கண்மணி... என் கண்ணின் மணி-21

அத்தியாயம் 21:

ரிஷி அதிகாலை 5 மணிக்கே எழுந்து விட்டான்....... தூங்கினால் தானே எழுந்திருப்பதற்கு…. படுக்கையில் புரண்டு கொண்டிருந்ததில் இருந்து தன்னை மீட்டெடுத்துக் கொண்டவன்… தன் அறையிலிருந்து வெளியேறி மாடிப்படியில் நின்று அந்த அதிகாலை ரம்மியத்தை ரசித்தபடி நேரத்தை கடத்திக் கொண்டிருந்தவனின் கவனத்தை வாசல் தெளிக்கும் சத்தம் திசை திருப்ப... திரும்பிப் பார்க்க... கண்மணி தான் அது...

வந்தவள்.... பரபரவென்று.... வாசல் தெளித்து... கோலம் போட்டு... அதே வேகத்தில் உள்ளேயும் போனவள்... தன் வேலையில் மட்டுமே கவனம் கொண்டிருந்தாள்.... இவன் இருக்கும் பக்கம் எல்லாம் திரும்பவே இல்லை...

ஆனால் ரிஷி... கண்மணி தன்னைப் பார்க்காத வரை நல்லது.. முறைப்பதற்கு வசதி என்ற ரீதியில் அவளையே முறைத்தபடி நின்று கொண்டிருந்தான்.... அங்கு ஒருவன் தன்னை முறைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்ற எண்ணமே இல்லாமல் கண்மணியும் தன் கடமையே கண்ணாக இருந்து… தன் வேலையை எல்லாம் முடித்து உள்ளே போக… இவனோ அவள் தன் கண்பார்வையில் இருந்து மறைந்தால் என்ன… அவள் இருக்கும் திசையே போதும் என்று வகையில் முறைத்துக்கொண்டிருந்தான் இப்போதும்… ஆனால் நேற்றிரவு இருந்த அளவுதான் இல்லை….

காரணம் இல்லாமலும் இல்லை… 4 மணிக்கே கண்மணியிடமிருந்து வந்த குறுஞ்செய்தி… அவள் அனுப்பியிருந்த விதம்... மன்னிப்புக் கேட்ட விதம் என அனைத்தும் இவன் கோபத்தை மட்டுப்படுத்தி இருக்க… இந்த வீட்டையே மாற்றி செல்லும் அளவுக்கு கண்மணி மேல் கோபத்தில் இருந்த ரிஷி… கண்மணியின் ஒரு சில குறுஞ்செய்திகளில் தன் மனம் மாறிய விதத்தை நினைத்து தன் மேல் தான் கோபம் கொண்டிருந்தான்…அந்தக் கோபத்தோடுதான் மனசாட்சியோடும் கோபம் கொண்டு சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தான்

”உன்னை ஒரு பொண்ணு… கன்னத்திலயே அறஞ்சிருக்கா… ஒரு அறையோட நிற்கலை…. உனக்கு மானம் ரோசமே இல்லையா… அவ மன்னிப்பு கேட்டு அனுப்பின ஒரு மெசேஜ்ல கோபமெல்லாம் போயிருச்சா…” மனசாட்சியைக் காறித் துப்பிக் கொண்டிருக்க…

அதுவோ… நான் இன்னும் உன்னுடன் தான் இருக்கின்றேன்… என்ற ரீதியில் அடிமனதில் இன்னும் உயிரோடிருக்க… யாரோ ஒருத்தி அறைந்ததையே துடைத்து தூர தூக்கிப் போட்ட மனசாட்சிக்கு…. தன் உருவமாக இருக்கும் ரிஷியின் வார்த்தைகள் எல்லாம் எம்மாத்திரம்… துடைத்து தூரப் போட்டு விட்டு… திரும்ப இவனுக்கே பதிலடி கொடுத்தது…

“நீ பண்ணினது மட்டும் சரியா என்னா… உனக்கு என்ன உரிமை… அவ கையைப் பிடித்து இழுப்பதற்கு… ஒரு பொண்ணா அவ பண்ணினதுல என்ன தப்பு…” என்று தன் தரப்பு வாதத்தை இவனிடம் வைக்க…

“அந்த ஒரு காரணத்தினாலதான்… நானும் மன்னித்தேன்… மற்றபடி அவள் மெசேஜ் பார்த்தெல்லாம்…. மன்னிக்கவில்லை” என்று இவனும் வீம்பாக நின்றவன்… தன் மனசாட்சியை மீண்டும் தனக்குள் பூட்டியவனாக இருக்க… கண்மணியோ இவன் புறம் திரும்பாமாலேயே போனது அவனுக்கு கடுப்பாகத்தான் இருந்தது…

“ஒருத்தனை நேத்து கன்னம் மாறி மாறி அடிச்சுட்டு… கொஞ்சம் கூட திரும்பிப் பார்க்கிறாளா… திமிரு… விக்கி சொல்கிற மாதிரி இவளுக்கு திமிர் தான் போல… நாமதான் தப்பா நினைத்து வைத்திருக்கோம்”

ஆக மொத்தம் அவள் போனில் மன்னிப்பு கேட்டதாலோ எதுனாலோ… கண்மணி மேல் கோபம் என்பது போய்… திமிர் பிடித்தவள் என்றளவில் இறங்கியிருந்தான் ரிஷி… உடல் அலைச்சல் , மன உளைச்சளையும் மீறி அவமான உணர்வு அவனை நேற்றிரவு உறங்க விடாமல் பாடாய் படுத்தி இருக்க… இப்போது அவமானம் என்ற எண்ணம் போய்... மனதிற்குள் அவனையுமறியாமல் நிம்மதி ஏற்பட்டிருக்க… உறங்க வேண்டும் போல் தோன்றியது ரிஷிக்கு…

தினகரன் மற்றும் வேலனுக்கு தான் தாமதமாக வருவதாக கூறி… நேற்று அவர்களும் அத்தனை மணி நேரம் இவனோடு இருந்த காரணத்தால் அவர்களையும் தாமதமாகவே வர சொல்லிவிட்டு…. கண்ணயர்ந்தான் ரிஷி… வெகு நாட்களுக்குபிறகு அவனுக்குப் பிடித்த அதிகாலை உறக்கம்… ரிஷிக்கு அன்றுதான் கிடைத்தது…

….

