானவன்…

“ஹார்மோன் ஃபார்முலா… ஐவிஎஃப் சரோகேசினு பயாலஜி பாடம் எடுத்துட்டு இருக்கா… பெரிய டீச்சர்னு காட்றியா என்ன… நான் உனக்கு பயாலஜி மட்டுமில்ல கெமிஸ்ட்ரி, ஃபிஸிக்ஸ்னு பாடம் எடுக்க நினைத்தேனு வச்சுக்க…” என்ற போதே

“ரிஷி… நான் என்ன சொல்ல வந்தேன்னா” கண்மணி இடையில் குறுக்கிட

”அம்மா தாயே… நீ பேசாத… இப்போ என்ன வேணும் உனக்கு… நான் ஏன் இவ்வளவு குழப்பத்துல இருக்கேன்னு நினைக்கிற… அதுக்காக இப்டிலாமா பேசுவ…. எனக்கு ஒரு கவலையும் இல்லை… போதுமா” படபடவென்று வார்த்தைகளைக் கொட்டியவன்

“நல்லா புரிஞ்சதும்மா… சத்தியமா சொல்றேன்… எனக்கு இதுநாள் வரை பாடம் சொல்லிக் கொடுத்த ஆசான்கள் எல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லைனு எனக்கு காட்டிட்ட… இப்படி தியரிட்டிக்கல பேசுனா… பிராக்டிக்கலுக்குலாம் வேலையே இல்லாமல் போயிரும்…” என்றவன்…

எதையோ நினைத்தவனாக… “இப்போ எனக்கு வேற கவலை வந்திருச்சு… போ” என்று முடிக்க…

அவன் சீரியஸாகப் பேசுகிறானா… காமெடியாகப் பேசுகிறானா… அவளுக்குமே புரியவில்லை… ஆனால் தன் மனதை அவனுக்குத் தெளிவாகவும் சொல்லி விளங்க வைக்க முடியவில்லை… எங்கோ ஆரம்பித்து எங்கோ முடிந்தது போல் இருக்க…

இப்போது என்ன சொல்வது என்ற ரீதியில் ரிஷியின் முகத்தைப் பாவம் போல் பார்த்தபடியே இருக்க

ரிஷி இப்போது முற்றிலும் இயல்பு நிலையில் வந்திருக்க… கண்மணியைப் பார்த்தவன்…

“ஓய் ரவுடி… இந்த ரவுடியிசம் ட்ரெண்ட் மாறிருச்சா என்ன? கத்தி இல்லாமல்… லெக்சர் கொடுத்தே ரத்தம் வரவைக்கிறதுதான் இப்போ ட்ரெண்டு போல” என்று நமுட்டுச் சிரிப்பை வாய்க்குள் அடக்கியபடியே சொன்னவனைப் பார்த்து கண்மணி முறைக்க

இன்னும் அதிகமாகப் புன்னகைத்த ரிஷி…

“ஹான்… இது கண்மணி… இப்போ நம்ப முடியுது” என்று இன்னும் ஓட்ட… கண்மணி இன்னும் முறைக்க ஆரம்பிக்க…

“ஏய் முறைக்காத… வெளில நீ முறைத்தாலும்… மனசுக்குள்ள நீ வச்சுருக்க மொத்த பாசமும் மூக்கு நுனில வந்து நிக்குதுடி… இது தெரியாமல் நீ வேற அடிக்கடி முறைக்கிறேன்னு… என்னை” என்ற போதே கண்மணி அவன் பேசியதை எல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் முன்னே போக

வேகமாக அவளின் கைப்பற்றியவனிடம்…

“நீங்கதான் என்னை பேசக் கூடாதுன்னு சொல்லிட்டீங்கள்ள… அதுவும் நான் போர்னு சொல்லாம சொல்லிட்டீங்க… அப்புறம் என்ன பேசாதீங்க… நான் போறேன்…” என்று இன்னும் வேகமாக முன்னே நடக்க ஆரம்பிக்க… இவன் ஒரே எட்டில் அவளைத் தன் அருகே இழுத்து சற்று அணைத்தபடி வைத்துக் கொள்ள… அவளோ திமிறியவளாக

