கண்மணி... என் கண்ணின் மணி -33

அத்தியாயம் 33:

/*நான் மாட்டிக்கொண்டேன்

உனில் மாட்டிக்கொண்டேன்

உடலுக்குள் உயிரைப் போல

உனில் மாட்டிக்கொண்டேன்

நான் மாட்டிக்கொண்டேன்

உனில் மாட்டிக்கொண்டேன்

உன் குரலுக்குள் இனிமை போல

உனில் மாட்டிக் கொண்டேன்

உந்தன் சுருள்முடி

இருளிலே கண்ணைக்

கட்டிக்கொண்டு தொலைகிறேன்

என்னை நானே கண்டுபிடிக்கிறேன்

பாா்வையில் உன் வாா்த்தையில்

*/

அந்த பரந்து விரிந்த இடத்தில் ஒரு சிறு இடத்தை மட்டுமே நட்ராஜின் பட்டறை ஆக்கிரமித்து இருக்க… இரவு 8 மணி என்ற போதிலும்… ஆள் அரவமற்ற அந்த இடத்தில் ரிஷி மட்டுமே…

கம்பெனியின் பிரதான கதவுக்கு வரும் போது… அடுத்தடுத்து செய்யப் போகும் வேலைகளுக்கான எண்ணங்களை மட்டுமே கணக்கிட்டுக் கொண்டிருந்த ரிஷியின் மனம்… இப்போது அந்த இட அளவையும் கணக்கீடு செய்ய ஆரம்பித்தது… தனக்குள் பலவாறு எண்ணமிட்டபடியே… வெளியே வந்து கதவைப் பூட்டி விட்டு… தன் இருசக்கர வாகனத்தை இயக்க ஆரம்பிக்கப் போக… நொடியும் தாமதிக்காமல் திடீரென்று ஒரு நான்கு சக்கர வாகனம் சட்டென்று வந்து அவன் முன் வந்து நிற்க… முதலில் திகைத்த ரிஷி பின் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்டு அந்த வாகனத்தோடு மோதாமல் தன் பைக்கை நிறுத்தியவன்… போன முறை போல் இல்லாமல் இந்த முறை சுதாரித்தவனாக… யாராக இருந்தாலும் எதிர்கொள்ளும் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையோடு… தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டு… நிற்கும் போதே… அது எல்லாம் தேவையே இல்லை என்பது போல இருந்தது.. முன் நின்ற வாகனத்திலிருந்து இறங்கிய ஓட்டுநரின் செயல்கள்…

ரிஷி எப்போது வெளியே வருவான் என்று வெகுநேரமாக அவனுக்காகவே காத்திருந்திருப்பான் போல… வந்த அந்த புதியவனின் நடவடிக்கையைப் பார்த்து ரிஷிக்கு அப்படித்தான் தோன்றியது…

ரிஷியை நோக்கி வந்த அந்த ஓட்டுநரோ… நடந்து கூட வராமல் கிட்டத்தட்ட ஓடி வந்தான் என்றே சொல்ல வேண்டும்… அவனின் ஒவ்வொரு செயலிலும் ரிஷியை அவன் எஜமானி என சொல்லும் அளவுக்கு அவ்வளவு பவ்யம்…

”யார் இவன்… தன்னிடம் இந்த அளவுக்கு பம்முகிறான்” ரிஷி யோசனையுடன் அவனை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே…

வந்த அந்த முகம் தெரியாதவனோ... ரிஷியின் முன் வேகமாக வந்து நின்று அவன் கைகளில் அலைபேசியை திணிக்க…

திகைப்பு ஒரு புறம்… யோசனை ஒரு புறம்m… கோபம் ஒரு புறமென… அவனைப் பார்த்தபடியே… ரிஷி அலைபேசியை தன் காதில் வைக்க… பேசியது கண்மணியின் தாத்தா… ’நாரயண குருக்கள்’…

----

ரிஷி ’கண்மணி’ இல்லத்துக்கு வந்து சேர்ந்த போது.. கிட்டத்தட்ட இரவு மணி 10….

ஒன்பது மணிக்கெல்லாம்… வீடு திரும்பி வந்து விடலாம் என்று ரிஷி திட்டமிட்டிருக்க… இடையே நாரயண குருக்கள் மற்றும் வைதேகியின் குறுக்கீடு… அவர்களைப் போய் சந்தித்துவிட்டு வந்தததால் சற்று காலதாமதமாகி இருந்தது

அவர்களைப் பற்றி… பவித்ராவைப் பற்றி… நட்ராஜைப் பற்றி… யோசித்தபடியே… உள்ளே வர… அங்கிருந்த மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்தபடி… நட்ராஜ்… ரித்விகா… கண்மணி மூவருமாக காட்சி அளித்தாலும்… ரிஷியின் கண்களோ நட்ராஜிடம் மட்டுமே இருந்தது…

அவன் நினைத்தபடி வந்திருந்தால் நட்ராஜ் உறங்கப் போயிருக்க மாட்டார் என்பது நிச்சயம்… ஆனால் இப்போதோ மணி பத்தாகி இருக்க… ஒரு வேளை நட்ராஜ் உறங்கி இருப்பாரோ… அவரிடம் பேச முடியாதோ என்ற பதட்டத்தில் வந்தவனுக்கு… நட்ராஜ் விழித்துக் கொண்டிருந்ததைக் கண்டு நிம்மதிப் பெருமூச்சை அவனறியாமல் வெளி வந்திருந்தது…