தன் தந்தையின் உடல்நிலை சரியில்லாத காரணத்தால்... கண்மணி அன்று வேலைக்கு செல்லவில்லை.. அதிகாலையிலேயே ரிஷி அறைக்குப் போகப் பிடிக்கவில்லை… ஆனால் 6 மணிக்கெல்லாம் தொழிற்சாலைக்கு கிளம்புவன் என்பதால் தன் வீட்டு வாசலிலேயே அவனுக்காக காத்திருக்க… அவனோ வரவே இல்லை… அதே நேரம் தான் அனுப்பிய குறுஞ்செய்திக்கு பதில் வராவிட்டாலும் அவன் பார்த்திருக்கின்றான்… படித்திருக்கின்றான் என்பது தெரிய… எப்படியும் அவன் வரும் போது பைக் சத்தம் கேட்கும் தானே… அப்போது அவனோடு பேசிக் கொள்ளலாம்… மன்னிப்பும் கேட்டுவிடலாம்… என்று தனக்கான அன்றைய வழக்கமான வேலைகளில் தன்னை மூழ்கடித்துக் கொண்டாள் கண்மணி…. இதற்கிடையே நடராஜனை எழுப்பி… அவருக்கான காலை உணவையும் மருந்தையும் கொடுத்து முடித்திருக்க… உட்கொண்ட மருந்துகளின் விளைவால் நட்ராஜ் மீண்டும் உறங்கி இருந்தார்…

கிட்டத்தட்ட... 9 மணி அளவில்... தபால்காரர்… வந்து இவர்கள் வீட்டு தபால் பெட்டியில் ரிஷிக்கு வந்திருந்த தபாலைக் கொண்டு வந்து தர… வீட்டு வேலையில் மூழ்கி இருந்தவள் அப்போதுதான் வெளியே வந்தாள்… பதிவுத்தபால் என்று ரிஷியைக் கேட்க… கண்மணியும் அவன் இருக்கும் வீட்டு முகவரியைச் சொன்னாள்…

தபால்காரர் ரிஷியின் வீட்டை நோக்கிப் போக… கண்மணியும் ரிஷி வருவதற்காக காத்திருக்க… அவனோ வெளியே வந்து அவனுக்கான பதிவுத்தபாலைப் பெற்றபடி மீண்டும் வீட்டுக்குள் சென்றுவிட்டான்… இவள் இருந்த புறம் கூட இப்போது ரிஷி திரும்பவில்லை…

அதே நேரம் ரிஷி… வெளியே கிளம்பத் ஆயத்தமாக இருந்ததைப் போல… கண்மணியின்.. மனதுக்குள்... தோன்ற

“பட்(ட)றைக்கு கிளம்பிட்டாங்களா… இப்போ விட்டா… நைட் லேட்டாத்தான் வருவாங்க.. ” என்று யோசித்தவள்…

“போ கண்மணி… போ போ” என்று அவளை அவள் மனசாட்சி உந்த…

அடுத்த நொடி…. ரிஷி தங்கியிருந்த அறையின் வாசலின் முன் நின்றிருந்தாள் கண்மணி….

இவள் அறைக்கு முன் சென்று நின்ற அதே நொடி… ரிஷியும் கதவைத் திறந்து… ஒரு கையில் ஹெல்மெட், இன்னொரு கையில் தோளில் மாட்டும் பேக்… என ரிஷி இரு கையிலும் பொருள்களை வைத்தபடி வெளியே வர நினைக்க… கண்மணியைப் பார்த்தான் தான் அவனும்…. ஆனாலும் பேசவில்லை….

கதவுக்கும் மாடிப்படியின் சுவருக்கும் இடையில் ஒருவர்தான் நிற்க முடியும்... இரண்டு பேர் என்றால் கொஞ்சம் கஷ்டம் தான்... அப்படிப்பட்ட இடத்தில் ஏற்கனவே கண்மணி நின்று கொண்டு இருக்க... ரிஷி அறையை விட்டு வெளியே வந்து கதவை பூட்ட நினைத்தால் கண்மணியின் மீதுதான் மோதிக் கொள்ள நேரிடும்....

அதனால் கதவைப் பூட்டாமல் வெளியே வராமல் அறையின் நிலைப்படியிலேயே நின்றபடி கண்மணியை என்னவென்று என்பது போல் பார்க்க... அவனின் அந்தக் கோபம் என்னமோ பள்ளி செல்லும் சிறுவனின் கோபம் போல… மனதில் வஞ்சம் இல்லாத போல் கண்மணிக்குள் இருக்க… அதுவே கண்மணிக்கு மனதினுள் நிம்மதியை வார்க்க…

அதே நிம்மதியில்…. கண்மணி தன் வழக்கமான புன்னகையின் அளவை இன்னும் கொஞ்சம் அதிகரித்து...

“குட்மார்னிங்க்” என

ரிஷி.... அதற்கு பதில் கூற வில்லை.... ஆனால் அதற்கு பதிலாக.... தன் மணிக்கட்டில் இருந்த கைக்கடிகாரத்தை திருப்பிப் பார்த்து

“இன்னைக்கு டேட் என்ன... ஃபைவா...” என்றான் நக்கலாக... அவன் எதற்காக அப்படி கூறுகிறான் என்பது புரிந்த மாத்திரத்திலேயே கண்மணியின் முகம்... சற்று முறைப்புடன் கூம்ப...

அவள் கூம்பிய முகம் தந்த திருப்தியோடு…

“இல்ல ஐந்து தேதிக்குள்ள வாடகை தரலைனாத்தானே.... நீ வாடகை வசூலிக்க அந்தந்த வீட்டுக்கு போவ.... அதுனாலதான் கேட்டேன்... நீ கரெக்டாத்தான் இருப்ப.... நான் காலெண்டர்லாம் பார்க்கவே தேவையில்லை… என் வீட்டுக்கு வந்திருக்கேன்னா இன்னைக்கு டேட் ஃபைவ் தானே” என்றவன் குரலில் டன் டன்னாக நக்கல் கொட்டிக் கிடந்தது...

“ஹலோ.... ஹலோ… நிறுத்துறீங்களா.... போன வாரம் வாடகை கொடுத்த உங்களுக்கு அது ஞாபகம் இல்லையா... நானும் நம்பிட்டேன்...” என்று அவனின் குத்தலுக்கு.. பதிலாக அதே தொணியில் இவளும் கூற...

“பின்ன எதுக்கு… இந்தப் பக்கம்... மணியோசை ஒலிக்குது” என்று கடுப்பாக முகத்தை வைத்து கேட்ட போதும் ரிஷிக்குமே நேற்று இருந்த கோபமெல்லாம் வடிந்துதான் போய் இருந்தது....

“நேத்து வீட்டையே மாத்தலாமானு யோசிச்சவனாடா நீ... இப்போ இப்படி பேசிட்டு இருக்க... இதுதானடா உன் கோபத்தோட இலட்சணம்” என்று மனதின் குரல் எங்கோ ஒலிக்க… அதற்கு பதில் சொல்லாமலேயே மீண்டும் பூட்டி வைத்தவன்... கண்மணியைப் பார்த்து....

“எக்ஸ்கியூஸ்மி! ஹவுஸ் ஓனரம்மா.... நான் கம்பெனிக்கு போகனும்.. . சோ… வீட்டைப் பூட்டனும்... அதைச் செய்யனும்னா... நீங்க அடுத்தபடில இறங்கி நிற்கனும்... இல்ல... மேல ஏறனும்... எனக்கு லேட் ஆகிருச்சு... ” என்றபடி கண்மணி நகர்வதற்காக்க் காத்திருக்க...

கண்மணியோ....