“ரிஷி… ஏர்போர்ட்… சுத்தி ஆள் இருக்காங்க”

“அப்போ ஒழுங்க இரு… நீதான் ஓவர் ஆக்ட் பண்ணிட்டு இருக்க… “ என்ற போதே கண்மணி அமைதி ஆகி விட

“இது… டீச்சர் இப்போ குட் கேர்ள்…” சொன்னவன் தோள் மீது கைகளைப் போட்டவனாக… அவளையும் நடக்க வைத்து தானும் நடக்க ஆரம்பித்தவன்…

“கோபப்படாதம்மா… நான் அந்த மீனிங்ல சொல்லல… உன்னைப் போய் போர்னு சொல்வனா…” கள்ளச் சிரிப்போடு அவன் சொன்னவிதமே பொய் என்பதைப் பறைசாற்ற… கண்மணியின் முகம் மீண்டும் மெல்ல மாற ஆரம்பித்திருக்க…

“ஹைய்யோ…. தெய்வமே… நான் சொல்றதைக் கேளு… “ என்றவனின் சராணாகதி வார்த்தைகளில் கண்மணி மீண்டும் இயல்பாகி இருக்க… ரிஷி இப்போது கேலி கிண்டலை எல்லாம் விடுத்து …

”கொஞ்சம் டென்ஷனா இருந்தேன் கண்மணி… ஆனால் இப்போ இல்லை… நடக்கிற ஏதும் நம்ம கையில் இல்லைன்றது புரியாமல் இல்லை… ஆனாலும் சில சமயம் என்னை மீறி இப்படி ஆகிடறேன்… இப்போ ஓரளவு தெளிவாகிட்டேன்… நான் ஒகேம்மா… நீ சொன்ன மாதிரி ப்ரொஃபெஷனல்தான் இப்போ முக்கியம் ”

என்றவன்… அவளைப் பார்த்தபடியே…

”ஆனாலும் எனக்கு என்னோட பெர்சனல் லைஃபும் இம்பார்ட்டண்ட்… சீக்கிரம் உனக்கும் தெரியவரும்… ஆனால் நீ சொன்ன மாதிரி வெயிட் பண்ணலாம்… நல்ல விசயங்கள் கிடைக்கனும்னா வெயிட் பண்ணித்தான் ஆகனும் பொறுமையா இருந்துதான் ஆகனும்னு சொல்வாங்க… “ என்றவன் அவள் முகம் இன்னும் தெளியாததை உணர்ந்து…

“ஹேய்… எனக்கு இப்போ ஒரே கவலை… உங்க அப்பாவை நினைத்துதான் கண்மணி… அவர வச்சு எப்படி சமாளிக்கப் போறோம்னு… மனுசன் ஒரே புலம்பல்… எப்படி அங்க இருக்கப் போறோம்னு… இதுல உன்னை விட்டு வர்றோம்னு வேற… ஆக்சுவலா எனக்குதானே இருக்கனும்…” என்று சொன்னவன் கண்மணியிடம் திரும்பி…

“நான் போறேன்னு நீ ஃபீல் பண்றியா…” என்ற போதே கண்மணி இல்லை என்பது போல் உதட்டைப் பிதுக்கி… தலையை ஆட்டியவள்

“ஏன் ஃபீல் பண்ணனும் ரிஷி…” என்று கேட்க

“அதானே…” என்று அவளுக்கு பதில் உரைத்தவன்

”ஆனால் நமக்கு முன்னால இவங்கள்ளாம் ஃபீல் பண்ணிடறாங்க… நம்மள ஃபீல் பண்ணவே விட மாட்றாங்கம்மா” ரிஷி அப்பாவியாகச் சொல்லி சிரித்தும் வைக்க… கண்மணியும் இப்போது அவனோடு சேர்ந்து சிரித்தவள்…