இப்படி ரிஷியின் எண்ணங்களில் நட்ராஜ் மட்டுமே இருக்க… கண்மணியின் எண்ணங்களிலோ அவள் கணவன் மட்டுமே…. அதன் விளைவு… ரிஷி உள்ளே வந்து நுழைந்ததில் இருந்து… அவனை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் என்று சொல்ல வேண்டும்…

அப்படி அவள் பார்த்துக் கொண்டிருக்க காரணம் இல்லாமலும் இல்லை… காரணம் சற்று முன் தான் அவள் பாட்டி வைதேகி அவளுக்கு அலைபேசியில் அழைத்திருந்தார்…

அவளது தாத்தா அழைத்து ரிஷி அங்கு வந்ததையும்… அந்தக் குடும்பத்தின் ஒரே வாரிசான தங்களது ஒரே பேத்தி கண்மணிக்காக…அவள் கணவன் ரிஷியை நம்பி அவர்களது மொத்த குடும்ப சொத்தையும் நாரயண குருக்கள் ரிஷியிடம் நீட்டிய விதத்தையும்… ஆனால் ரிஷியோ எதையுமே கண்ணெடுத்து பார்க்காமல்… நட்ராஜை அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்களா என்று கேட்டதையும்… நாரயண குருக்கள்… அதற்கு மறுத்ததையும்… நட்ராஜை விடுத்து தனக்கு வேறு ஏதும் பெரிதில்லை என்று நாராயண குருக்களிடம் ரிஷி சொல்லி விட்டு வந்ததையும் அப்போதுதான் பேத்தியிடம் சொல்லி இருக்க…

அந்த காரணத்தினாலோ என்னவோ… தன் கணவன் எப்போது வந்தானோ அப்போதிருந்தே கண்மணியின் பார்வை… அவனை… அவனை மட்டுமே தொடர்ந்து கொண்டிருக்க…

தன் விழியாளின் பார்வையை எல்லாம் அறியாமல்…. மூவருக்கும் அருகில் வந்தவன்… தன் இருசக்கர வாகனத்தை நிறுத்தி… தலைக்கவசத்தைக் கழட்டியபடியே…

“சார்… ஒரு ஹேப்பி நியூஸ் சார்… உங்ககிட்டதான் முதல்ல சொல்ல வந்தேன்… தூங்கிருப்பீங்களோன்னு நெனச்சுட்டே வந்தேன்… நல்ல வேளை… நீங்க தூங்கலை… வெயிட் பண்ணுங்க… பைக்கை நிறுத்திட்டு வர்றேன்” என்றவனின் குரலில் அத்தனை குதுகலம்…

பெரிதாக சிரிக்கவில்லை என்றாலும்… ஏதோ ஒன்று பெரிதாக இருக்கின்றது என்பது ரிஷியின் குரலிலேயே தெரிய… கண்மணியும்… ரித்விகாவும் தங்களுக்குள் கண்சைகையாலேயே பேசிக் கொண்டனர்…

“என்னவா இருக்கும் அண்ணி…தெரியுமா உங்களுக்கு” ரித்விகா கேட்க…

கண்மணியோ தனக்கும் ஏதும் தெரியாதென்று தோளைக் குலுக்கி உதட்டைப் பிதுக்க…. இவர்களின் கண்ஜாடைகளுக்கிடையில் ரிஷி அங்கிருந்து அகன்று பைக் நிறுத்துமிடத்திற்கு விரைய…

நட்ராஜிடமிருந்தோ வழக்கமான பாவம் மட்டுமே… அவரிடமிருந்து பெரிதாக ஆச்சரியமோ… என்னவாக இருக்கும் என்ற முகபாவனைகளோ இல்லை….

கிட்டத்தட்ட அவரைப் போலதான் கண்மணியுமே… ஆனால் அவள் தந்தை அளவு இல்லையென்றாலும்…. ரிஷி சொல்லப் போவது என்னவாக இருக்கும் என்ற சிறு யோசனை மட்டுமே அவளுக்குள் இருக்க… பெரிதாக குழம்பாமல் மீண்டும் தன் வேலையில் மூழ்கினாள்…

ஆனால் இந்த இருவருக்கும் மாறாக ரித்விகா தான் அங்கு உணர்ச்சி வசப்பட்டவளாக இருந்தாள்…

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு… தன் அண்ணனின் முகத்தில் அவள் கண்ட சந்தோஷமான துள்ளலைப் பார்த்ததாலோ என்னவோ தெரியவில்லை…

“அண்ணி… வாங்க… வாங்க… அது என்ன… நம்மகிட்ட சொல்லாமல்… நட்ராஜ் மாமாகிட்ட… ஃபர்ஸ்ட்… சொல்லுவாராம்… நாம தான்… இல்ல இல்ல… நீங்கதான் ஃபர்ஸ்ட்… உங்ககிட்ட தான் ஃபர்ஸ்ட் சொல்லனும்… வாங்க வாங்க… எழுந்திருங்க” துள்ளல் பாதி… உற்சாகம் பாதி… உரிமை பாதி என கண்மணியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு இழுத்து நடந்தாள்… தன் அண்ணனை நோக்கி