“மேல மொட்ட மாடிக்கு போக நான் வரலை.... உங்ககிட்ட பேசனும் தான் வந்தேன்...” என்று தன் குரல் உயர்த்தலை எல்லாம் அடக்கி பவ்யமாகக் கூற...

“என்கிட்ட..... என்கிட்டயா… நேத்து நடந்தது எல்லாம் அம்மணிக்கு மறந்து போயிருச்சா என்ன… ” என்றவன் குரலில் இத்தனை நேரம் இருந்த நக்கல் போய் இப்போது கோபம் எட்டிப் பார்க்க... அதே வேகத்தில்...

“என்னவோ…. ஆனா எனக்கு உன்கிட்ட பேசலாம் டைம் இல்லை... ஏற்கனவே ரெண்டு மணி நேரம் ப்ரடொக்‌ஷன் கட்… அதுனால… ஈவ்னிங் பார்க்கலாம்... இப்போ இடத்தைக் காலி பண்ணு” ரிஷி தன் கெத்தைக் கண்மணியிடம் காட்ட…

“இவன் என்ன ரொம்ப பண்றான்.. நேத்து நாம பண்ணினது தப்புனு சாரி கேட்க வந்தா..... இந்த திமிர் பண்றான்... என் வீட்ல இருந்துகிட்டே... என்னையே இடத்தைக் காலி பண்ணூன்றான்… என்கிட்டயே ப்ரொடக்‌ஷன் லாஸ் பற்றி பேசுகிறான்… லொள்ளுதான் இவனுக்கு.... கண்மணி... சாரிய கேட்டுட்டு.... போய்க்கிட்டே இரு....” தன் மனதுக்குள் பேசிக் கொண்டிருக்க...

தன்னையே பார்த்தபடி யோசித்துக் கொண்டிருந்த கண்மணியின் முன் சொடக்கிட்ட ரிஷி

“மிஸ்.... வழி இந்தப்பக்கம்”... ஒட்டு மொத்த நக்கல் சேர்ந்த அவள் வீட்டை நோக்கி கைகாட்டினான் ரிஷி...

இப்போது கண்மணி... தன் கைகளை... மார்புக்கு குறுக்காகக் கட்டியபடி...

“யெஸ் பாஸ் வழி அந்தப்பக்கம் தான்... கொத்தனார் கிட்ட இந்தப் பக்கம் வாசல் படி வைக்கச் சொன்னதே நான் தான்... தெரியாதா எனக்கு... எனக்கு எப்போ போகனும்னு தோணுதோ நான் அப்போதான் போவேன்… முடிந்தால் கதவைப் பூட்டிட்டு போகலாம் நீங்க...” என்று வீம்பாக நிற்க...

ரிஷி முறைத்தான்...

“என்ன வேணும் உனக்கு இப்போ” தானாகவே சமாதானத்துக்கு வந்தான் ரிஷி…

“சாரி தான் வேண்டும்... தருவீங்களா.... என்று கிண்டலாகச் சொன்னவள்...

தாமதிக்காமல் அடுத்த நொடியே... கிண்டல் பேச்சை எல்லாம் தூக்கித் தூரப் போட்டுவிட்டு தன் மன்னிப்பை உளப்பூர்வமாகச் சொல்ல ரிஷியின் மனமும் தாமதிக்காமல் நெகிழ்ந்தது அவளின் மன்னிப்பில்...

இருந்தும்...

“நேற்று அவ்வள தூரம் பண்ணிட்டு…. இப்போ சாரி கேட்டால்... எல்லாம் சரி ஆகிடுமா…. உடனேலாம் மன்னிக்க முடியாது.... கிட்டத்தட்ட 10 மணி நேரம் மன உளைச்சலை எல்லாம் 1 செகண்ட் சாரி ஈடு கட்ட முடியாது...” அறைந்ததை நேரடியாகச் சொல்லாமல் ரிஷி முறுக்க...

“சாரி சொல்லாம இருக்கிற வரைதான் என் பிரச்சனை... மனப்பூர்வமா சொல்லிட்டேன்... அதுக்காக என்னையும் அறஞ்சுக்கங்கனுலாம் என் கன்னத்தைக் காட்ட மாட்டேன்… அந்த இடத்தில யாரா இருந்திருந்தாலும்… நான் அடித்திருப்பேன்தான்… ஆனால் இந்த மன்னிப்பு நீங்கன்றதுனால மட்டுமே… எங்க அப்பாக்கு உதவி பண்ணுனீங்கதான்… ஆனா இதுனாலதான் நாங்க உன்னைத் தேடினோம்னு எடுத்த எடுப்பிலேயே சொல்லிருந்தால் இவ்ளோ பிரச்சனை இருந்திருக்காது… ரெண்டாவது… நான் போற இடம்… வருகிற இடமெல்லாம் சொல்கிற அளவுக்கு நான் உங்ககிட பழகலைனு நினைக்கிறேன்…” என்று நேருக்கு நேராகப் பார்த்துச் சொன்னவள்

”இனி மன்னிக்கிறது மன்னிக்காதது... அது உங்க பிரச்சனை…” என்று சாதாரணமாகச் சொன்னபடி.. கொஞ்சமே கொஞ்சம் முக வாட்டத்துடன் கண்மணி கீழே இறங்கப் போக...

ஆனால் அவள் முகவாட்டத்துடன் இறங்கிப் போவதைப் பார்த்து “சரி சரி... உன் சாரிய அக்செப்ட் பண்ணிக்கிறேன்...” சட்டென்று சொன்னான்....

ஆனாலும் குரலில் இன்னும் அதிருப்தி மிச்சமிருக்கவே செய்தது…

அவன் பாவனையில் கண்மணி இப்போது கன்னக்குழி விழ நன்றாகவே சிரிக்க... அவளின் மலர்ந்த முகத்தின் பிரதிபலிப்பு ரிஷியின் முகத்திலும் இப்போது வர.... அதே புன்னகையோடு...

“நகரு...” என்றபடி... கதவைப் பூட்ட திரும்ப...

கண்மணி ரிஷியின் தேகம் தன் மேல் படாமல்... நகர்ந்து அடுத்தபடியில் நின்றவள்....

கையில் இருந்த ஹெல்மெட்., பேக் எல்லாவற்றையும் கீழே வைக்க போன ரிஷியிடமிருந்து.. அனிச்சையாக கைநீட்டி அவற்றை வாங்கிக் கொள்ள...

ரிஷியும்.... மறுக்கவெல்லாம் இல்லை… இவனும் அனிச்சையாகவே அவற்றை அவள் கையில் தந்து விட்டு தன் வீட்டுக் கதவைப் பூட்ட... கண்மணி தன் கையில் வைத்திருந்த ரிஷியின் பொருட்களோடு இறங்க.... ரிஷி பூட்டியதை ஒருமுறை சரிபார்த்துவிட்டு..... அவளைத் தொடர்ந்தான்...

“மணி.... சார் என்ன பண்றாரு...”... படியில் இறங்கிக் கொண்டே கேட்க...