“ரித்விக்கும் இந்த சந்தேகம் தான் ரிஷி… கார்ல வரும் போது… என்னை கேள்வி கேட்டே கொன்னுட்டா… அண்ணா ஆஸ்திரேலியா போறதை நினைச்சு ஃபீல் பண்ணலையாண்ணு”

“அவ கேட்காமல் இருந்திருந்தால் தான் ஆச்சரியம்… நம்மள நினைத்து மத்தவங்களாம் ஏன் ஃபீல் பண்றாங்கன்னுதான் தெரியலை… நீயும் நானும் நார்மலாத்தானே இருக்கோம்…” என்ற போதே கண்மணியின் முகம் மீண்டும் எதையோ நினைத்து கூம்ப ஆரம்பிக்க…

ரிஷி அவளைப் பார்த்தே அவளின் முக வாடலுக்கு காரணம் புரிந்தவனாக…

“நட்ராஜ் சாரை… நான் பத்திரமா பார்த்துக்கறேன் போதுமா… எனக்குத் தெரியும் கண்மணி… நீ உன் அப்பாவை நினைத்துதான் ஃபீல் பண்ணுவேன்னு…”

“ஹ்ம்ம்…அவர்கிட்ட நான் வந்ததில் இருந்து இவ்ளோ நாள் அப்பாவை பிரிந்தே இருந்தது இல்லை ரிஷி… அப்பா அவருக்குனு எதையுமே நினைத்தது இல்லை… இப்போ உங்களோட வர்றது கூட அதுக்கு முழுக்க முழுக்க காரணம் நான் மட்டுமே… அவரை யார்கிட்டையும்… விட்டுக் கொடுத்திறாதீங்க… அதே மாதிரி அவர் மனசு கஷ்டப்படுற மாதிரியோ… அவமானப் படுற மாதிரியோ எதுவும் நடக்க விட்றாதீங்க… ப்ளீஸ்… அவர் ஒரு குழந்தை மாதிரி ரிஷி… அவருக்கு எதுவுமே அவருக்குனு கேட்கத் தெரியாது… சாப்பாடு கூட நானே போடும் போதுதான் சாப்பிடுவார்… எங்க அப்பா என்கிட்ட கேட்ட முதல் விசயம்னா அது உங்கள மேரேஜ் பண்ணச் சொல்லிக் கேட்டதுதான்… எந்தச் சூழ்நிலையிலும் அவரை யாரும் ஹர்ட் பண்ண விட்றாதீங்க… எனக்கு அவர் ரொம்ப முக்கியம்“ கண்மணி முதன் முதலாக அவள் அப்பாவை நினைத்து உணர்ச்சி வசப்பட்டு ரிஷி பார்த்திருக்க…

அவளை தன்னோடு இன்னும் இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டவன்…

“நான் பார்த்துக்கிறேண்டா… உனக்கே தெரியும்… சார் எனக்கு எவ்ளோ பிடிக்கும்னு… அவரோட மரியாதையை எங்கேயும் விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்… ப்ராமிஸ்… போதுமா” என்று உறுதியோடு சொன்னவன் எப்போதுமே அவளிடம் சொல்லும் ’தன் குடும்பத்தைப் பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொள்’ என்ற அவனின் தாரக மந்திரத்தை ஒரு முறை கூடச் சொல்லவில்லை…

வழக்கமாக சென்னையை விட்டு வேறு ஊர்களுக்கோ… இல்லை வேறு மாநிலத்துக்கோ செல்லும் போது கூட கண்மணியிடம் சொல்லிச் செல்பவன்… இன்று… ஏதுமே சொல்லவில்லை…

கண்மணிக்கும் அது தெரியாமல் இல்லை… ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது…

ஒருவேளை, அவன் சொல்லாவிட்டால் கூட தான் நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்வோம் என்று நினைத்து விட்டுவிட்டான் போல … கண்மணி வழக்கம் போல நினைத்துக் கொண்டாள்…