ரித்விகாவைப் பொறுத்தவரை தன் அண்ணன் அவர்கள் இடத்திற்கு வரும் வரை கூட பொறுமை இல்லை… விசயம் என்னவென்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் மட்டுமே… விளைவு தன் அண்ணியோடு தன் அண்ணன் முன் போய் நிற்க…

அவனோ… இவர்களை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல்… கொண்டு வந்திருந்த கோப்பை வெளியே எடுத்து… அதிதீவிர பாவனையில் அதைச் சரி பார்த்துக் கொண்டிருக்க…

“ஹலோ அண்ணா… அது என்ன ஹேப்பி நியூஸ்… சொல்லு…சொல்லு” என்று ரித்விகா உற்சாகமாக ஆரம்பிக்க…

ஒரு நொடி நிமிர்ந்து பார்த்தான் ரிஷி… அந்தப் பார்வையும் கேட்ட தன் தங்கையை நோக்கி மட்டுமே… மீண்டும் குனிந்தவன்… மீண்டும் கவனத்தை கையில் வைத்திருந்த பேப்பரில் வைத்தபடியே

“உங்ககிட்ட சொல்றேன்னு சொல்லவே இல்லையே… சார் கிட்ட தானே சொல்றேன்னு சொன்னேன்” என்றவன் சொன்ன பாவனையில்… கண்மணி இப்போது தன் பார்வையை கூர்மையாக்க…

கண்மணி ரிஷியிடம் பேசவில்லை… கேட்கவில்லை என்றாலும்… கண்மணிக்கும் விசயம் என்னவென்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் அவள் கண்களிலும் வெளிப்படையாகவே தெரியத்தான் செய்தது… அந்த பார்வையின் வீரியமோ என்னவோ இப்போது ரிஷி மீண்டும் நிமிர்ந்தவனாக…. கண்மணியை ஓரக் கண்ணால் பார்த்தபடியே… தன் தங்கையிடம் பேச ஆரம்பித்தான்

“என்ன.. சொர்ணாக்காவுக்கே… அடியாளா… மிரட்டுறீங்க… ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து”

“அதெல்லாம் விடுண்ணா… எனக்கு… இல்லை இல்லை எங்களுக்கு அது என்ன விசயம்னு சொல்லிட்டு… நீங்க மாமாகிட்ட சொல்லுங்க… ” இடுப்பில் கை வைத்தபடி தன் அண்ணனிடம் மிரட்டும் தோரணையோடு கேட்க…

“முடியாதுன்னு சொன்னா… என்ன பண்ணுவீங்க… ரெண்டு பேரும் “ என்றவன் இப்போது கண்மணியிடம் திரும்பி…

“வீட்ல ஒரு ரவுடி இருக்கலாம்மா… இன்னொன்னுமா… தாங்குமா வீடு” நக்கலாகச் சொல்லியபடியே இருவரையும் தாண்டிப் போக முயற்சிக்க… ரித்விகா தன் அண்ணனோடு எப்போதும் விளையாடும் விளையாட்டுத்தனத்தோடு… சட்டென்று அவனது கையில் இருந்த கோப்பை பறித்துவிட…

ரிஷி தன் தங்கையின் இச்செயலை எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதே உண்மை…

அதே நேரம் ரித்விகா அவனிடமிருந்த பறித்த விதமும் ரிஷிக்கு கோபத்தை ஏற்படுத்த… நொடியில் முகம் மாறியது ரிஷிக்கு…

“ரித்வி” என்று கோபத்தில் குரலை உயர்த்த ஆரம்பிக்கும் போதே… கண்மணி ரிஷி-ரித்விகா இருவருக்கும் இடையே வந்திருந்தாள்… சில நொடிகளே என்றாலும்… ரிஷியின் கோப முகம் கண்மணி உணர்ந்திருக்க… நிலைமையை தன் கையில் எடுத்தவளாக…

“ரித்வி… இது என்ன பழக்கம்… ஒண்ணு சொல்லவா… யாரையும் ஃபோர்ஸ் பண்ணக் கூடாது… நம்ம மதிச்சு நம்மகிட்ட சொல்றவங்ககிட்ட தான் நாம கேட்கனும்…“ சொன்னபடியே ரித்விகாவிடமிருந்த கையில் இருந்த கோப்பை அவளிடமிருந்து வாங்கி ரிஷியிடம் கொடுத்தவள்… ரிஷியையும் பார்த்தபடியேதான் இருந்தாள்…

ரித்விகாவின் கைகளில் எப்போது அந்த கோப்பு எப்போது மாறியதோ… அப்போதே ரிஷியின் முகம் மாறிய விதமும் அவள் நன்றாகவே உணர்ந்தாள்…

ரித்விகா அதைப் பறித்த நொடியில் அவனது முகத்தில் இருந்த இயல்பான புன்னகை மறைந்து படப்படப்பு ஆக்கிரமித்து இருக்க… அதைக் கண்டுகொண்டதால் தான் கண்மணி அந்தக் கோப்பை மீண்டும் அவனிடமே சேர்க்க… அதைக் கைகளில் வாங்கிய உடனேயே ரிஷியின் முகம் மீண்டும் இயல்பு நிலைக்கு திரும்ப… அதையும் கண்மணி உணராமல் இல்லை…

“அண்ணி…ஏன் அதை அண்ணாகிட்ட கொடுத்தீங்க… இப்போ நான் என்ன பண்ண” என்று சிணுங்கிய ரித்விகாவிடம்…

“இப்போ நாம என்ன பண்றோம்னா… மதியாதார் தலை வாசல் மிதியாதேன்னு சொல்வாங்கள்ள… அதை நாம மதிச்சு இந்த இடத்தை விட்டு காலி பண்றோம்” சொன்ன கண்மணியிடம் சிறிதளவு கூட கோபம் என்பது இல்லை… அதற்கு மாறாக… ரிஷியை வம்பிழுக்கும் பாவனையே இருக்க..