நடராஜனைப் பார்த்து பேசிவிட்டுப் போகலாம் என்று நினைத்திருந்ததால்.. ரிஷி அவரை பற்றி விசாரித்தான்...

“டேப்லெட் போட்டுட்டு தூங்கிட்டு இருக்காங்க” கண்மணி பின்னால் திரும்பாமலேயே சொல்லிக் கொண்டே இறங்க... அதைக் கேட்டுக் கொண்டே....

“அப்புறம்… நீ என்ன இன்னைக்கு ஸ்கூலுக்கு டிமிக்கி போல...” பள்ளிக்கு செல்லாமல் மட்டம் போட்ட குழந்தையிடம் கேட்பது போல குறும்பாகக் கேட்டான்.... கண்மணி சுடிதார் அணிந்திருந்ததால்...

திரும்பி முறைத்தவள்... பதில் சொல்லாமல்... நேராக ரிஷி பைக் நிறுத்துமிடத்தில்தான் போய் நின்றாள்......

“போனா போகுதுனு... ஒரு ஹெல்ப் பண்ணினால்.... பைக் ஸ்டாண்ட் வரை தூக்க வச்சுட்டீங்க” என்று அலுத்தபடி... கண்மணி அவனிடம் தன் கையில் இருந்த பையை அவனிடம் கொடுக்க...

“சாரி கேட்டதானே.... நீ கேட்டப்ப 5 % அக்செப்ட் பண்ணி இருந்தேன்... இவ்வளவு ஹெல்ப் பண்ணிருக்க... 25 % அக்செப்ட் பண்ணி இருக்கேன் இப்போ....”

ஏதோ போனால் போகிறதென்று போட்டுக் கொடுப்பது போல ரிஷி தன் மன்னிப்பின் அளவை நீட்டி பேசிக் கொண்டிருக்க...

இப்போது கண்மணியோ… தன் கையில் இருந்த அவனின் ஹெல்மெட்டை ஆராய்ச்சி பண்ணிக் கொண்டிப்பது போல் பாவனை புரிய...

தன்னுடைய ஹெல்மெட்டை எதற்கு இப்படி சுற்றி சுற்றிப் பார்க்கின்றாள்… புரியாமல் அவளைப் பார்த்தான் ரிஷி...

உதட்டைச் சுழித்த கண்மணி…

“இந்த ஹெல்மெட்டை எதுக்கு பார்க்கிறேனு பார்க்கிறீங்களா..... இது ஒருத்தவங்களோட உயிர் காக்குற கவசம்னு சொல்வாங்க..... ஆனா ரிஷினு ஒரு பையனோட உயிரை இதை யூஸ் பண்ணி கண்மணின்ற பொண்ணு போட்டுத் தள்ளிட்டானு நியூஸ் வந்தால்.... நாளைக்கு இந்த ஹெல்மெட்டுக்கு ஒரு அவமானம் வந்திருமோனு… அதுக்கு இருக்கிற பேர் போயிருமோன்னு யோசிச்சுட்டு இருக்கேன்… அவ்வளவுதான் ரிஷி சார்” அலுங்காமல் சொன்னாள் கண்மணி...

அவள் அலுங்காமல் சொன்ன வார்த்தைகளில் ’ஆ’ வென்று அதிர்ச்சியாக பார்த்தவன்.. பின் பொய்யான திகிலோடு

“அம்மா தாயே... பர தேவதையே….. விஜய சாந்தியே... என்னை நம்பி.... 3 உயிர் இருக்குது....” இவன் பதறிய போதே...

கண்மணி மனதுக்குள்

“அம்மா, இரண்டு தங்கை.. அவன் லவ்வர்... நாலுன்னு தானே சொல்லனும்... ஒருவேளை ஓருயிர் ஈருடல்ன்ற கணக்குல மூன்றுனு சொல்கிறானோ” தன் வருங்கால பதி சரியாகச் சொன்ன கணக்கைத் தனக்குள் தவறாக்கி சரி செய்து கொண்டாள் ரிஷியின் வருங்கால சரிபாதி

“அதுனால” இப்போதும் ஹெல்மெட்டை அலட்சியமாக ஆராய்ச்சி செய்தபடியேதான் கேட்டாள் கண்மணி

“அதுனால… என்ன சொல்ல வருகிறென்னா... என் கடமையெல்லாம் முடிச்சுட்டு வருகிறேன்... அதுக்கு பின்னால... இந்த ரிஷியோட உயிரை உன் கையில ஒப்படைக்கிறேன்... அப்புறம் என் உயிரோட விளையாடலாம் மணி அக்கா” என்று சிரித்தபடி சொல்ல

“அப்படிங்களா ரிஷி சார்”

“ஷ்யூர் மணி அக்கா”

“வாக்கு மாறக் கூடாது ரிஷி தம்பி” கண்மணி விடுவாளா என்ன.... அவளும் அவன் பேசிய விதம் மாறாமல் பேச...

“என்னாது தம்பியா…” என்று ரிஷி அதிர்ந்தவனாக கண்மணியை நோக்க

“அண்ணான்னு சொன்னாத்தானே உங்களுக்குப் பிடிக்காது” கண்மணியும் அவனைப் புரிந்து சொல்ல

இப்போது அவனையுமறியாமல் ரிஷி என்பவன் வெளியே வந்திருந்தான்…

“ஹலோ மேடம்… தம்பி… அண்ணா எல்லாம்… ஒரே கேடர்ல தான் வரும்… இந்த வேர்ட்லாம் என் தங்கச்சிங்களைத் தவிர வேறு யார் சொன்னாலும் எனக்கு கொஞ்சம் அலர்ஜிதான்…” என்றபடியே ஹெல்மெட்டை அவளிடமிருந்து தன் வசம் கையகப்படுத்தியவன்.... அதை மாட்டியபடி... பைக்கை கிளப்ப... புன்னகை முகமாக கண்மணியும் தன் வீட்டை நீக்கி போக....

காம்பவுண்ட் வாசல்வரை போன ரிஷி.... அரை வட்டமடித்து அவள் முன் மீண்டும் வந்து நின்று தன் பைக்கை ப்ரேக் போட்டு நிறுத்த...

அவனின் எதிர்பாராத செயலில் கண்மணி திடுக்கிட்டு அவனைப் பார்த்து விழிக்க...

“சாரி சொல்லனும்னு தோணின உனக்கு.... நேத்து எங்க போனேன்னு சொல்ல மனசு வரலைல.... ஜஸ்ட் தோணுச்சு கேட்டேன்... ஆனால் இதுக்காக நீ பதில் சொல்லனும்னு அவசியம்லாம் இல்லை... நான் வருகிறேன்” என்றவன்... மீண்டும் வேகமாக பைக்கைத் திரும்ப.... கண்மணி அப்போதும் மௌனமாக இருக்க... ரிஷியும் அங்கேயேதான் நின்றிருந்தான் இவள் புறம் திரும்பாமல்.... ஆக்ஸிலேட்டரை முறுக்கியபடியே...