அதன்பின்… ரிதன்யா..ரித்விகா நட்ராஜ் மூவர் இருந்த இடத்தையும் அடைந்தவர்கள்…. அவர்களோடு பேச ஆரம்பித்தனர்… சற்று நேரத்திலேயே… நட்ராஜ்… கண்மணி , ரிஷி-ரிதன்யா-ரித்விகா என தனித்தனியாகவும் பிரிந்திருந்தனர்…

நட்ராஜுக்கு சொந்த நாட்டை விட்டு அந்நிய நாடு போவது முதல் முறை என்பதால் கொஞ்சம் பதட்டம் அதிகமாகவே இருக்க…

“அப்பா… இவ்ளோ பதட்டமே தேவையில்லை… ரிஷிதான் உங்க கூடவே இருக்கார்ல… அவர் எல்லாமே பார்த்துப்பார்…. என்னை விட ரிஷி உங்கள நல்லா சேஃபா பார்த்துக்குவார்… நீங்க எதைப்பற்றியும் கவலைப்படவே தேவையில்லை… அம்மா கனவு… அதை மட்டும் மனசுல வச்சுக்கங்க… ரிஷின்றதுனாலதான் நானும் உங்கள இவ்ளோ தூரம் அனுப்புறேன்…”

தன் மகள் வழக்கமாகப் பேசும் ஓரிரு வார்த்தைகள் இல்லாமல் மடை திறந்த வெள்ளமாக தன்னோடு பேசிக் கொண்டிருக்க…

கண்மணியின் அன்பு அக்கறை எல்லாம் தெரியும் தான்… அதை எல்லாம் கடவுள் போலத்தான் உணர முடியும்… வார்த்தைகளாகக் கேட்டதில்லை… ஆனால் அன்றைய தினம் தான் வார்த்தைகளாகவும் அவர் உணர்ந்திருந்தார்… அவரின் கண்கள் அவரையுமறியாமல் ரிஷியை நன்றியோடு நோக்கியதை அவராலும் தடுக்கமுடியவில்லை

ஒருபுறம் தன் மகளைப் பார்த்துக் கொண்டே… அவள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டே நட்ராஜ் மெய் மறந்து நின்று கொண்டிருக்க…

இந்தப் புறமோ… ரிஷியோ தமக்கைகளுக்கு தன்னால் முடிந்த அளவு அறிவுரைகள் கூறிக் கொண்டிருந்தான்… அதிலும் முக்கியமாக ரிதன்யாவுக்கு…

“ரிது… நீ சொல்றதுக்கெல்லாம் கண்மணி ஏதும் பேச மாட்டேங்கிறாள்ன்னு அவகிட்ட ஓவரா நடந்துக்க முயற்சிக்காத… அவ எனக்கு எவ்ளோ பிரீஷியஸ்னு…. இல்லை எனக்கு மட்டுமல்ல… நமக்குனு கூடச் சொல்லலாம்… உனக்கும் ஒரு நாள் அது புரிய வரும்… நானா சொல்றதை விட நீயே புரிஞ்சுக்குவ… அப்படி நீ புரிய நினைக்கலேன்னா கூட காலம் உனக்கு புரியவைக்கும்… அம்மாவைப் பார்த்துக்கோ… அப்புறம் அத்தை மகிளா பிரேம்… அவங்க ஃபேமிலி எல்லாருமே நமக்கு வேணும்னாலும்… ஒரு லிமிட்டோட வச்சுக்க…”

ரிதன்யா மற்றவற்றை எல்லாம் கேட்டு உணர்ந்து தலை ஆட்டினாலும்… கண்மணியைப் பற்றின ரிஷியின் வார்த்தைகளை ஏனோ மனம் ஏற்கவே இல்லை…. அப்படி என்ன இவள் செய்து விட்டாள் என்ற எண்ணம் மட்டுமே ரிதன்யாவுக்கு…