ரிஷியும் இப்போது…

“கெளம்புங்க கெளம்புங்க… வாய் தான் சொல்லுது…“ என்று நக்கலோடு சிரித்தபடி சொல்ல…

அதற்கு மேல் கண்மணியும் அவன் முன் நிற்காமல்… ரித்விகாவோடு அவர்கள் வீட்டை நோக்கிப் போக… தங்கை- மனைவியை முன்னால் போக விட்ட ரிஷி… இப்போது கண்மணியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்… விழி அகற்றாமல்

ரித்விகா அறியாமல் இயல்பாக… மீண்டும் அவனிடம் அந்தக் கோப்பை அவனிடம் சேர்த்த மனைவியின் புத்திசாலித்தனம் ஏனோ அவனையுமறியாமல் அவளை பார்க்க வைக்க… அவளோ இவனைத் திரும்பிப் பார்க்காமலேயே போக…

இப்போது ரிஷிக்குள் குழப்பம் வந்திருந்தது…

“வெளிய காட்டிக்கிறாம இருந்தாலும்… நாம சொல்லலேன்னு கோபமா போறாளோ… அவ முகத்தை வச்சு ஒண்ணும் கண்டுபிடிக்க முடியலையே… நாமதான் அவ ரியாக்‌ஷன பார்க்காமல் மிஸ் பண்ணிட்டோமா”

இப்போது கண்மணியின் முகத்தைப் பார்க்க வேண்டும்… அது சொல்லும் உணர்வுகளை ஆராய வேண்டும் போல இருக்க…

“ஹலோ ஹவுஸ் ஓனர் மேடம்… மதியாதார் தலைவாசல் மிதியாதேன்னு சொன்னீங்க… ஆனால் ரிஷி வீட்டுக்குத்தான் போய்ட்டு இருக்கிங்க மேடம்…” வேண்டுமென்றே… கண்மணியைக் கூப்பிட்டு வம்பிழுக்க… கண்மணியும் ரித்விகாவும் இப்போது இவனைப் பார்த்து திரும்ப… கண்மணியின் முகத்தை அவளறியாமல் பார்த்தவனுக்குள்… தான் நினைத்தது போல அவளிடம் கோபம் எல்லாம் இல்லை என்பதை உறுதி செய்து கொண்ட பின் மனம் தானாக நிம்மதி கொள்ள…

இங்கு கண்மணிக்கோ… ரிஷி கேட்டதற்கு உடனடி பதில் கொடுக்க முடியவில்லை…

“அவன் வீடுன்னு சொல்றான்… இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது … ” அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே

“ஹலோ அண்ணா… அது ஒண்ணும் உன் வீடு இல்லை…” ரித்விகா ஆரம்பிக்கும் போதே

“அது உங்க அண்ணியோட வீடுதான்… ஹவுஸ் ஒனர் அவங்களா இருந்தாலும்… வாடகை கொடுக்கிறது நான் தானே… அப்போ அது என் வீடுதான்” வேகமாக ரிஷி முந்திக் கொள்ள…

அவனது தங்கை விடுவாளா என்ன..

“ஹலோ அண்ணா… மிங்கிளான ரெண்டு ஹார்ட் போட்ட ரூம் இருக்கிற வீட்டுக்கு நீ வாடகை கொடுத்தாலும்… நீ இன்னும் சிங்கிள் தான்… உன் வீடு அந்த மாடி ரூம் தான்… அங்க வந்தா மட்டும் தான் நீ எங்கள கேட்கனும்… நீங்க வாங்க அண்ணி போலாம்…. இவர் வீடாம்ல… ஓனர்கிட்டயே என்ன பேச்சு பேசறாரு” என்று ரித்விகா பேசிக் கொண்டே போக…. கண்மணியும் ரிஷியும்தான் வாயடைத்துப் போனார்கள்… அதிலும் ரிஷி அப்படியே நின்று விட்டான்…. தங்கையின் பேச்சில்…

ரிஷியின் முகம் மாறியதில்… ரித்விகாவை… தான் பார்த்துக் கொள்வதாகக் ரிஷியிடம் கூறி… அவனைப் போகச்சொல்லி கண்மணி சைகையாலேயே கூற… ரிஷியும் அதற்கு மேல் ரித்விகாவிடம் பேச்சை வளர்க்கவில்லை… நட்ராஜை நோக்கிச் சென்று விட்டான் ரிஷி…

அவன் அந்தப்புறம் போயிருக்க… கண்மணியின் எண்ணங்கள் முழுவதும்… ரித்விகா அந்த ஃபைலை வாங்கிய போது ரிஷியின் முகம் மாறிய நொடிகளில் தான்… இருந்தது…

”எங்கு ரித்விகா அதைத் திறந்து படிக்க ஆரம்பித்து விடுவாளோ” என்ற பதட்டத்துடன் அவன் பார்த்தது போலவே இருக்க… மனம் அதே சிந்தனையில் உழன்று கொண்டிருந்தது கண்மணிக்கு….