சொல்ல வேண்டாம் என்று வாய் சொன்னாலும்… பதில் வேண்டும் என்பது போல அங்கேயே ரிஷி நிற்க…

கண்மணி ஒரு நொடி யோசித்தாள்…

ரிஷியை நோக்கித் திரும்பி... அவன் பைக் கீயையைத் தொட்டு உறுமிக் கொண்டிருந்த அவன் வண்டியை ஆஃப் செய்தவள்..

முந்தின நாள் இரவு... கார் ஆக்ஸிடெண்டில் மாட்டிக் கொண்ட ஒரு குடும்பத்தை மருத்துவமனையில் சேர்த்ததாகவும்... அதிலும் நிறைமாத கர்ப்பிணியும்... அந்த விபத்தில் மாட்டிய நிலையையும்... அதன் பின் அந்தப் பெண்ணுக்கு பிரசவமும் நிகழ்ந்த விதத்தையும் சொல்லி.. அதனால் தான் தாமதம் ... என கண்மணி சொல்லி முடிக்க... கேட்ட ரிஷி அவளிடம்...

“அதெல்லாம் சரிதான்.... ஆனால் ஒரு போன் பண்ணியிருக்கலாமே.... இந்த அளவு டென்ஷன் தேவையா”

“நான் அப்பாக்கு மெசேஜ் பண்ணினேன்... கால் பண்ணியிருந்தேன்... அவரும் எடுக்கலை… நீங்களும் எதையும் பார்க்கலை.... அதுக்கப்புறம் என்னோட மொபைல் வேற ஸ்விட்ச் ஆஃப்.... சோ என் மேல தப்பில்லை....”

“அதுசரி என் மேலதான் தப்பு.... உன் அளவுக்கு நான் புத்திசாலி இல்லைதான்...” என்று கிண்டல் தொணியோடு சரண்டரானவன்...

“உன் தாத்தாகிட்ட” என்று ஆரம்பித்த போதே...

“தாத்தா வீட்ல என்னைப் போய் தேடின அதிபுத்திசாலி நீங்க தானா.... என் கூட வந்த போலிஸ் அவர் உபயம் தான்.... உடனடியா விசாரிச்சு நான் எங்க இருக்கேனு கண்டுபிடிக்கச் சொல்லி... ஹாஸ்பிட்டலுக்கே அனுப்பி வச்சிருந்தாரு...” என்ற போது

“ஹ்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.... பாசக்காரத் தாத்தா தான்.....” என்று இகழ்ச்சியாக நிறுத்தியவனுக்கு அர்ஜூன் மனதில் தோன்ற… அவனைப் பற்றி கேட்க நினைத்தான்....

ஆனால் மறுநொடியே...

“கேட்டுட்டாலும் இவ அப்படியே சொல்லிடுவா.... தேவையில்லாததுல மூக்கை நுழச்சு உன் மூக்கை நீயே உடச்சுக்கனுமா… இவ்வளவு தூரம் மணி அக்கா சொன்னதே அதிகம்… நேத்து உனக்கு விட்ட அறைனால பாவம் பார்த்து பேசிட்டு இருக்கா உன்கிட்ட… ஓவர் அட்வாண்ட்டேஜ் எடுத்து மறுபடியும் புண்ணாக்கிக்காதா… விடு ஜூட்” தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டு,,,

“பை… சார் எழுந்தால் போன் பண்றேன்னு சொல்லு… இன்னைக்கு ரெஸ்ட் எடுக்கச் சொல்லு… நான் பார்த்துக்கிறேன் எல்லாவற்றையும்” என்று மட்டும் சொல்ல......

இப்போது கண்மணியின் முகம் சட்டென்று சுருங்கியிருந்தது.... காரணம் அவள் நினைவுகளில் அர்ஜூன் வந்து போனதால்… ரிஷியோடு சமாதானமாகப் பேசி அவன் கோபத்தைக் குறைத்து… இதோ அவனோடு சகஜமாகப் பேசிக் கொண்டிருப்பவளால் ஏனோ அர்ஜூனோடு பேசி அவன் கோபத்தைக் குறைக்க முடியவில்லையே…

அர்ஜூனும்… கண்மணிக்கு எந்தவித ஆபத்துமில்லை… பத்திரமாக இருக்கின்றாள் என்று தெரிய வந்தவுடன்… திட்டமிட்டமிட்டபடி விமானபயணத்தையும் ரத்து செய்யாமல்…. அவனும் நேற்றே கிளம்பிவிட்டான்…

அர்ஜூன் கோபத்தோடேயே கிளம்பிப் போய் விட்டான் என்று தோன்றியது கண்மணிக்கு… காரணம் அர்ஜூன் எவ்வளவு சண்டை என்றாலும்… இவளுக்கு மொபைலில் மெசேஜ் செய்யாமல் போக மாட்டான்… ஆனால் நேற்று எதுவுமே சொல்லாமல் போய் விட்டான் என்றால் என்ன அர்த்தம்… அந்த கவலையில் முகம் சோர்ந்து வாட...

ரிஷி அதையெல்லாம் கவனிக்க வில்லை.... கண்மணியிடமிருந்து விடைபெற்றவன்..... அடுத்த நொடியே அம்பில் இருந்து புறப்பட்ட நாண் என பறந்திருந்தான்....

---

இரண்டு வாரங்கள் கடந்திருக்க..

அன்று உறக்கமே இல்லை ரிஷிக்கு… எப்போது அதிகாலை நான்கு மணி வரும் என்று உறங்காமலேயே விழித்திருந்தான்… வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு.... சந்தோஷமான விழிப்பு.... அவன் அன்னை லட்சுமி நேற்று போன் செய்து இன்று வருவதாக சொன்னதிலிருந்து... அவனுக்கு உள்ளம் கொள்ளாத பூரிப்பு.... தன் தாய் தன் பட்டமளிப்பு விழாவிற்கு வருவார்கள் என்று அவன் எதிர்பார்ப்பெல்லாம் வைத்திருக்கவில்லை…

ஆம் அன்று தபாலில் வந்திருந்தது… அவன் கல்லூரி பட்டமளிப்பு விழாவிற்கான அழைப்பிதழ்தான்… அந்த வாரத்தின் ஞாயிற்றுக் கிழமையில்… சொந்த ஊர் சென்று….விழா அழைப்பிதழைக் கொடுத்துவிட்டு அன்றே திரும்பியும் வந்திருந்தான்…

எப்போதுமே ரிஷி இதைத்தான் பழக்கமாக வைத்திருந்தான்… அதாவது இந்த ஐந்து வருடங்களில் ஒரு மாதம் விட்டு ஒரு மாதம் சனிக்கிழமை இரவு தன் சொந்த ஊருக்குச் சென்று…ஞாயிற்றுகிழமை மாலை திரும்பி விடுவான்… மகி,ரிதன்யா மற்றும் ரிஷி மட்டுமே கெஞ்சுவார்கள் இவனை இருக்கச் சொல்லி… லட்சுமி மகனை வரும் போதும் கண்டு கொள்ள மாட்டார்… போகும் போதும் கண்டு கொள்ளமாட்டார்… தன் பிடிவாதத்தை அவர் மாற்றிக் கொள்ளவே இல்லை… இத்தனை வருடங்களில்… முதல் சில வருடங்கள் என்னென்னவோ சொல்லி தன் தாயைச் சமாதானப்படுத்த எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாம் வீணாகப் போக… அதன் பின் விட்டு விட்டான்... அவர் பேசா விட்டாலும் இவன் மட்டுமே பேசிவிட்டு வந்து விடுவான்… இலட்சுமியின் பதிலை எல்லாம் எதிர்பார்க்காமல் வாழப் பழகிக் கொண்டான் என்றே சொல்ல வேண்டும்

நேற்று முன் தினம் வரை அவன் தாயிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் வரவில்லை... இவனும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை....