அவளது அண்ணன் கண்மணியோடு ஏதோ ஒப்புக்கு வாழ்ந்து கொண்டிருந்தது போல இருந்த தோற்ற பிம்பம்… அவனின் ‘பிரீஷியஸ்” என்று ஒரே வார்த்தையில்… அதைச் சொன்ன அந்த நொடியில்… அத்தனையும் மாறினாற்ப் போல இருக்க… ரிதன்யாவால் அதை ஏற்றுக் கொள்ள முடியவே இல்லை… எப்படி இருந்த தன் அண்ணனை இவள் மாற்றி விட்டாள்… அப்படி என்ன இருக்கின்றது இவளிடம் என்று கண்மணியைப் பற்றிய எண்ணமே அவளுக்குள் ஓடிக் கொண்டிருக்க… அவள் பார்வை முழுவதும் கண்மணியிடம் மட்டுமே…

அடுத்த சில நிமிடங்களிலேயே விமானத்துக்கான அறிவிப்பு வர… தங்கள் குடும்பத்தினரிடம் விடைபெற்றபடி… நட்ராஜும் ஆஸ்திரேலியாவை நோக்கி பயணித்து இருந்தனர்…

----

பெண்கள் மூவரும் ரிஷி மற்றும் நட்ராஜுக்கு விடை கொடுத்தவர்களாக …. விமான நிலையைத்தின் வளாகத்தை விட்டு வெளியே செல்ல ஆரம்பித்து இருந்தனர்…

“அக்கா.. அண்ணியும் அண்ணாவும் மட்டும் தான் இப்படியா… இல்லை இதுதான் நார்மலா… இல்லை நாம டீவி, சினிமா பார்த்து கெட்டுப் போய்ட்டோமா...” ரித்விகா தன்னைக் குடைந்து கொண்டிருந்த தன் மிகப் பெரிய சந்தேகத்தை ரிதன்யாவிடம் கேட்டபடி இருவருமாக முன்னே சென்று கொண்டிருக்க… கண்மணியோ அவர்கள் பின்னே சில அடி தள்ளி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள்… அதுவும் யோசனையோடேயே

ரிஷி, நட்ராஜ்… இவர்கள் இருவர் மட்டுமே அவளது உலகம்… அதிலும் ரிஷி… அவனிடம் மட்டுமே அவனுக்காக மட்டுமே அவள் வாயைத் திறந்து பேசுவாள்… மீண்டும் அவள் வாய்ப்பூட்டு அவளுக்குள் வந்தது போல் இருக்க… எப்போதடா ரிஷி மீண்டும் வருவான் என்று இப்போதே அவளுக்குள் எண்ணம் தோன்றி இருந்தது…

எங்கு போனாலும்… இரண்டு நாட்களோ மூன்று நாட்களோ… அதிகப்பட்சமாக ஒரு வாரம்… இந்த இடைவெளி காலம் தான் அவள் ரிஷியை அவள் பார்க்காமல் இருந்தது… திருமணமான இந்த சில மாதங்களில் அப்படிக் கூட சொல்ல முடியாது இந்த ஆறு வருடங்களாக…

அவன் அவள் வீட்டில் வாடகைக்கு தங்கி இருந்த போது, இருவரும் அதிகமாக பேசிக் கொள்ளாத போதும்… இவளை நேருக்கு நேராக பார்க்கும் போதெல்லாம் அவனின் ஸ்னேகப் புன்னகை… அது கூட கண்மணிக்கு ஞாபகம் வந்து மனம் கனத்தது

அவளது உலகமாக இருந்த கணவனும் தந்தையும்… சற்று விலகிச் சென்றிருக்க… அதோடு அவளது தாத்தா பாட்டியும் வேறு இங்கு இல்லை… அவளை விட்டு அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் பிரிந்து சென்றிருக்க… வெறுமை சூழ்ந்தார்ப்போல தோற்றம்…