தவறாக நினைக்கமுடியவில்லைதான்… தன் தாத்தா அவரது மொத்த சொத்தையும் அவனுக்கே என்று கொடுத்ததைக் கூட வேண்டாம் என்று அலட்சியப்படுத்தி வந்தவனை… எப்படி தவறாக நினைப்பது… ஆனால் இந்த சின்ன விசயத்திற்கு ஏன் இவ்வளவு பதற்றம் அவனுக்கு… இந்த எண்ணம் மட்டுமே அவளுக்குள்…

கண்மணி இப்படி இருக்க… அங்கு ரிஷியும் நட்ராஜும்… பேசிக் கொண்டிருந்தனர்… மரத்தடியிலேயே…

காரணம் நட்ராஜின் தாயும் தந்தையும் அங்கு தங்கியிருக்க… நட்ராஜோடு தனியாகப் பேச அந்த மரத்தடியே வசதியாக இருந்தது ரிஷிக்கு…

”என்ன சார்… இவ்ளோ பெரிய சந்தோஷமான விசயம் சொல்றேன்… நீங்க இவ்ளோதான் ரியாக்‌ஷன் கொடுக்கறீங்க….” ரிஷி கொஞ்சம் வருத்தமான குரலில் கேட்க…

“சந்தோசம் தான் ரிஷி… கண்டிப்பா நான் மட்டுமே இருந்திருந்தேன்னா… நான் இவ்வளவு பெரிய ஆர்டர்க்கு முயற்சி பண்ணியிருக்க மாட்டேன்… இப்போ நீ இருக்க… அந்த ஒரு காரணத்துக்காக மட்டும் தான்… நீ பார்த்துப்பேன்னு எனக்குத் தெரியும்…” என்றவரின் வார்த்தைகளைக் கவனித்தவனாக…

“சார்… இதெல்லாம் உங்களுக்கு பெரிய விசயமே இல்லைனு தெரியும் சார்… நீங்க ஒதுங்கி இருக்கீங்க… “

ரிஷியின் வார்த்தைகளைக் கேட்ட நட்ராஜிடம் உதட்டில் வெற்றுப் புன்னகை மட்டுமே… கண்களிலோ அந்த வெற்றுப் புன்னகை கூட இல்லை…

“எனக்கு இதெல்லாம் வேண்டாம் ரிஷி… என் பொண்ணு… என் கொழந்தைகிட்ட உண்மையான சந்தோஷத்தை பார்க்கனும்… அது மட்டும்தான் என் சந்தோசம்… அவ்ளோதான்…” என்ற போதே… ரிஷி சட்டென்று அவர் மகளின் பேச்சைக் கத்தறித்தவனாக…

ஆர்டர் விசயமாக அவன் எடுத்த முடிவுகளை எல்லாம் விளக்க ஆரம்பித்தான்…

”கிட்டத்தட்ட 200 பேர்க்கு மேல வேணுமா… எப்படி ரிஷி…” என்ற போதே…

“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன்… நம்ம இடத்தில டெம்ரவரி ஷெட் ரெடி பண்ணிறலாம்… அது மட்டும் இல்லை… லோன்… அன்ட் மெஷினரி ஐட்டத்துக்கெல்லாம் ஏற்கனவே பேசிட்டேன்… நீங்க பண்ண வேண்டியது … இந்த பேப்பர்ஸ்ல எல்லாம் சைன் பண்ண வேண்டியதுதான்… நீங்க பண்ணினால் தான் நான் அடுத்தடுத்த வேலையைப் பார்க்க முடியும்” என்றபடியே… அவரிடம் நீட்ட… அதை வாங்காமல் அவனையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவரிடம்

”என்ன சார்… என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா… இல்ல இந்த வேலையை இவன் முடிப்பானான்னு…”

ரிஷி சொல்லி முடிக்கவில்லை… சட்டென்று அவனிடமிருந்து அந்த பேப்பர்களை வாங்கிய நட்ராஜ்…

“எங்க சைன் போடனும் சொல்லு ரிஷி… உன் மேல நான் வச்சுருக்க நம்பிக்கை எந்த அளவுக்குன்னா” என்று ஆரம்பித்த போதே

“தெய்வமே… உங்க பொண்ணயே எனக்கு கொடுத்துருக்கீங்க… அதானே… சொல்ல வர்றீங்க… ” என்று சிரிக்க… நட்ராஜும் இப்போதும் கலகலவென சிரித்தபடியே… கையெழுத்து போட ஆரம்பிக்கப் போக…

வேகமாகத் தடுத்த ரிஷி…

“சார் சார்… படிச்சுப் பாருங்க சார்” சொன்ன போதே… மீண்டும் நட்ராஜ் அவனைப் பார்க்க.. அதுவும் அர்த்த புன்னகையோடு பார்க்க…

“ஹப்பா… முடியல முதலாளி… உங்க கண்ணையே என்னை நம்பி ஒப்படச்சுருக்கீங்க.. இதுல கண்ணை மூடிட்டே சைன் போடுவேன்னுதானே சொல்லப் போறீங்க…” என்று சொல்லி முடித்தவன் . மனதிலோ ஒரே குதூகலம் தான்…