இவன் என்ன பல்கலைகழகத்திலேயே முதன்மையான மாணவனாக தங்கப் பதக்கம் வாங்கப்போகிறானா என்ன… அன்னை வராதது பற்றி நினைத்து வருத்தமெல்லாம் படவில்லை.... அதை விட்டு விட்டான்....

ஆனால் அதேநேரம்… ஆசையோடு… பெரும் எதிர்பார்ப்போடு தன் தாயிடம் அந்த அழைப்பிதழை நீட்டியபோது… அவன் தாயோ அழைப்பிதழைக் கையில் வாங்காமல் அலட்சியம் செய்தது… துக்கத்தைத் தர… அது மட்டுமே பெரிய கவலையாக இருக்க… அது கூட இந்த ஒரு வாரத்தில் காணமல்தான் போய் விட்டிருந்தது… ரிஷியைப் பொறுத்தவரையில் எந்தக் கவலையும் அவனை பெரிதாக ஆட்கொள்ளாமல் அதைக் கடந்து வர பழகியிருந்தான்… இல்லையில்லை பழக்கப்படுத்திக் கொண்டான்… என்றே சொல்ல வேண்டும்….

இப்படி இருக்க… நேற்று லட்சுமி போன் செய்து அவனது கல்லூரியில் நடக்கும் பட்டமளிப்பு விழாவிற்கு கலந்து கொள்ள வருவதாகச் சொல்ல.... அவன் உள்ளம் உற்சாகத்தில் கொப்பளித்தது... உண்மையைச் சொன்னால் கையும் ஓடவில்லை… காலும் ஓட வில்லை… அந்த அளவு துள்ளலாக இருந்தான்…

இருந்தும் ஒரு சின்ன வருத்தம் அவனுக்குள் அவன் உற்சாக அலையை மிதப்படுத்தத்தான் செய்தது... ஒருவேளை தன் தாய்க்கு.... சந்தேகமோ... தான் கல்லூரிப் படிப்பை வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்டோமா இல்லை பொய் சொல்லுகிறோமா என்ற நினைவில் அதை உறுதிப் படுத்தத்தான் வருகிறார்களோ...

எதுவாக இருந்தாலும்... தான் அதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.... என்ற உறுதி பூண்டவனாக.... எழுந்தவன்.... தன் பைக்கை வீட்டிலேயே விட்டு விட்டு... பஸ் பிடித்து ஸ்டேஷன் போய்ச் சேர்ந்தான்...

அதிகாலை 4.00 மணி... கோடை காலம் என்றாலும்… அதிகாலை என்பதால் இலேசாக குளிர் இருக்கத்தான் செய்தது தன் அன்னை வரும் இரயிலுக்காக காத்திருந்தான் ரிஷி இரயில்வே ஸ்டேஷனில்

…

லட்சுமி நடைமேடையில் இறங்கி தன் பெட்டிகளை இறக்கி வைத்தபடி.... பார்வையை சுழற்றி தன் மகனைத் தேட... ரிஷியும் அவரை நோக்கித்தா வந்து கொண்டிருந்தான்...

அன்னையைப் பார்த்தபடியே வந்த ரிஷி… தன் தாய் தன்னைத் தேடி... தன்னைக் கண்டு கொண்டது உணர்ந்தவன்.... தான் அங்கு வருவதாக சொல்லி தன் அன்னையை அங்கேயே நிற்குமாறு தன் கைகளை காட்டியவன்.... தன் நடையின் வேகத்தை மட்டும் அதிகரிக்க...

லட்சுமி தன் மகனின் வளர்ச்சியை அந்த நொடியில் உணர்ந்தார்....

இதற்கு முன் வந்திருந்த போதெல்லாம்... தன்னைப் பார்த்தவுடன்.... துள்ளளுடன் ஓடி வந்து.... தன் அருகில் நிற்பவனின் இன்றைய நிதானம்...... அவருக்கு புரிந்த போது..... ஒரு புறம் தன் மகனை ஆண்மகனாக கம்பீரமாக உணர்ந்த போதும்.... வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு இன்றுதான் மகனை அதிக நேரமாகப் பார்க்கின்றோமா என்ற குற்ற உணர்வும் அவருக்கு வந்து போக… அதேநேரம் பிறந்ததில் இருந்து அவனிடம் தான் உணர்கின்ற ஏதோ ஒன்று அவனிடம் இன்று குறைவதாகவேத் தோன்றியது…

அந்த ஏதோ ஒன்று என்னவென்றும் அவன் அவரை அருகில் நெருங்கி வர வர புரிந்தது… ரிஷியின் முகத்தில் எப்போதுமே விளையாட்டுத்தனமான… குறும்புத்தனமான புன்னகை நிலையாகவே இருக்கும்… யார் என்ன சொன்னாலும் பதிலுக்கு உடனடியாக கவுண்டர் கொடுத்து… பதிலடி கொடுக்காவிட்டாலும் கேலி கிண்டல் என சிரித்த முகமாகவே இருந்த ரிஷியின் முகத்தில் அது சுத்தமாக மறைந்திருந்தது… ஒரு மாதிரியான் இறுகிய முகத்தோடே இருப்பது போலத் தோன்ற… 25 வயதுக்கும் மீறிய முதிர்ச்சியை அவன் முகத்தோற்றம் பிரதிபலிக்க…

யோசனையோடு பார்த்தபடி அவர் இருக்க…. ” அம்மா” என்றழைத்தபடி அவர் அருகில் ரிஷி வந்து நின்றான்…

அவனின் குரலில் அவரின் மகன் ரிஷி என்பவன் லட்சுமியை விட்டு வெகு தூரமாக போனது போல் உணர்வு…

இந்த ஐந்து வருடங்களில்… ஏன் தோன்ற வில்லை என்று தெரியவில்லை… ஏன் இப்போது தோன்றுகிறது என்று தெரியவில்லை…

கணவனை இழந்த போது பரிதவித்த அதே உணர்வு இப்போதும்… தான் பார்த்து வளர்த்த தன் மகன் ரிஷியை இழந்துவிட்டோமோ என்ற பரிதவிப்பு சட்டென்று அவருக்குள் தோன்ற

வளர்ந்த குழந்தையாக தன்னிடம் செல்லம் கொஞ்சும்... அடம் பிடிக்கும்... புன்னகைக்கும் சின்னக் கண்ணனாக… தன் மகனை எதிர்ப்பார்த்த மனதை அடக்கியவராய்... தன் அருகே வந்து நின்ற தன் மகனைப் பார்த்து... வழக்கம் போல... உதடுகளை மட்டும் விரித்தார் புன்னகை வராமல்...