அடிக்கடி இது போல ரிஷி செல்வதுதானே என்ற எண்ணம் இருந்ததாலோ என்னவோ… அவன் அவளோடு இருந்தவரை பெரிதாக அவளுக்கு ஏதும் தோன்றவில்லை… அவனிடமும் காட்டிக் கொள்ள வில்லை… இப்போது மனதில் பாறாங்கல்லை வைத்து அழுத்தினார் போன்ற கனமான உணர்வு…

“அவன் தன்னோடு இருந்த கடைசி நொடி வரை இந்த உணர்வு இல்லை… இப்போது மட்டும் ஏன் வர வேண்டும்…” யோசித்தவள் நினைத்த நொடியிலேயே மீண்டவளாக… ரித்விகா ரிதன்யாவை நோக்கி வேக எட்டுக்கள் எடுத்து வைக்க… அதே நேரம்

“டேய் மருது அங்க பாருடா…. என்ன ஒரு ஃபிகருடா… இப்படி நம்ம கையை கட்டி வச்சுட்டாங்களேடா” மருதுவும் அவன் நண்பனும்… ரிதன்யாவையும் ரித்விகாவையும் கைகாட்டி பேசிக் கொண்டிருக்க… ரிதன்யா ரித்விகா இருவரும் கண்மணியை மறைத்திருக்க… கண்மணி அவர்களுக்கு தெரியவில்லை…

“டேய் ஒழுங்கா இருடா…. ஏர்போர்ட் டூயூட்டிக்கு வந்திருக்கோம்… அதுவும் சாரோட வந்திருக்கோம்… நம்ம ஊருன்னு வாலை ஆட்டினா… ஒட்ட வெட்டிருவானுங்க… நான் எப்போடா இங்க இருந்து எஸ்கேப் ஆகி ’மணி’ யப் பார்க்கப் போகலாம்னு இருக்கு…” மருது அங்கலாய்த்த போதே… ஆங்காங்கே நரை முடி எட்டிப் பார்த்திருந்த மருதுவைப் பார்த்து சிரித்த அவன் சகா…

“அடேய் மருது… கல்யாணம்… பொண்டாட்டி எல்லாம் நமக்கு நடக்காத ஆசை… பிடிச்சுருக்கா… யாரா இருந்தாலும்… ஒரு நாள் உன் பொண்டாட்டியா… அவள அனுபவிச்சுட்டு… நாம போய்ட்டே இருக்கனும்… எப்போ பாரு ’மணி’ ’மணி’ ன்னு… அவ உன்னைப் பார்த்ததும் உன்கிட்ட வருவான்னு எப்டிடா இவ்ளோ நம்பிக்கை…”

“என்னை கல்யாணம் கட்டிக்கிறேன்னு சொல்லிருக்காடா” சொன்ன மருதுவை வித்தியாசமாகப் பார்த்தவன்… ’இவனையெல்லாம் திருத்த முடியாது’ … என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டவன்… தலையை உலுப்பியவனாக…

”உன்னைப் பார்த்து என் டைம வேஸ்ட் பண்ணனுமா… பின்னால பாரு… இன்னொரு ஃபிகர்… நான் அதைப் பார்க்கப் போறேன்… இந்தப் பொண்ணுங்க மறைக்கிறாங்களே ” என்று எட்டிப் பார்க்க… இப்போது மருதுவும் அவன் பார்த்த திசையை நோக்கிப் பார்க்க…

“அட அந்தப் பொண்ணு கூட அவ ஆளு இருக்கான் போல…. அந்தப் பொண்ணப் பார்க்கலாம்னா… அவன் தான் பின்னாடி தெரியறான்… சரி விடு… ஏர்ப்போர்ட் முழுக்க பொண்ணுங்க கூட்டம் தான்… இரண்டு கண்ணு பத்தலை“ என்றபடி… வேறுபுறம் திரும்பி பார்க்க ஆரம்பிக்க… இப்போது மருதுவும் திரும்பி விட்டான்

அதே நேரம்… ரித்விகா…

“அக்கா… அண்ணி எங்க…” என்று கேட்டவாறு…. ரித்விகா திரும்ப…. ரித்விகா கேட்டவுடன் பின்னால் திரும்பி கண்மணியைப் பார்க்க நினைத்து ரிதன்யாவாவும் திரும்ப… பார்த்த நொடியிலேயே ரிதன்யாவின் கண்கள் அகன்று விரிய ஆரம்பித்து இருந்தது

கண்மணி…. ரிதன்யாவின் பார்வை மாற்றங்களை கண்டு கொண்டபோதே தன் அருகே நெருங்கிய உருவத்தை உணர்ந்தவளாக...