தன் முதலாளி படிக்கக்கூடாது என்று அதைத்தானே எதிர்பார்த்திருந்தான்… ஆக வந்த காரியம் அவன் நினைத்தாற் போல வெற்றிகரமாக முடியப் போகிறது என்ற பெரும் எதிர்பார்ப்புடன்… நட்ராஜை கையெழுத்து போட வைக்கப் போக…

”ரிஷி” என்று அழைத்தபடியே கண்மணி அங்கு வந்து சேர்ந்தாள்

ரிஷி அந்த நேரத்தில் கண்மணியை எதிர்பார்க்கவே இல்லை என்றே சொல்லலாம்… முகத்தில் அப்பட்டமாகவே அது தெரிய…. அதே நேரம் இரவு உணவுக்காகத்தான் தன்னை அழைக்க வந்திருக்கின்றாள் என்பதும் தெரியாமல் இல்லை.. அதனால்

“டின்னரா… வழக்கம் போல ஹாட் பாக்ஸ்ல வச்சுரு… இதைக் கேட்க வரனுமா” வெளியே அக்கறை போல தெரிந்தாலும் அதையும் மீறி குரலில் எரிச்சல் அப்பட்டமாகவே இருக்க… கண்மணிக்குப் புரிந்தும் அதைக் காட்டிக்கொள்ளாமல்

“சரி… ஆனால் அந்த ரூம்ல லாம் கொண்டு போய் வைக்க மாட்டேன்… நீங்களே வந்து எடுத்துட்டு போங்க...” கண்மணியும் கடுப்போடு சொல்ல… மகளின் வார்த்தைகளில் இருந்த கடுப்பை உணர்ந்தவராக… நட்ராஜ், மகள் - மருமகன் இருவரையும் ஆராய்ச்சிப் பார்வை பார்க்க ஆரம்பிக்க… கண்மணி தன் தந்தையின் பார்வையைப் உணர்ந்தவளாக…

“அது ஒண்ணுமில்லப்பா…” என்று சற்று முன் அவர்களுக்கிடையே நடந்த உரையாடலைச் சொன்னவளாக…

“எங்கள எல்லாம் ஒரு ஆளா மதிச்சு சொல்லலதானே அட்லீஸ்ட் இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டுமாவது… என்னை மதிக்காதவங்க வீட்டுக்கு போக மாட்டேன்… “ என்ற போது.. மகளின் செல்லக் கோபத்தில் சிரித்தவராக…. தன் மகளை கைப்பிடித்து இழுத்து தன் அருகில் அமர வைத்தவருக்கு… முகத்தில் அவரையுமறியாமல் பெருமிதம் வழிந்தோடத்தான் செய்தது… காரணம் ரிஷி நடராஜிடம்தான் முதலில் வந்து சொல்வேன் என்று சொல்லி… சொன்னது மட்டுமல்லாமல் சொன்னது போலவே அவரிடமே அவன் முதலில் சொன்னதால் வந்த பெருமிதம் என்பதை சொல்ல வேண்டுமா என்ன…

’நட்ராஜ் முகத்தில் ஒளிவட்டமே…’

தன் தந்தையின் முகத்தில் தெரிந்த பிரகாசம் கண்மணி கண்டுபிடிக்காமல் இருந்தால் கண்மணி ஆவாளா?… அவரின் அந்த சந்தோசத்துக்கு காரணமான அவளது கணவனை மனதுக்குள் ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்…

ஆனாலும் அந்த ரசிப்பை மனதுக்குள்ளேயே வைத்தபடி…

“சரி சரி நான் கிளம்புறேன்… மாமா மருமகனுக்கு இடையில நான் எதுக்கு” மனதினுள் இருந்த சந்தோசத்தின் அதே அளவில் பொய்க்கோபத்தை தன் கணவனிடம் காட்டி அவனை முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள் கண்மணி…

“இவ்வளவு கோபம் எதுக்குடாம்மா…. உட்காரு…” என்று ரிஷி தன்னிடம் சொன்னவற்றை சொன்னவர்… தன் கையில் இருந்த அத்தனை பேப்பரையும் தன் மகள் கையில் கொடுத்தவர்…

“நீ படிடாம்மா… பாரு… அப்பாக்கு இதெல்லாம் செட் ஆகுமான்னு சொல்லு… “ என்று சொல்ல…

இப்போது தந்தை-மகள் பாசத்தில் ரிஷிதான் மொத்தமாக சோர்ந்து போனான்… அவன் நினைத்து வந்தது ஒன்று… இங்கு நடந்து கொண்டிருந்ததோ வேறு…

என்ன செய்வது… எப்படி தடுப்பது என்று யோசித்தபடியே கண்மணியைப் பார்க்க… அவளோ… கெத்தான பார்வை பார்த்தவளாக ரிஷியைப் பார்த்து புருவம் உயர்த்தியபடி… தந்தையின் அருகில் போய் அமர்ந்தவள்…. கையில் வைத்திருந்த தாள்களை படிக்கவும் ஆரம்பித்திருக்க… நட்ராஜைத் தாண்டி அமர்ந்திருந்த ரிஷிக்கு உள்ளுக்குள் பதட்டமாக ஆரம்பித்திருந்தது…

கண்மணியை எப்படி படிக்காமல் தடுப்பது… என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தவன் அதிக நேரம் எல்லாம் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை….