ஆனால் அவருக்குத் தெரியாது… அவன் அன்னையாகிய தான் அனைத்தையும் மறந்து ’ரிஷி கண்ணா’ என்று அழைத்து விட்டால் போதும்… ரிஷி என்பவன் மீண்டும் ஜனித்து விடுவான் என்பது…

அதுமட்டுமல்ல தன் மகனுக்கு தான் மட்டுமே உலகம்.. தன் வார்த்தை மட்டுமே வேதம் என்பதைக் கூட உணர முடியாமல்தான் இருந்தார் லட்சுமி

இது எதுவும் புரியாமல்…. லட்சுமி தனக்குள் தன் மனதுக்குள் கவலையிலும்.. குற்ற உணர்விலும் இருக்க… தன் முன் வந்து நின்று தன் முகத்தையே பார்த்த மகனிடம் பேசக் கூட வார்த்தைகள் வராத நிலையில் நின்றிருந்தார் லட்சுமி….

ரிஷி.... தன் அன்னையின் முகத்தையே சில நொடிகள் பார்த்தவன்... தன் அன்னை கொண்டு வந்திருந்த பெட்டியை கைகளில் எடுத்தவன்... பின் தான் கையில் கொண்டு வந்திருந்த மேல் கோட்டை அவரிடம் கொடுத்து அணியச் சொல்ல... அப்போதுதான் லட்சுமிக்கு…. தான் அந்த இலேசான குளிருக்கே நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது புரிய.... மறுப்பேதும் சொல்லாமல் அதை அணிந்தவர்.... தன் மகனைப் பார்க்க... அவனோ

“போகலாமா அம்மா” என்றபடி முன்னே நடக்க... தலையை மட்டும் அசைத்தபடி ...தன் மகன் பின் சென்றார் லட்சுமி....

…

ஸ்டேஷனை விட்டு வெளியில் வந்த ரிஷி... வாடகைக் கார் நிற்கும் இடத்திற்கு வர... லட்சுமி அப்போதுதான் வாய் திறந்தார்...

“நீ செகெண்ட் ஹேண்ட் பைக் வைத்திருக்கேன்னு.. ரித்விகா சொன்னா..... அது எங்க” இதைச் சாதாரணமாகத்தான் லட்சுமி கேட்டார்... ஆனால் ரிஷிக்கோ.... அது கூட அவன் அன்னை அவனைச் சந்தேகக் கண்ணோடு பார்த்து விசாரிக்கும் விசாரணை போல் தோன்ற..

.

“ஹ்ம்ம்ம்... வீட்ல இருக்கு... லக்கேஜ்லாம் அதிகமா இருக்கும்னு நினைத்தேன்… பைக்ல வர முடியாது… உங்களையும் தனியா அனுப்ப முடியாதுன்னு…பஸ் பிடித்து வந்துட்டேன்” என்று இவன் சொன்ன நொடி.....

லட்சுமி திடுக்கிட்டு…

“என்ன பஸ்ஸா…” என்று அவனைப் பார்க்க. ரிஷி அங்கு நின்றால் தானே…

அடுத்த சில நிமிடங்களில் கார் பிடித்து…. அரை மணி நேரம் கடந்தபிறகு தன் அன்னையுடன் இறங்கியது... நட்சத்திர அந்தஸ்து கொண்ட ஹோட்டல் முன்தான்...

நேற்று தன் அன்னை தன்னிடம் சென்னை வருகிறேன் என்று சொன்னவுடன்... உடனடியாக புக்கிங்க் செய்திருந்தான் ரிஷி....

ஆனால் ஹோட்டலைப் பார்த்த லட்சுமியோ.... ரிஷியை முறைத்தபடி....

“இதுதான் நீ இருக்கிற இடமா” கோபத்தோடு கேட்க...

“அம்மா... அது சிங்க்கிள் ரூம்மா... அங்க நீங்க எப்படி.. அதுமட்டுமில்லாமல்” என்று ஆரம்பித்தவனை பேச விடாமல் தடுத்தவர்..

“மேன்ஷன்ல இருக்கியா என்ன… ரூம் எடுத்து தங்கியிருக்கேன்னு தானே சொன்னாங்க ” என்று சட்டென்று எதிர்கேள்வி கேட்டார்…

இப்போது லட்சுமியின் குரலிலும் ஒட்டாத தன்மை வந்திருந்தது….

ரிஷிக்கோ… தன்னைப் பற்றி தன் தங்கைகளிடமாவது கேட்டுக் கொள்கிறாரே தன் அன்னை என்று தனக்குள் நிம்மதி பட்டுக்கொண்டபடி

“அம்மா…அங்க வசதி….” என்று தயங்க…

“எனக்கு என் பையன் எங்க இருக்கானோ அங்கதான் போகனும்.... இங்க புக் பண்ணினதைக் கேன்சல் பண்ணிரு ” மகனிடம் உத்தரவிட்டபடியே கறார் குரலில் அதிகாரமாகப் பேசியபடி… காரை விட்டே இறங்காமல் பிடிவாதமாக இருக்க.... ரிஷி அதற்கு மேல் ஒன்றும் பேச இயலாமல்.... பேச முடியாமல்... வேறு வழி இல்லாமல்... பதிவு செய்திருந்ததைக் ரத்து செய்தவன்... பின் கண்மணி இல்லத்தை நோக்கி காரை பயணிக்கச் சொன்னான்...

---------------------

”அக்கா... இந்த பூக்கு இந்த கலர் போடவா....”

“டேய்..... அது இல்லடா .... இதப் போடு” என்றபடி சிறுமி ஒருத்தி வேறோரு கலர்ப் பொடியை நீட்ட.... கண்மணி... சிரித்தபடி....

“ஹேய் ஸ்ரீ.... மேட்சிங்க்... மேட்சிங்க்.... ஆப்போசிட்.... அப்போ என்ன கலர் போடுவ....” என்று அந்த நேரத்திலும் ட்யூசன் டீச்சராய்க் கேட்க...

“க்ரீனுக்கு ஆப்போசிட் சைட் சேம் க்ரீன் தானே அக்கா” என்று அந்த சிறுவனும் சந்தோஷமாகன் பதில் சொன்னான்...

குழந்தைகள் குலாம் புடை சூழ.... ரங்கோலியில் தன் கை வண்ணத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்த கண்மணிக்கு.... கேட் திறக்கும் சத்தம் கேட்க.... கோலம் போட்டபடியே திரும்பிப் பார்க்க.... ரிஷி நடுத்தர வயது பெண்மணியுடன் வர.....