அது யாரென சுதாரித்து திரும்பும் முன்னரே… வலிமையான கரம் அவளின் கண்களை மூடப் போக… இப்போது அவன் புறம் திரும்பாமலேயே அந்தக் கரத்துக்குச் சொந்தக்காரன் அர்ஜூன் என்று கண்மணி உணர்ந்து கொண்டவளாக அவள் முகத்தில் பதட்டத்துக்குப் பதிலாக புன்னகை வந்திருக்க…

கண்மணி முகம் மலர்ந்து இதழ் விரிந்த பாவத்தில் ரிதன்யாவுக்கோ அவளது இதழ் அஷ்ட கோணலாக வளைந்திருந்தது.

ரிதன்யாவின் பார்வை… அதில் இருந்த ஏளனம்… கோபம்… அருவருப்பு… என கண்மணியின் கண்மணிகளும் அதைக் கண்டு கொண்டதுதான்… இருந்தும் அர்ஜூனின் கரங்கள் அவளது கண்களை மூடிவிட… ரிதன்யாவைப் பார்த்தபடியே அவளின் கண்களி இமைகள் அவளின் கண்மணிகளை மூட ஆரம்பித்திருந்தன….

----

”அண்ணி…. ” கிணற்றுக்குள் இருந்து கேட்டது போல எங்கோ இருந்து கேட்டது ரிதன்யாவின் குரல் கண்மணிக்கு…

அவள் குரலைக் கேட்ட கண்மணி இமைகளைப் பிரிக்க நினைத்தாள் தான்… ஆனால் முடியவில்லை…… மீண்டும் மீண்டும் ரிதன்யா அழைத்த ’அண்ணி’ என்ற அழைப்பில்.. மெல்ல கண்களைத் திறக்க… அவள் முன் ரிதன்யா நின்றிருந்தாள்…

’தன் முன் ரிதன்யா எப்படி’ என்று கண்மணி திடுக்கிட்டு எழ நினைக்கும் போதே போதே…. முந்தைய தினம் ரிதன்யாவுக்கும்… விக்ரமுக்கும் நடந்த நிச்சயம்… அதன் பிறகு இங்கு வந்தது… என அடுத்தடுத்து நடந்த நிகழ்ச்சிகள் நினைவுக்கு வரிசையாக வர… கடந்த காலத்தில் இருந்து நிகழ்காலத்துக்கு வந்திருந்தாள் கண்மணி…

அதில் தன்னையறியாமல் வேகமாக எழுந்து அமர முயற்சிக்கும் போதே… தன்னருகே படுத்திருந்த கணவனின் ஞாபகம் வர… சட்டென்று திரும்பிப் பார்க்க… ரிஷியோ அங்கு இல்லை…

----

/* கோவிலில் தேவிக்கு பூசை அதில் ஊமத்தம் பூவுக்கேன் ஆசை தேவதை நீ என்று கண்டேன் உந்தன் கோவிலில் நான் வந்து நின்றேன் நான் செய்த பாவங்கள் உன் நெஞ்சில் காயங்கள் கண்ணீரில் ஆறதோ கோபம் தீராதோ

பாடி அழைத்தேன் உன்னை இதோ தேடும் நெஞ்சம் பாடி அழைத்தேன் உன்னை இதோ தேடும் நெஞ்சம் வாராய் என் தேவி.. பாராய் என் நெஞ்சில் மின்னல் கண்ணில் கங்கை*/