உடனடியாக தான் இருந்த இடத்தில் இருந்து எழுந்தவனாக… வேகமாக நட்ராஜைத் தாண்டி கண்மணியின் அருகில் போய் அமர்ந்தவன்… கண்மணியின் தோளோடு தோள் உரசியபடி… அவளின் தோள் மீது கை போட்டவனாக… வேண்டுமென்றே அவளோடு சேர்ந்து குனிந்து படிப்பது போல பாவனை செய்தவன்… வேண்டுமென்றே தனது மொத்த தேகமும் அவளோடு உரசும்படி இருப்பது போல மிக நெருக்கத்தில் அமர்ந்து பேச ஆரம்பித்தான் …

“இங்க … இந்த இடம்… பாரு … இது கரெக்டா இருக்கா… “ ஒன்றுமே தெரியாதவன் போல் அவளிடம் சுட்டிக் காட்ட ஆரம்பிக்க… கண்மணிக்கு ரிஷியின் நெருக்கம் வித்தியாசமாகத் தெரிந்தாலும்… முதலில் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை… ஆனால் தன் தந்தை முன் அவனின் நெருக்கம் ஒரு மாதிரியான அவஸ்தையைத் தர… இருந்தும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்… முதல் இரண்டு பக்கங்களை பார்த்து முடித்தவள்… அடுத்த பக்கத்தைத் திருப்பப் போக… அவன் மூச்சுக்காற்று அவள் கழுத்து வளைவில் படும்படி… ரிஷி இன்னும் மிக நெருக்கமாக அவளை ஒட்டி அமர்ந்தவன்… அவளைச் சுற்றிப் போட்டிருந்த கையை அசைத்து… அசைத்து... காகிதத்தில் இருந்த வார்த்தைகளைச் சுட்டிக் காட்டியபடியே பேச ஆரம்பித்தவன்… கணவனாக அவளிடம் அனைத்தும் கடந்தவன் போல உரிமையைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தான் …

முதன் முதலாக கணவனின் உரிமையான தீண்டல்… மனதைத் தீண்டாமல்… தேகம் மட்டுமே உணரும் தீண்டல் போல உணர்ந்தாள் கண்மணி…

கணவன் என்பதாலோ என்னவோ… காதல் இல்லை என்றாலும் கூட அவளுக்குள்ளும் ஹார்மோன்கள் மிக மிக மெலிதாக ரீங்காரமிட ஆரம்பிக்க எத்தனித்தனதான்… கண்மணியும் அதை உணர்ந்தாள் தான்…

ஆனால் அதே நேரம்… அவள் மனதின் எச்சரிக்கை உணர்வால் அடுத்த நொடியே … ஹார்மோன்களின் அந்த சிறு சிலிர்ப்பைக் கூட சிதறடித்தவள்… நிதானமாக தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கோப்பை மூடி வைத்தவள்… தன் தந்தையின் புறம் திரும்ப… ரிஷியும் இதை… இதைத்தான் எதிர்பார்த்தேன் என்பதைப் போல… மெல்ல அவளை விட்டு தள்ளி அமர்ந்தான்…

”அவர் என்ன பண்ணினாலும் கரெக்டா இருக்கும்பா… “ தன் தந்தையைப் பார்த்துச் சொன்னபடியே… ரிஷியிடம் திரும்பாமல் ஃபைலை அவனிடம் திருப்பிக் கொடுத்தாள் கண்மணி… வாங்கியவனுக்குள்ளோ

”ஹப்பா… தப்பிச்சேண்டா… இதை இவளப் படிக்கவிடாமல் பண்ண வைக்கிறதுக்குள்ள… நாம பட்ட பாடு இருக்கே” மனதுக்குள் தன்னை நொந்தபடி… சொன்னாலும்… நிம்மதிப் பெரு மூச்சுதான் அவனிடமிருந்து பெரிதாக வெளிவந்தது என்று சொல்லலாம்…

”எனக்கு தூக்கம் வருதுப்பா… நான் போகிறேன்” என்றவள் குரல் மெலிதாகத்தான் வெளி வந்தது…

சொன்னவள் இப்போது… மீண்டும் ரிஷியை பார்க்க

“எனக்காக வெயிட் பண்ண வேண்டாம்… பாக்ஸ்ல வச்சுரு… இல்லை… நானே வந்து தோசை போட்டுக்கறேன்” என்றவனிடம்

”ஹ்ம்ம்… சரி” என்று மட்டும் சொல்லி விட்டு… அவனை மீண்டும் மீண்டும் பார்க்க

ரிஷியோ… கண்மணியின் முகத்தை… அவள் குரலின் வித்தியாசத்தை எல்லாம் உணரவே இல்லை… அவன் கவனம் கண்மணியிடம் இருந்தால் தானே… உணர்வதற்கு… அவன் கவனம் மொத்தமும் தன் கையில் இருந்த காகிதங்களில் மட்டுமே இருந்தது… அதில் கையெழுத்து வாங்க வேண்டும்… அதுவே அவனது இப்போதைய குறிக்கோளாக இருக்க…