முதலில் வருவது யாரென கண்மணி.... யோசனையாகப் பார்த்தாலும்.... அடுத்த நொடியே... ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டு என்ற கணக்கில்.... இன்று ரிஷி கல்லூரியின் பட்டமளிப்பு விழா... அதனால் அதைத் தொடர்பு படுத்தி.... இது ரிஷியின் தாயாகத்தான் இருக்கும் என்று அனுமானித்தவள்... கோலம் போடுவதை நிறுத்தி விட்டு தன் அருகில் வந்த இருவரையும் பார்த்தபடி நிற்க...

ரிஷி தன் அன்னை மற்றும் கண்மணி இருவரையும் ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகப்படுத்த

“ஹாய் ஆன்ட்டி” என்று புன்னகைக்க... லட்சுமியும் கண்மணியைப் பார்த்து புன்னகைத்து பின் கண்மணி போட்டிருந்த கோலத்தைப் பார்த்தபடியே...

“கோலம் சூப்பர்மா.... ஏரியா குழந்தைகளே இங்க தான் இருக்கும் போல” என்று அவளைச் சுற்றியிருந்த குழந்தைகளைப் பார்த்து சிரிக்க... கண்மணி பதில் கூறாமல் சிரிப்பை மட்டும் உதிர்க்க....

குழந்தைகள் எல்லாம்… கோரஸாக… ”இந்த லீவ் எல்லாமே நாங்க அக்கா கூட இப்டித்தான் ஜாலியா இருப்போம்… படிக்கவே சொல்லமாட்டாங்க அக்கா.. டெய்லி ஒரு போட்டி வைப்பாங்க… ஜெயிச்சா ப்ரைஸ் கொடுப்பாங்க” என்று சந்தோஷமாக அங்கிருந்த சிறுமி சொல்லி வைக்க

ரிஷிக்கோ அவன் சிந்தனை எல்லாம் இங்கேயே இல்லை.... தன் தாய்க்கு இந்த இடம் பொருந்துமா.... என்ன சொல்வார்களோ… சாப்பாடு என்ன வாங்கிக் கொடுக்கலாம்.... அது பிடிக்குமா… இந்த மாதிரியான எண்ண ஓட்டத்தில் இருந்ததால்... கொஞ்சம் பதட்டமாகவும் இருந்தான்....

அதனால் கண்மணியோடு தன் அன்னையின் அறிமுகப் படலத்தை முடித்ததோடு வேறு எதுவும் பேசமால்… அங்கு நடப்பதையும் கவனிக்காமல் … தன் தாயை அங்கிருந்து தன் அறைக்கு அழைத்துச் செல்வதிலேயே குறியாக இருந்தான் ரிஷி

“அம்மா போகலாம்மா” என்று லட்சுமியை அழைக்க… லட்சுமியும் கண்மணியிடமிருந்து விடைபெற்றவராக…. தன் மகன் பின்னே சென்றார்....

தாங்கள் வந்த வாகனம்... அந்த ஏரியாவில் நுழைந்த போது..... அந்தப் பகுதியின் குறுகலான சந்துகளில் நுழைந்த போதும் கூட லட்சுமி... பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.... இப்போதெல்லாம் கீழ்வர்க்கம், நடுத்தர வர்க்கத்தினர், உயர்வகுப்பு என தனித்தனி பகுதிகளாகவா இருக்கிறது.... அதனால் வேடிக்கை பார்த்தபடியே வந்தவர்.... ரிஷி தங்க்கியிருந்த காம்பவுண்டுக்குள் நுழைந்த போது மனம் சுணங்கியதுதான்...

இந்த வாடகைக் குடியிருப்பு உள்ள ஒரு வீட்டில் மகன் இருக்கிறானே என்ற தவிப்பில் மகனைப் பார்க்க.... அவன் முகமோ உணர்ச்சிகளை வடித்திருந்தது.... ஆனால் இங்கு வந்த… அதாவது கண்மணி இல்லத்திற்குள் நுழைந்த அடுத்த நொடியே கண்மணியைப் பார்த்த போது.... கண்மணியின் தெய்வாம்ச அழகில் அந்த இடத்திற்கே புது பொலிவு வந்தது போல் இருந்தது....

கண்மணியைப் பார்ப்பதற்கு முன் அந்த வாடகைக் குடியிருப்பின் மேல் ஏற்பட்ட என்ற சிறுமை.... கண்மணியைப் பார்த்த பின்... ஏனோ தோன்றவில்லை.... சிறு அலங்காரமும் இன்றி... துடைத்து வைத்த குத்து விளக்கைப் போல் இருந்த அந்த சிறு பெண்ணைப் பார்த்த பிறகு லட்சுமிக்கு.... அந்த இடத்தின் மேல் இருந்த கீழான எண்ணம் சட்டென்று மாறியது....

சிலருக்கு கண்மணியைப் பார்க்கும் போது அந்த இடத்திற்கு பொருந்தாத பெண்ணாகத் தோன்றும்... ஆனால் லட்சுமிக்கோ.... கண்மணியைப் பார்த்த பின் அந்த இடம் தனக்கும் பொருந்துவது போல் தோன்றியது.... அது மட்டும் இன்றி... கண்மணி வீட்டைச் சுற்றி இருந்த தோட்டம்... அதில் இருந்த மரங்கள்... என அந்த இடம் பாலைவனச் சோலையாகத் தோன்ற.... இப்போது லட்சுமிக்கு தன் மகன் தங்கியிருந்த இடம் பற்றி பெரிதாக கவலைப்படத் தோணவில்லை...

அதே நேரம்… ரிஷி... மகிளாவின் மேல் கொண்டிருக்கும் நேசம் லட்சுமிக்கு தெரிந்திருந்ததால்.... இப்படியொரு அழகிய இளம் பெண் தன் மகன் அருகில் இருக்கிறாளே என்ற கவலையும் அவருக்கு இல்லை... இல்லையென்றால் கண்டிப்பாக அந்தக் கவலை இருந்திருக்கும்....

நல்லவேளை தன் மகன் காதல் என்ற மாயையில் தன் குடும்பத்து பெண் மகிளாவோடு விழுந்து விட்டான்...

இப்போதும் ரிஷியின் மேல் முழு நம்பிக்கை வர மறுத்ததுதான்…

ஆக… ரிஷியினைப் பற்றி இன்னும் முழுமையான நம்பிக்கை இல்லாத தாயாக அவனது அறைக்குள் நுழைந்த லட்சுமிக்கு.... அந்த அறையைப் பார்த்த அந்த நொடி… அவரையுமறியாமல்… கண்களில் நீர் ததும்பியதை தடுக்க முடியவில்லை.... வழிந்த நீரை துடைக்கக் கூட முடியாதவராய்.... கண்களில் நீர் மறைக்க.... தன் மகனையே பார்த்தபடி…நின்றிருந்தார்….

இதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த குற்ற உணர்வு மனமெங்கும் எரிமலை போல வெடிக்கத் தொடங்கியிக்க… தன் மகனுக்கு அவன் செய்த தவறுக்கு மேலேயே அதிகமான தண்டனை கொடுத்து விட்டோமோ என்று… பிரமை பிடித்தார் போல் நின்றிருந்தார் லட்சுமி...