உடனடியாக நடராஜிடம் திரும்பி… அவரிடம் மீண்டும் பேனாவைக் கொடுத்து… அவருக்கு ஒவ்வொரு தாளாக திருப்பிக் கொடுத்து… கையெழுத்து போடச் சொல்ல கொண்டிருந்தவனை… ஒரு நிமிடம்… அந்த ஒரு நிமிடம் மட்டும் இமைக்காமல் பார்த்து நின்ற கண்மணி… அதற்கு மேல் ஒன்றும் பேசாமல் தன் வீட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள்…

ஒன்று மட்டும் உறுதியாக அவளுக்குத் தெரியும்… தன் தந்தை கையெழுத்து போட்டுக் கொண்டிருக்கும் காகிதங்களில்…. எந்த ஒரு அபாயமும் இல்லை என்று…

ஆனால் அதே நேரம் ஏதோ ஒன்றை இப்போது அவர்களுக்கு தெரியப்படுத்த வேண்டாம் என்று நினைக்கிறான் ரிஷி… என்பதும் புரிந்தது…

தன் கணவனை அந்த அளவுக்கு நம்பினாள் கண்மணி …

ஆனால் அதே நேரம்… தான் படிக்கக் கூடாது என்று அவன் செய்த செயல் தான் நெருஞ்சி முள்ளாகக் குத்த… உடனடியாக அவனிடம் அதைப் பற்றி பேச முடிவு செய்தாள் கண்மணி…

தனக்கும் ரிஷிக்கு இடையில் சிறு விசயத்தைக் கூட மனதில் வைத்துக் கொண்டு குழப்பிக் கொண்டு… ரிஷிக்கும் தனக்குமான உறவில் வீண் பிரச்சனைகளை கொண்டு வர விரும்பவில்லை…

காரணம் தன் கணவனின் வாழ்க்கைப் புத்தகத்தின் இப்போதைய பாகம் முழுக்க முழுக்க சோகங்கள் மட்டுமே

அதில் கூடுதலாக தானும் சேரக் கூடாது… எப்போதுமே அவன் தன்னால்… தனது நினைவுகளால் கலங்கக் கூடாது… இதுதான் கண்மணி ரிஷி வாழ்க்கையில் அவன் துணையாக இணையும் போது எடுத்த முடிவு…

ஆம்… தன்னைப் பற்றிய கவலையான நினைவுகளோ…. வருத்தமான எண்ணங்களோ… ஒரு எழுத்தாக… இல்லையில்லை… சிறு புள்ளியாகக் கூட ரிஷியின் வாழ்க்கைப் புத்தகத்தில் இருக்கக் கூடாது… என்பதில் மட்டும் கண்மணி உறுதியாக இருந்ததாள்…

தான் அவனுடைய துணையாக.. பலமாக மட்டுமே அவனோடு கூட இருக்க வேண்டுமே தவிர… அவன் வாழ்க்கையில் தடையாக பலவீனமாக இருக்கக் கூடாது… என்பதே கண்மணியின் எண்ணமாக இருந்தது…

ஆக மொத்தம் ரிஷி என்பவனின் வாழ்க்கையில் கண்மணி என்பவள்… ஆர்ப்பரிக்கும் அலைகடலாகவோ…. சுழன்றடிக்கும் சூறாவளியாகவோ…. ஏன் மெல்லிய நீரோடையின் சிறு சலனமாகக் கூட மாற விரும்பவில்லை… தன்னால் அவன் சிறு துளி அளவு கூட சோர்ந்து போகக்கூடாது…

இன்று மட்டுமல்ல… என்றுமே… அவன் வாழ்க்கையில் இவள் வந்து போன சுவடுகள்… அவனை பெரிதாகப் பாதிக்கக் கூடாது… என அதில் மட்டும் கண்மணி தெளிவாக இருந்தாள்…

தெளிவாகத்தான் இருக்கிறோம்.. இருப்போம் என்று தனக்குள் நினைத்தவளுக்குத் அப்போது தெரியவில்லை… அவனறியாமல்… அவளறியாமல்… அவள் கணவனின் மூச்சுக் காற்றாக அவள் மாறப் போவதை…

தன் கணவனின் சிந்தனைகளின் சிறு பாதிப்பாகக் கூட தன் தாக்கம்… தன் நினைவுகள் இருக்கக் கூடாது என்று நினைத்த ரிஷியின் கண்மணிதான்… ரிஷியின் காதல் கண்மணியாக… அவன் உயிருக்குள் கலந்து அவனை மொத்தமாக ஆட்டுவிக்கப் போகிறாள் என்று தெரியாமல்… இதோ இன்று ரிஷியின் வரவுக்காகக் காத்திருக்க ஆரம்பித்தாள்…

இனி ஒருமுறை கணவன் மனைவி என்ற உறவின் புனிதத்தை இது போல் தன்னைப் பலகீனமாக்கும் ஆயுதமாக உபயோகப்படுத்தும் கேவலமான செயலை தன்னிடம் காட்டக் கூடாது என்பதை அவனிடம் சொல்லி புரிய வைக்க வேண்டும்… வாக்குவாதம் எல்லாம் இல்லாமல் இதமாகவே அவளும் சொல்ல நினைத்தாள்… அதே நேரம் ரிஷியும் கண்டிப்பாக புரிந்து கொள்வான் என்றும் நம்பினாள்…

ரிஷி அந்த நம்பிக்கையைக் காப்பாற்றினானா???